Op vakantie leek het allemaal zo simpel, zo kinderlijk eenvoudig. Ineens zag ik het voor me. Heel duidelijk. Zo moest het kunnen. Ik ga een nieuwe carrière beginnen. Een lang gekoesterde wens gaat eindelijk in vervulling. Schrijven en fotograferen. Dat gaat het worden. Ze zijn perfect te combineren. Je staat er misschien niet bij stil, maar fotografie in de openlucht is geen kwestie van de fiets pakken, camera uit de rugzak trekken en actie! Anders dan in een studio ben je geheel afhankelijk van het weer en dan vooral – het licht. Zonlicht is voor het menselijk oog voldoende om de dingen om ons heen goed te zien. Ook als het mistig is, of de zon laag aan de hemel staat, of de zon aan het oog ontrokken wordt door een dik pak wolken. Wat we niet goed zien vullen de hersenen naadloos aan, zonder dat we ons daar van bewust zijn.
Voor een goede foto is meer nodig. Zonder in details te treden zijn de vroege én de late uren op de dag de beste tijden voor de fotograaf. Dat betekent in de zomer dus: héél vroeg uit de veren. Eigenlijk blijven er van elke dag slechts enkele uurtjes over voor het schieten van mooie plaatjes.
Kijk, dat komt mij wel zo goed uit. Wie ’s morgens vroeg foto’s maakt, is ook weer vroeg terug. Vroeg genoeg om bijvoorbeeld een kleuter naar school te brengen. Tot laat op de middag of zelfs ‘s avonds laat kan de camera dan weer in de tas blijven. De tussenliggende uren, daarin kan ik schrijven. Mooi toch? Want daar heb ik geen ander licht voor nodig dan van een veertig watt lampje, of bij mooi weer van de zon. Met of zonder dik wolkendek, het is mij eender. Schrijven kan ik thuis, op het balkon, in de tuin, in het bos, op het strand, of waar dan ook.
Schrijven en fotograferen. Het combineert perfect. Ze vullen elkaar zelfs aan. Tekst en beeld. Veel fotografen kunnen niet schrijven en veel schrijvers kunnen niet fotograferen. Terwijl het juist zo handig is als je kunt beschrijven wat je ziet, met een beeld kunt tonen waar je over schrijft.
Maar dan is de vakantie voorbij en de gemaakte foto’s zijn op drie CD’s gekwakt. De concept verhalen en columns staan op de harddisk, klaar voor verdere bewerking. De eerste werkdag begint. Als een zombie staar ik uit het raam. Was ik maar buiten. Schrijven en fotograferen. Het is helaas niet mijn beroep, ik doe het er maar een beetje bij. En brood moet er toch komen, op de plank. Als ik nou een jaar of twee stopte met mijn werk en probeerde mijn droom te realiseren… Nee. Dat gaat niet. Ineens lijken al die wilde plannen zo ver weg. Toch blijft het diep binnen in mij rommelen…
3 reacties
Casperio · 16 september 2003 op 00:19
Blijven dromen Kees! De meeste dromen zijn bedrog… maar ik hoop dat deze droom echt uitkomt!
Je hebt deze droom ook weer geweldig mooi beschreven in deze column!
Ooit komt die dag… geloof mij maar!
viking · 16 september 2003 op 10:57
Hee Kees,
Stop met dromen… maak ze waar! Heb ik ook gedaan. Van een multimediabedrijf met een zeer riant inkomen naar een (voorlopig) zeer onzeker bestaan als schilder met voorlopig nagenoeg geen inkomen. Er komt namelijk een moment dat je spijt krijgt van een niet genomen beslissing. Ik heb die beslissing vele, diep ongelukkige jaren uitgesteld maar heb de knoop doorgehakt en ik kan je verzekeren, niets werkt zo bevrijdend dan het waarmaken van een droom. Meer weten? Vertel ik je nog wel eens bij een bijeenkomst…
Kees · 22 september 2003 op 22:28
Ontslag nemen is aanlokkelijk, maar wat radicaal, zo ver wil ik (nog) niet gaan. Los daarvan vind ik er geen uitgever mee. Ik kom er nog wel uit 😉
Ik ben benieuwd naar je verhaal, Viking!
Casper en Viking: bedankt!