Gepolder in Delft

Als simpele burger sta je somss versteldd van de dubbele tong van de overheid. Vertrouw jij het nog?
Ik werk in Delft. Op de lagere school leerden we dat in 1584 Willem van Oranje in Delft werd vermoord dat Balthasar Gerards (geschiedenis). Je kunt daaruit concluderen dat Delft toen al geen veilige stad was, maar veiligheid was toen nog geen ‘issue’. We leerden ook dat Delft één van de vele steden van Zuid-Holland is (topografie). En mijn buurmeisje studeerde er scheikunde (sociale vaardigheden) en kwam elk weekend op blote voeten per eenwieler thuis. Als men mij vroeg waar ik later wilde werken, wat toen nog gelijk was aan ‘wonen’, kon ik dus met gemak 10 andere plaatsen opnoemen waar ik wél heen wilde. Zelfs Vlissingen stond in dat rijtje!

Maar ja, alle wegen leiden naar Delft en dus ook mijn levenspad ontkomt niet aan een flinke portie vaderlandse geschiedenis. Heden ten dage wordt daar nog steeds geschiedenis geschreven. Prins Claus is er laatst begraven, als er een sportwinkel en Chinees uitbranden is dat landelijk nieuws en politieke issues hebben hier wereldse proporties. Neem nou de spoorlijn.

Inwoners van dit pittoreske plaatjes maken zich er druk over. De spoorlijn van Delft ligt namelijk boven de grond en raast met grote snelheid langs huizen enzo. Het is een beetje de Zuid-Hollandse variant van Schiphol: eerst voor een prikkie een huis kopen en vervolgens klagen dat de trein zo’n herrie maakt. Maar in Nederland zijn we coulant en geven we aan elke stem gehoor. Dus is er gelobby-ed en actie gevoerd om de lijn ondergronds te krijgen. Dat leek te lukken. Totdat Premier Huilebalk besloot dat er bezuinigd moet worden en er dus geen geld is voor zoiets duurs. Nou ja, Rijkswaterstaat besloot dat officieel. En dus hangen nu in Delft posters om de spoorlijn ondergronds te krijgen. Op zich niet zo erg, maar ze hangen ook op het Gemeentehuis en het Stadskantoor! En daar hebben we dan precies de huidige staat van ons land in een notendop: burgers horen van “de overheid” dat iets niet kan, terwijl “de overheid” zelf actievoert tégen dat besluit. Tja, het poldermodel heeft zo z’n excessen en uitgerekend in Delft komt dat weer tot uiting.

Gelukkig woon ik niet in Delft, want dan zou ik me er druk om gaan maken. Nu is het een mooie bladzijde in mijn geschiedenisboek. En als ik terugkijk op mijn stedenvoorkeur op de lagere school, moet ik toegeven dat ik toen al een briljant ventje was met een uitmuntend goede kijk op zaken. Alhoewel, Vlissingen…