In de verte klinkt het geroezemoes van het publiek. Er hangt spanning in de lucht. De muziek zwelt aan. Een Pavlov reactie als gevolg. Hartslag gaat omhoog en interne onrust zorgt voor beweging op het ritme van de muziek. Zweetdruppels vallen van mijn hoofd op de tegels van de lange gang. De tape om mijn handen zit comfortabel maar zet mijn vingers en gewrichten muurvast. De scherpe geur van spierverwarmende menthololie hangt om me heen.
Net als alle voorgaande keren sluit ik mijn ogen en visualiseer.
In gedachten zie ik de dranghekken die het publiek op afstand houden. Dan de lift die me op het podium tilt dat me naar de ring leidt.

Toch klopt er iets niet deze keer. Er huist een oncomfortabel gevoel in mijn lichaam. Afwijkend van de normale routine open ik mijn ogen om tegen beter weten in te zien wat het onbehagelijke gevoel veroorzaakt.

Uiteraard zie ik het niet. Alles verliep volgens het vaste protocol. De veters van de handschoenen, de gespannen gezichten om me heen, de geur, de muziek en de onrust. Uit alle macht probeer ik weer in mijn ritueel te komen en het onbehagelijke gevoel te verdringen. Te laat, het heeft zich al in mijn lichaam genesteld.

Aarzelend begin ik te lopen. Onderweg aanvaard ik zwijgend de succeswensen van andere vechters die zich tegen de muur van de gang aandrukken om ruimte te maken voor ons. Mijn hart klopt in mijn keel. Onzekerheid overvalt me en slaat een bres in mijn gevoel van onoverwinnelijkheid dat zich normaal gesproken nu manifesteert. Lichte paniek sluipt binnen. Er is geen weg meer terug.

Vijftienduizend mensen weten dat deze muziek mijn komst aankondigt. Hier hebben ze op gewacht. “Kom op.. je moet..” Tevergeefs forceer ik de gebruikelijke overtuiging. Inmiddels ben ik aangekomen in het stadion bij het platform dat me omhoog tilt.
Het gejuich barst los en zendt een warme gloed door mijn lichaam. Plotseling durf ik mijn hoofd weer op te tillen. “71 keer winst, natuurlijk sta ik hier..!” Ik herhaal het als een mantra. Mijn stem gaat verloren in het lawaai. Mijn armen voeren zelfstandig ingestudeerde combinaties uit op het ritme van de muziek.

Het onbehagelijke gevoel is er nog steeds maar ik heb het naar de achtergrond kunnen duwen. Een zucht van verlichting ontsnapt mijn mond. “Dit ken ik weer.., dit is wie ik ben wat ik doe.” Zoals altijd staat ratio op dat moment zijn plaats af aan gevoel. Dat maakt me gevoelig. Alle prikkels die me bereiken worden tienmaal versterkt. Mijn lichaam tintelt en ontspant.

Beelden flitsen door mijn hoofd. Het meisje in de rolstoel, rode schoenen met een gesp onder een blauw pak, armen die zich strekken om me met een aanraking succes te wensen. Nieuwjaarsnacht, ik trainde tijdens het knallen van champagnekurken, licht uit, muziek aan. Dit uitleggen aan iemand die het niet begrijpt zal niet leiden tot begrip. Mensen die dit wél begrijpen hebben geen uitleg nodig.

Mijn tegenstander, gisteren tijdens de weging en de persconferentie. Zo weinig vet op zijn eight pack, dat er bijna niets was om vast te pakken voor een huidplooimeting. Hij maakte een krachtige indruk. Zijn rust was intimiderend.

De warmte van de lampen betekent dat ik bij de ring ben aangekomen. Ik blaas de spanning van me af… dan slaat het noodlot toe ! Het is geen spanning die ik wegblaas, het is angst..! Juist nu, vlak voor het betreden van de ring het besef dat angst de oorzaak is voor het knagende gevoel van onbehagen.
Een mentale klap. Jarenlang geaccepteerd als gezonde wedstrijdspanning. En nu, vlak voor de bel dit ondermijnende besef. Even krijg ik geen lucht.
De uit elkaar getrokken ringtouwen eisen dat ik doorzet. Ik sluit mijn ogen zuig mijn longen vol en blaas nog een keer.

Dan, ogenschijnlijk met volle overtuiging stap ik erin… Direct eigen ik me de ring toe door er soepel doorheen te dansen, en het publiek te begroeten.
Dicht langs de hoek van mijn tegenstander om de suggestie te wekken dat ik onbevreesd ben. Een voorbarige triomftocht om de jury en het publiek te bespelen. Een snelle blik op de schijnwerpers boven de ring om te zien of er niet een te laag is afgesteld die me kan verblinden tijdens het gevecht.

De angst die me tijdens mijn tocht naar de ring uit balans bracht is niet overwonnen. Integendeel het nestelde zich brutaal, maar helaas net buiten bereik van verdringing, in mijn achterhoofd.
Bij mijn hoek aangekomen het gebruikelijke ritueel. Water, mondbeschermer, vaseline op mijn voorhoofd en jukbeen, alles zwijgend, geen instructies meer, alles is gezegd.

Noodgedwongen moet ik besluiten dat dit mijn laatste keer gaat zijn. De bewustwording tijdens mijn weg naar de ring heeft me wakker geschud. Het zaadje der twijfel is gezaaid in mijn bewustzijn. Het water dat het eist, verzwakt de plant der mentale onoverwinnelijkheid waar ik nu niet langer de vruchten van kan plukken. Niet de gebroken ribben en handen, geteisterde benen, of altijd beklemmende gewichtsgrens, maar het besef van een mogelijke nederlaag maakt me kwetsbaar.

