Giegen

Jarenlang heb ik het vervloekt. Jarenlang heb ik het afgezeken en afgekraakt. Wilde er niets van weten, vooral niets van horen. Vandaag kom ik naar buiten. Voor het eerst. Met lichte blosjes op mijn wangen roep ik hardop uit het internetraam: mijn harddisk bevat giegen aan em-pee-drie’s! Zo. Dat is er uit.

Enne… minstens één persoon uit mijn kennissenkring spreekt vanaf nu geen woord meer met me.

Laat ik bij het begin beginnen. Er past niet voor niets slechts een handvol muzieknummers op een CD. Dat heeft een reden. Er zit geen digitaal piepschuim rondom de lieflijke tonen van je hardcore house. Nee, die schijf is tot de rand toe gevuld met digitale muziekinformatie. Informatie die bij het MP3-en zomaar achteloos wordt weggegooid, onder het mom “dat hoort ‘ie toch niet na al die bezoekjes aan illegale houseparty’s.” En inderdaad, veel mensen horen het verschil niet. Wonderbaarlijk dat die mensen sowieso in muziek geïnteresseerd zijn, maar dit terzijde – zijn het misschien dezelfde mensen waaraan ik hetzelfde verhaal vier keer kan vertellen? Ze horen me wel maar ze luisteren niet. Ik zei, zijn het misschien dezelfde mensen…

Niet dat ik eigenwijs ben (O?), niet dat ik koppig ben, maar jahaarenlang stond levenslange verbanning op het illegaal mijn huis binnensmokkelen van een mp3 (wat niet wil zeggen dat het muziekje illegaal was, het fenomeen mp3 alleen al was illegaal). Barbaars. Een marteling voor het oor. Een gevaar voor de mensheid. Een reden voor Bush om…

[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/dvdrecordable.jpg[/img]

Kortgeleden kwam het keerpunt. Vraag me niet hoe, vraag me niet waarom. Nou, gewoon omdat ik van een bevriende vriend een nummer kreeg toegemeeld dat ik al heel lang zocht en vlak daarna allerlei leuke legaal en toch gratis muziek op internet vond. Jeetje, dat mp3 was toch wel leuk. En nu staat mijn cd-speler luid te zoemen en pruttelt de harddisk. Op het moment dat je dit leest leg ik de laatste hand aan het re-digitaliseren van mijn cd-verzameling. Ik empeedrie alle mooie muziek, nummers die niet bevallen smijt ik acuut van de harddisk. Zodoende heb ik zomaar ineens alle leuke muziek die normaal een bescheiden wandje vult, onzichtbaar op een draaiend magnetisch plaatje staan. Enne, nog eens wat, ik heb een apparaatje gekocht ter grootte van een aansteker en daar zit vijfhonderdentwaalf embee in, nog meer dan mijn geavanceerde digitale camera in zijn schedelpan heeft zitten, waardoor ik vandaag de dag zomaar mijn gehele Pet Shop Boys verzameling in mijn borstzakje kan meenemen. Of mijn in allerijl sinds de zomervakantie aangelegde Dance verzameling. Jawel, Kees is op de Dance tour. Sensation White, DJ Tiësto, ik weet er alles van. (“Jij? Dance? Goh, dat had ik nou nooit van jou verwacht.” Slik dit zinnetje tien keer per dag dertig dagen lang en je snapt wat ik de afgelopen tijd heb doorgemaakt.)

Legaal als maar kan, immers, ik heb de originele CD’s in de kast staan. Thuis op een goede installatie gaat er niets boven de oude vertrouwde CD die beduidend beter klinkt. MP3 is als een uitgeperste CD. Het sap is er zo’n beetje wel uit. Maar voor mobiel gebruik is MP3 perfect. De afspeelapparaatjes zijn klein en licht (maar peperduur). Veel muziek in weinig volume. En thuis al je favoriete muziek onder handbereik op de haadee van je computer, wie had dat ooit gedacht. Winamp starten en draaien maar. Wat wil een mens nog meer. Super Audio CD misschien? Jawel. Voor de échte liefhebbers onder ons. Die ene kennis van mij, die vent die mij nu niet meer wil kennen.