Geuren kunnen je soms zo terug brengen naar een gevoel..
Liep in een winkel en mijn neusgaten werden vervuld met een afschuwelijke geur. In eerste instantie had ik niet door wat de geur veroorzaakte, het “wat” bleek een “wie” te zijn. Een oudere man stond vlak naast mij en was de veroorzaker van de vreselijke, misselijkmakende en doordringende geur. De geur was zo doordringend dat ik mijn spullen heb laten staan en direct de zaak ben uitgehold. Beetje vreemde reactie en het heeft dan ook een paar dagen geduurd, voordat ik begreep waarom ik zo heftig reageerde.
Ruim 30 jaar terug werd ik regelmatig bij een ‘opa’ gebracht door mijn moeder. Zij had de man leren kennen tijdens het boodschappen doen en na verschillende keren over en weer koffie drinken, werd hij gepromoveerd tot oppas.
Hij woonde in een soort aanleunwoning en zodra je zijn huis binnen stapte hing er een vreemde, bijna ranzige geur. Er hing altijd overal was te drogen en ik kan mij nog herinneren dat er in de badkamer een primitieve centrifuge stond, twee zware rollen die met de hand aangezwengeld moesten worden. Kan mij nog herinneren dat ik altijd gedouched moest worden als ik daar was en dat hij mij eindeloos af wilde drogen met een handdoek die vreselijk stonk. Zijn adem ruik ik nu nog bijna, zijn handen voel ik als toen, op plekken waar ik mij vreselijk voor schaamde. Zijn tong met lange halen op mijn huid, een indringer op mijn intieme delen. Zijn geslacht moest ook gewassen worden, niet met water en zeep, maar met mijn mond. Een geur en smaak die voor altijd deel blijft van mij, wat ik ook doe, wie ik ook nu ben.
Als beloning mocht ik een snoepje uit een trommeltje pakken, iets dat ik altijd keurig deed, maar nooit op at.
Nooit heb ik begrepen waarom mijn moeder niet wilde luisteren als ik zei dat ik echt niet naar ‘opa’ wilde, dat hij aan mij zat, dat hij dingen met mij deed die ik niet prettig vond.
Inmiddels weet ik dat hij haar regelmatig geld gaf omdat zij het zo arm had.

Categorieën: Algemeen

11 reacties

Mosje · 3 juli 2004 op 17:24

Jezus Anneroos, wat een verhaal.
Koel en nuchter opgeschreven, de emoties aan de lezer latend.
En juist daarom een sterk stukje proza.

sally · 3 juli 2004 op 18:43

Ik ben zwaar ontroerd door dit stuk.
Misselijk makend
Knap, dat je dat zo kunt beschrijven
Rillingen over m`n rug.
Woede!! Dat ook!
Lieve Anneroos….
Ik hoop dat je het een beetje hebt kunnen verwerken.
Nu wil het toeval dat ik van de week ook een stuk over `geur`heb ingestuurd.
Maar met een heel andere inslag.
Hoop dat je me het niet kwalijk neemt.
Veel liefs Sally
Zeer knap en moedig geschreven column!

Louise · 3 juli 2004 op 18:55

Jé Anneroos, de kippevel staat op mijn armen. En dan de manier waarop je het verwerkt heb in dit stukje. Je somt op, bijna zakelijk, terwijl je het gevoel erachter zonder woorden toch over weet te brengen.
Terwijl het onderwerp te triest voor woorden is, heb je er een erg mooi stukje van gemaakt.

Ik ben er stil van.

rimram · 3 juli 2004 op 20:09

Dag Anneroos,

ook ik sluit me aan bij de vorige schrijvers, heel goed en sterk verwoord.

liefs Rim

Shitonya · 3 juli 2004 op 22:06

Een mooi, maar aan de andere kant droevig verhaal…

Bakema_NL · 3 juli 2004 op 22:30

Hmm, dit soort stukjes brengen mij ook weer wat terug naar iets waar ik liever niet meer aan denk.
Ik weet inmiddels een beetje hoe erg het gesteld is met de hoeveelheid van dit soort smeerlappen………..en het is vele malen erger dan jullie zelfs maar vermoeden.

pepe · 4 juli 2004 op 10:34

Afschuwelijk goed geschreven.
Zuchtend gelezen, ik hoop dat ik als moeder beter luister naar onze kinderen. En hoop dat ze mij als nodig is in vertrouwen nemen, nooit zal ik toestaan dat hen zoiets wordt aangedaan.

Sterkte Anne-Roos, meer weet ik hier niet te tikken.

Bakema_NL · 4 juli 2004 op 11:33

Niemand zal dat toestaan lijkt me. Maar stel dat je kind nog zo klein is dat het je niet duidelijk word of er iets gebeurd is en hoe en met wie, dat je alleen maar een zeer ernstig vermoeden hebt, zonder aanwijsbare dader, zelfs zonder dat je het zeker weet dat er daadwerkelijk “iets” is gebeurd…………………..dat hebben mijn vrouw en ik meegemaakt en nog steeds.

Anneroos · 4 juli 2004 op 15:51

[quote]Maar stel dat je kind nog zo klein is dat het je niet duidelijk word of er iets gebeurd is en hoe en met wie, dat je alleen maar een zeer ernstig vermoeden hebt,[/quote]

Je intuitie blijven volgen! Eens is het kind niet meer zo klein en kan het wel verwoorden wat het voelt….
Sterkte!!!

Dees · 4 juli 2004 op 17:57

Hoi Anneroos,

Wat dapper om dat hier zo op te schrijven. Ik word ontstellend misselijk van je verhaal, al ligt dat niet aan het hoe maar aan wat je geschreven hebt.

Grt,

Desa.

Bakema_NL · 4 juli 2004 op 21:06

[quote]Je intuitie blijven volgen! Eens is het kind niet meer zo klein en kan het wel verwoorden wat het voelt….[/quote]

Mja….liever had ik een dader gehad, of nog liever niks gebeurd, of vermoeden. Met een dader had ik kunnen afrekenen, nu niet. Nu heb ik een vrouw die er van overtuigd is dat er wat gebeurd is, politie die het ook allemaal wat vreemd vind, maar niks kan doen omdat er gewoonweg geen aanknopingspunten zijn en ikzelf die ook niet weet wat hij er van moet denken….en een zoontje waar je ook helemaal niks aan merkt eigenlijk, nog niet. Dus ik probeer me er niet mee bezig te houden, maar dat lukt niet echt door dit soort stukjes. Ik heb dus zo’n “verhoorkamer” voor kinderen gezien, waar we overigens pas na afspraak 2 weken later terecht konden……..vandaar dat ik nu een beetje weet hoeveel van die smeerlapperij er eigenlijk voorkomt, heel veel dus. Ook onze plaatselijke politie wist in onze nabije woonomgeving al zo’n 4 gevallen te herinneren van het afgelopen jaar.
Afknallen dat soort “mensen”.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder