Geluk en pech in het leven. Hoe zal ik beginnen. Er bestaat een kinderversie van Monopoly. Geen straten kopen voor astronomische bedragen, maar kermisattracties voor kinderprijsjes. Speel een spelletje met mij mee, en alles zal je duidelijk worden. Geheel ten overvloede vermeld ik dat het om een kinderspel gaat, waarbij de jongste speler een kind van zes jaar is. We beginnen. Elvira gooit de dobbelsteen en koopt een attractie: de videospelletjes. Laura gooit en wordt via een kanskaart de trotse eigenaar van een gratis achtbaan. Kees gooit en pakt een kanskaart: betaal drie euro en ga naar de snackbar.
In de volgende ronde koopt Elvira haar tweede attractie, Laura krijgt er opnieuw eentje gratis. Ik loop bij Elvira’s videospelletjes naar binnen en moet betalen. Mijn kas slinkt al aardig, en we zijn pas toe aan ronde drie. Elvira krijgt een gratis draaimolen en strijkt twee euro op omdat ze Start passeert. Laura zit haar inmiddels op de hielen, passeert Start, krijgt geld, stopt op een eigen attractie. Ik nader Start en word via een kanskaart achterwaarts over het spelbord geblazen, naar Laura’s attractie. Ik betaal zonder te mokken. De dames zijn inmiddels geroutineerde kermisexploitanten, zelf heb ik nog niets, behalve mijn snel slinkende kas. Mijn volgende beurt nadert.
Amper zichtbaar kruip ik richting Start, tot ik moet betalen voor vuurwerk dat ik niet wil zien. Laura wint de pot. Let wel, de pot die voornamelijk míjn geld bevat: mijn bijdrage aan de snackbar en het vuurwerk. Met glimmende wangen sorteert ze bundels bankbiljetten netjes op kleur. Dan is het mijn beurt. Ik stap op de pot. Maar die is nu leeg. Even later word ik vlak voor Start opnieuw naar de snackbar verbannen, dat kost mij geld en ik loop ook nog eens mijn startgeld mis.
Kijk, gebeurt dit een keer, dan sta ik er niet bij stil. Het gebeurt altijd. Echt waar. De een krijgt gratis attracties, de ander koopt ze – en allebei lopen ze vervolgens binnen, dankzij de dobbelsteen. Ik ben degene die op andermans attracties stapt. Ik betaal de snackbar, ik betaal voor het vuurwerk, en in de buurt van Start krijg ik een schop onder mijn kont.
Waarschijnlijk hoef ik niet uit te leggen dat het verstandig is dat ik heb besloten mij verre te houden van activiteiten zoals gokken en beleggen.
8 reacties
Suus · 23 februari 2004 op 13:08
Neem nu aan dat jij waarschijnlijk ook altijd in de langste rij voor de kassa staat en in de langzaamste rij in de file? Heb met je te doen….
viking · 23 februari 2004 op 13:30
pech in het spel… geluk in de liefde!
Eftee · 23 februari 2004 op 14:36
Als iemand zo mokt om een spelletje, vraag ik altijd of ze ook nog even “Ik ben zielig” willen zeggen. Dan is het plaatje compleet;-).
Ik sluit me aan bij Viking. Jij moet wel heeeeeel gelukkig zijn in de liefde.
Hartstikke leuke column.
deZwarteRidder · 23 februari 2004 op 15:42
Het klinkt bijna als een omschrijving van het echte leven….dus geniet van alles wat je KAN geven….het klinkt wel relaxt..
Rich@Rd
Mup · 23 februari 2004 op 17:26
Feest van herkenning. Verloor zelfs bij memorie,
Groet Mup. 😡
Mosje · 23 februari 2004 op 20:46
Kees,
Hier zijn ongekende krachten aan het werk (buitenaardse?)
Een verklaring heb ik er niet voor, maar wel een vermoeden: Die Laura en Elvira, die spélen het spel, jij doet “slechts” mee. De wil om te winnen beinvloed het spel…….
En is er niet iets soortgelijks aan de hand met pech en geluk in het leven?
pepe · 23 februari 2004 op 20:55
Ik ken ook dit spelletje, verlies liever daar dan in het echt.
Weer leuk geschreven, ik heb zo juist scrabbelen verloren van jongste zoon.
Ma3anne · 23 februari 2004 op 21:08
Maar heerlijk voor die kids om jou in te maken, lijkt me. Ik zie ze glunderen. 😀