Mijn eerste collega.

De jeugdwerkeloosheid in de Achterhoek stijgt schrikbarend. Dit maakte de Doetinchemse wethouder Van Dijk onlangs bekend. Nu zitten 700 jongeren zonder werk, vorig jaar ging het nog om 350. Een belangrijke reden hiervoor is dat de jeugd niet wil studeren. ‘We moeten ze aanmoedigen door te leren,’ aldus de messcherpe analyse van de wethouder. Maar hoe doe je dat? Met beloningen? Bij aankoop van het schoolboekenpakket één gratis seizoenkaart voor De Graafschap. Of een wild – night met de docente Engels. Wellicht de belofte je leerkracht op zijn bek te mogen rammen als je het niet met hem eens bent. Zelf besloot ik mijn verblijf op school te verlengen dankzij het vakantiebaantje bij mijn oom op het abattoir. Toen ik hiermee begon was ik meteen onder de indruk van het gekrijs van de varkens achter de fabriekshal. Hier zou weldra bloed vloeien.
Mijn eerste collega ontmoette ik in de kleedruimte. Ik wurmde me in een overal waarvan ik niet de eerste drager was; alsof ze waren gebatikt sierden rode plekken de blauwe stof. De deur ging open en de ruimte vulde zich met een walm van zweet en bier. Sloffende voetstappen naderden. Toen ik de laatste knoop had vastgemaakt tilde ik mijn hoofd op en keek in een paar rooddoorlopen ogen.
‘Zo jochie, jij bent er zeker eentje van Peek. Ik zie het aan je grote neus.’ Tijdens het spreken verspreidde de eigenaar van de stem de lucht die onze hond produceerde als hij geeuwde.
‘Ja mijnheer,’ antwoordde ik braaf.
‘Vakantiewerk?’
Ik knikte en deed mijn best om mijn reuk te blokkeren.
‘Hm, dan is het goed. Want laat ik je één ding vertellen.’ Hij prikte zijn vinger onder mijn sleutelbeen, dat deed pijn. ‘Blijf leren, anders eindig je net als ik. In het Longenhok. Mag je de hele dag fijn ingewanden sorteren van dooie varkens.’
Hij liep naar de uitgang, zijn lange haren glommen en kleefden bewegingsloos op zijn schouders.
De stank van die eerste collega achtervolgt me al jaren. Toch ben ik hem dankbaar. Ik zal de Doetinchemse wethouder het adres van het abattoir mailen.