Opgedrongen hokjesgeest.

Op nog geen meter afstand krioelt het ineens van de meiden. Als bijen die plots uit de lucht komen vliegen, want aan horen komen heb ik ze niet eens. Een stuk of tien van een jaar of dertig. Er worden rokjes over en weer geleend om een string ongezien te verruilen voor een bikini broekje. En voor ik het weet ligt er een nest van jonge, hippe meiden voor mij, de laatste roddels te bespreken. “Heeft zij nou echt wat met William?”, vraagt de topless vrouw. ” Jahaaa”, begint de vrouw met de haarband enthousiast te vertellen. “Eigenlijk kon zij Gideon niet vergeten, maar William bleef maar om haar heen draaien. Uiteindelijk is ze wat met hem gaan drinken. Hij heeft haar thuis gebracht en ze hebben wel een uur gezoend! Dinsdag zag zij Gideon weer, maar haar gevoelens waren compleet verdwenen, het deed haar niets meer. Vanaf woensdag hebben ze nu echt verkering, lief he?? Hij stuurt haar ieder uur een sms-je met de meest waanzinnige teksten. Hij zegt haar recht in haar gezicht dat ze zo lief is!”
“Tja…”, zegt de topless vrouw, “dat is zij natuurlijk helemaal niet gewend, nog wat pasta salade?”.
Het is duidelijk dat de topless vrouw jaloers is op het geluk van een van hun vriendinnen, de roddel was leuk, maar een ander onderwerp vindt zij duidelijk beter op z’n plaats.

Aan het einde van de middag heb ik het idee dat ik precies weet wie wie is. Wat ze doen, wat ze bezig houden. Verschillende keren heb ik een lach kunnen onderdrukken. Dan komt het onderwerp: eten. “Waar zullen we eten vanavond?”, vraagt de vrouw met de gestreepte bikini. Bijna heb ik de neiging om te zeggen:”Jullie mogen bij mij wel komen bbq-en, gezellig!” Maar mijn (bijna) maatschappelijk opgedrongen hokjes geest verhindert dat. Een vrouw vraagt niet een groep onbekende meiden te eten. Tenminste, deze held op sokken niet.
Als ik naar huis vertrek kijk ik nog een keer om. Jammer dat ik niet het lef heb de gedachte dat het ‘raar’ is, opzij te zetten. Het was vast een kleurrijke avond geworden!