Voor ik het weet trekken ze mijn spijkerbroek razendsnel uit. Het voelt mensonterend, het voelt waardeloos en ik kan niets zeggen om iemand te verhinderen al deze dingen met mij te doen. Er steekt iets scherps in mijn arm, maar het lukt mij niet om ‘auw’ te zeggen. Ik ben gevangen in mijn eigen hersens. Zou het zo voelen als je onder narcose plotseling wakker wordt? Alles bewust meemaken, maar niet kunnen reageren op wat er gebeurt, laat staan dat je kunt schreeuwen: “Blijf van mij af!”
Mijn zicht is aan de rechterkant minder en mijn gezicht hangt scheef, ik besef dat ik een herseninfarct heb, of heb gehad, maar kan aan niemand duidelijk maken dat ik begrijp dat er iets goed mis is. Er komt niet meer dan een soort onverstaanbaar gewauwel over mijn lippen, dat in de verste verte niet lijkt op wat ik wil zeggen.
Alsof ik een of andere idioot ben schreeuwt er een verpleegkundige in mijn oor, het is zo hard dat ik nu echt niet versta wat zei zegt. Hoe kan ik ze duidelijk maken dat ik echt niet doof ben???
Mijn arm brand en mijn ene been maakt willekeurige spastische bewegingen waar ik geen controle over kan krijgen. Mijn God, hoe kom ik uit deze hel? Het voelt alsof mijn leven hier en nu stopt!
Uren leef ik in een paniek toestand, waarin ik mij niet duidelijk kan maken naar wie dan ook. Ze rijden mij naar een zaal voor vier personen. Daar lig ik dan. Meer dan huilen kan ik niet, het kwijl loopt uit mijn rechtermondhoek, ik voel het pas als de druppels mijn hals bereiken.
Een ander woord voor herseninfarct is machteloosheid!
10 reacties
KawaSutra · 5 november 2006 op 14:23
Knap beschreven. Ik heb het onlangs van nabij mee gemaakt. Machteloos sta je als slachtoffer en toeschouwer tegenover elkaar gescheiden door een ondoordringbare traliewand.
pally · 5 november 2006 op 17:14
Goed en onopgesmukt geschreven.
Hoop dat het nu weer beter met je gaat, Pally
Dees · 5 november 2006 op 17:33
Die woede heb ik wel eens in de ogen gezien bij iemand die ook geen woord meer uit kon brengen. Je stuk is wat dat betreft confronterend eigenlijk. Maakt indruk. Gevangen in een dysfunctioneel lijf, doodeng, lijkt het me, letterlijk.
arta · 5 november 2006 op 17:40
Mooi en zo herkenbaar als je het van nabij hebt meegemaakt!
Sterkte!
🙂
Estrella · 5 november 2006 op 19:32
Wauw…Wat beeldend beschreven. Ik weet niet of complimenten maken op zijn plaats is nu, maar je column pakt me enorm.
Ook ik heb iemand in mijn naaste omgeving die het overkomen is, maar zij praat zelden over dat moment, dat wat jij hier zo pakkend beschrijft…
Ik hoop dat het inmiddels goed met je gaat, dat je de dingen weer kunt die je voor die tijd al kon.
Li · 5 november 2006 op 20:06
Dit verhaal grijpt me naar de keel.
Verstikkend…
Li
Barbapappa · 5 november 2006 op 20:17
Erg aangrijpend geschreven! De spanning bouwt zich mooi op en door je woordkeuze ga je je enorm inleven, of je het wilt of niet.
Om toch maar even te zeiken moet ik wel zeggen dat ik de laatste zin een beetje overbodig vind. Het komt op mij over als een beetje misplaatste uitsmijter. Mede vanwege het uitroepteken op het eind maar vooral door de ijzersterke zin die daarvoor komt.
DriekOplopers · 6 november 2006 op 00:15
De laatste zin is juist een goede samenvatting. De hele column in één zin nog een keer samengebald. Uitstekend, niets mis mee.
Een verschrikkelijk verhaal, Anneroos. Je vermogen tot goed schrijven doet het in ieder geval nog (weer?) prima. Ik hoop dat dat meer is dan alleen een schrale troost, en dat het verder ook weer goed met je gaat.
Sterkte!
Driek
SIMBA · 6 november 2006 op 08:38
[color=00CC00]Ik heb het stukje zitten lezen met kippenvel, prachtig! Machteloosheid is -denk ik- het ergste wat een mens kan voelen[/color]
Het beschrijven van deze gevoelens en ervaringen is moeilijk, maar jij doet het super goed! Ik denk dat je je medemens die het zelfde heeft meegemaakt hiermee kunt helpen want niet iedereen kan het goed verwoorden.
Mup · 6 november 2006 op 13:32
Heel knap beschreven, maakt een grote indruk,
Groet Mup.