Onmacht!

Voor ik het weet trekken ze mijn spijkerbroek razendsnel uit. Het voelt mensonterend, het voelt waardeloos en ik kan niets zeggen om iemand te verhinderen al deze dingen met mij te doen. Er steekt iets scherps in mijn arm, maar het lukt mij niet om ‘auw’ te zeggen. Ik ben gevangen in mijn eigen hersens.

Onvoorstelbare jaloezie

Zeldzaam, sporadische zus. Zo zou ik eigenlijk mezelf moeten omschrijven, mits het goed Nederlands was. Mijn zus zie ik zelden en andersom ziet zij mij sporadisch. Het lijkt mij heerlijk om een hele tros of bundel zussen te hebben, maar ik heb ze niet, ik heb er maar eentje.

Opgedrongen hokjesgeest.

Op nog geen meter afstand krioelt het ineens van de meiden. Als bijen die plots uit de lucht komen vliegen, want aan horen komen heb ik ze niet eens. Een stuk of tien van een jaar of dertig. Er worden rokjes over en weer geleend om een string ongezien te verruilen voor een bikini broekje. En voor ik het weet ligt er een nest van jonge, hippe meiden voor mij, de laatste roddels te bespreken.

Geur van vroeger

Geuren kunnen je soms zo terug brengen naar een gevoel..
Liep in een winkel en mijn neusgaten werden vervuld met een afschuwelijke geur. In eerste instantie had ik niet door wat de geur veroorzaakte, het “wat” bleek een “wie” te zijn. Een oudere man stond vlak naast mij en was de veroorzaker van de vreselijke, misselijkmakende en doordringende geur. De geur was zo doordringend dat ik mijn spullen heb laten staan en direct de zaak ben uitgehold.