Gemis

Het zijn de eenvoudige dromen die mij het meest blijven hangen en me sterk aan het denken zetten. Ze zijn zo persoonlijk, redelijk en ‘bereikbaar’. Dichtbij genoeg om ze te voelen, maar te ver weg om je eraan vast te klampen. Langzaam ontglip je aan je onderbewustzijn en word je wakker in de realiteit. En dat is soms voldoende om je hart te breken. Op misschien enkele fragmenten na, ben ik niet het type die dromen kan herinneren wanneer ik ontwaak. Maar de dromen die me altijd zijn bijgebleven en waarschijnlijk nog voor lange tijd zullen bijblijven, zijn de gruwelijke dromen waarin ik mijn moeder verlies in de meest krankzinnige situaties. Deze wil ik iedereen graag besparen omdat het niet relevant is voor mijn boodschap. Worstelend in mijn droom probeerde ik dan zo snel mogelijk te ontwaken en wanneer ik daarin slaagde, wist ik niet snel genoeg de slaapkamer van mijn moeder te vinden. Enkel ter bevestiging van het feit dat ik droomde. Tegenwoordig, levende zonder haar, lijkt het of mijn onderbewustzijn en bewustzijn van rol hebben gewisseld. De dromen die ik nu heb met mijn moeder in de hoofdrol zijn aangenaam en betreffen vaak doodgewone situaties. Er gebeurt niets bijzonders en dat is ook niet nodig. Ik geniet intens van haar aanwezigheid. Ik zie haar praten en lachen alsof er nooit iets veranderd is thuis. Kennelijk besef ik nu ook onbewust hoeveel voldoening je kan halen uit simpele dingen. Dit zijn dromen waaruit ik nooit meer wil ontwaken. Zo hoort de realiteit te zijn. Ik voelde me, naarmate ik ouder werd, steeds sterker naar m’n moeder toe groeien. Ze was een geweldige vrouw met een wijsheid waar ik geen genoeg van kreeg. De realiteit bepaalt echter dat ik voortaan haar aanwezigheid slechts kan genieten wanneer ik over haar droom. En zelfs dat heb ik niet voor het kiezen. De nare dromen van vroeger zijn werkelijkheid geworden en de dromen van nu bestaan uit de fijne herinneringen van vroeger.