De telefoon gaat. Ik zie op het display dat het mijn jongste dochter is. Ze vraagt hoe ze draadloos internet moet instellen in het antikraak gebouw waar ze zit. Ik vertel haar wat ze moet weten daarvoor en zeg dat ze maar terug moet bellen als het gelukt is, en als het niet lukt gaan we wel even Skypen en Teamviewen. Tijdens het wachten dwalen mijn gedachten wat af.
Ze was altijd al een „moeilijk“ meisje, tegendraads en met enorme driftaanvallen. Zo rond haar elfde liep het uit de rails, na het met een mes bedreigen van haar moeder. Terwijl ik voor het werk in Frankrijk zat, had mijn eega bedacht dat het verstandiger was om te zorgen dat ze niet meer in huis was wanneer ik thuiskwam.
Er volgden jaren van gezeul met haar van de ene jeugdzorg instantie naar de andere, met erg weinig resultaat. Uiteindelijk is ze voor een bepaalde periode uit huis geplaatst, gelukkig wel min of meer om de hoek zodat we goed konden volgen hoe het met haar ging.
Rond haar zeventiende was ze weer thuis, maar nog steeds erg slecht benaderbaar. De tijd van vriendjes brak aan, en ze presteerde het om altijd net diegene er uit te pikken waar iets „fout“ mee was. Sommigen hebben we zelfs in huis genomen, en het varieerde van vriendjes die na 3 maanden iemand anders bezwangerde (gelukkig) tot vriendjes die geld stalen uit mijn huis.
Haar laatste vriendje nam haar mee naar het westen, en ze ging daar weer studeren.
Natuurlijk stond ik ook daar midden in de nacht weer voor de deur, omdat vriendje haar bedreigd had.
Nu woont ze al twee jaar antikraak en haalt goede cijfers.
De telefoon gaat weer en ze roept dat het aansluiten gelukt is….we hangen op en ik bedenk me dat het nu eindelijk lijkt te lukken.
4 reacties
Mien · 21 mei 2015 op 13:38
Familiebanden en internetverbindingen daar draait het in dit leven om. In andere levens ook, by the way. Dat laat je in dit schrijven duidelijk zien.
Esther Suzanna · 21 mei 2015 op 20:02
Misschien wel schrijvenswaardig maar een wel heel intriest verhaal…je roept wel een oordeel over je af met dit stukje..tenminste, als het autobiografisch is. Ik hoop voor ‘de dochter’ niet…
PKing · 21 mei 2015 op 21:55
Ach eigenlijk vindt ik het helemaal niet triest, of je kind het wel of niet goed doet in het leven heb je als ouder niet echt in de hand.
Dat het uiteindelijk goed lijkt te komen is alleen maar vreugdevol te noemen.
Oordelen is iets wat ik probeer te voorkomen, en ja het is autobiografisch.
De oplettende lezer zal merken dat dit mijn voorstelronde is.
Dicht bij jezelf schrijven is voor mij op dit moment het eenvoudigst.
arta · 22 mei 2015 op 17:13
Mooi verhaal.
Gewoon zoals het is, geen opsmuk en een vertederend einde.