“Dit is de laatste keer”. Tranen gecamoufleerd door zweetdruppels. Ik ben nog niet klaar om afscheid nemen van mijn identiteit die onlosmakelijk verbonden is met mijn optreden in een ring.

Oog in oog met die andere strijder tijdens de laatste instructies van de scheidsrechter. Na zijn afrondende woorden “protect yourself at all times” besluit ik te blijven staan en niet terug te lopen naar mijn hoek. “Hij blijft staan..” wordt in zijn oor gefluisterd, hij kijkt vanuit zijn ooghoek.
Zijn mondbeschermer die net op dat moment werd aangereikt valt, irritatie tot gevolg. Een rimpel in zijn rust.

Ik glimlach, en nodig zelfs mijn angst uit zich te manifesteren. Maar, verlegen geworden door zoveel aandacht trekt die zich terug.
De acceptatie van mijn kwetsbaarheid maakt me sterk.
Nog één keer doen waar ik voor leef, waar ik in geloof. Dat wat ik kan en ben. Nog één keer in het echte leven stappen om me daarna weer te kunnen conformeren aan de schijnwereld buiten de ring.

Ik sta klaar in het midden van de ring, wachtend tot ik voor de laatste keer, word gered door de bel…..

Categorieën: Algemeen

16 reacties

sylvia1 · 13 juli 2010 op 13:28

Wow, ik heb echt met open mond gelezen, wat een krachtig, spannend stuk! Ok, het is lang en hier en daar rammelt het misschien een beetje maar er zitten ijzersterke zinnen tussen en ik zat er helemaal in.

arta · 13 juli 2010 op 18:50

Mooi stuk!
Omdat je het dichtbij jezelf geschreven hebt doet de lengte er dit keer niet toe. Ademloos gelezen!

LouisP · 13 juli 2010 op 18:53

P.
heel mooi gedaan. Ik wachtte wel degelijk op het gevecht zelf en de afloop. Zeer kwetsbaar opgesteld en geschreven. Is mooi!

gr.
L.

Anti · 13 juli 2010 op 20:05

Erg goed Patrick, sterk verhaal met mooie zinnen. Toch denk ik dat het nog sterker zou worden als het een klein beetje gekortwiekt werd.
Erg mooi vind ik het beeld van de echte wereld in de ring en de schijnwereld daarbuiten. Dat korte stukje is zo veelzeggend dat het een verhaal op zich is.

Mien · 14 juli 2010 op 00:11

Mmmm … ik vond het een bokswedstrijd met 16 rondes die veel op elkaar leken. Wat mij betreft had de knockout in ronde 7 mogen vallen. Zonde van de andere 9. Enige troost. In een belangrijke wedstrijd gaat het niet altijd om schoonheid maar om Ausdauer. Daarin ben je zonder meer geslaagd.

Mien M. Ali

Fem · 14 juli 2010 op 07:37

Ik ben het wel eens met de andere reacties. De herhaling doet wat af aan kracht, maar de spanning is goed voelbaar!

Dees · 14 juli 2010 op 08:08

Ja, dit is heel spannend. Dichter op de huid (dichter dan in de ring kan wellicht ook niet).

Ik vind deze twee niet sterk:

[quote]Ik ben nog niet klaar om afscheid nemen van mijn identiteit die onlosmakelijk verbonden is met mijn optreden in een ring.[/quote]

[quote]De acceptatie van mijn kwetsbaarheid maakt me sterk. [/quote]

Het zijn maar heel kleine zinnetjes, maar daarmee scheur je mij als lezer weer los uit de inleefmodus. Wat gebeurt er, wat voel je, het is sterker dan wat vind jij van jezelf, hoe oordeel jij over jezelf. De rest van het stuk komt wel heel authentiek over. En heel verschil met eerdere stukjes. Goed geschreven.

Avalanche · 14 juli 2010 op 12:57

Voor het eerst een column van je gelezen, die wat met me gedaan heeft. Misschien heeft het te maken met de kwetsbaarheid, die je durft te tonen. Ik heb ervan genoten, in ieder geval.

Nimrod1979 · 14 juli 2010 op 16:13

Goeie Patrick! Treffende uitsmijter ook. Wat voor vechtsport beoefen je?

wamackaij · 14 juli 2010 op 23:47

Rocky eat your heart out!

Patrick · 15 juli 2010 op 00:18

Ik was…… kickbokser.

Pluiskop · 15 juli 2010 op 20:47

Mooi verhaal.
Boeiend geschreven ook. Zoals eerder, erg beeldend.
Toch… Proef ik iets pretentieus.
Narcisme, een beetje verscholen achter “kwetsbaarheid”

Maar hee, ik zoek geen ruzie :lach:

Patrick · 16 juli 2010 op 02:59

😉 …

Chi_Dragon · 29 juli 2010 op 11:11

Patrick,

wat een topstuk zet je hier neer.
Ik was een beetje bang dat het belerend zou eindigen. Blij verrast dat het niet zo was.

TOP!

Patrick · 17 september 2010 op 16:12

Jij denkt te kunnen beoordelen dat er “ijzersterke zinnen tussenzitten” ? 😉 je schrijven wekt niet de indruk dat je recht van spreken hebt…. maar dank voor je feedback.. fijn dat je het stuk kon waarderen..

Patrick · 31 oktober 2010 op 16:02

ik begrijp wat je bedoelt, dank voor de feedback

Geef een reactie

Avatar plaatshouder