Godver… een baby!

Ik hoor nogal wat vaders roepen dat het echt geweldig is om vader te zijn. Niks zo mooi als zo’n kindje. Je eigen vlees en bloed. Een wonder. Halleluja! Nou voor die vaders heb ik nieuws…
Jullie hebben gelijk! Alleen vraag ik me dus wel af, waar jullie die wijsheid vandaan halen? De gemiddelde vader, kroegtijgers als de Kezen van deze wereld uitgezonderd, staat ’s morgens enkel en alleen voor dag en dauw op omdat hij effe mot schijten. Krantje mee en hoppa. Vervolgens drinkt hij rustig zijn koffie, verorbert zijn ontbijt en maakt de grote pleiterik.
‘Dag vrouw, dag kind. Vader gaat weer de kost verdienen opdat jullie het zo goed hebben.’
’s Avonds komt hij moe en afgemat thuis – zo’n hele dag in de baas z’n tijd internetten valt nog niet mee – ploft met zijn kloten op de bank, trekt zijn eerste pils open en begint vrouwlief gelijk aan haar kop te zeiken wat voor ontzettende zware kutdag het wel niet is geweest.

Dat vrouwlief inmiddels, naast haar dagelijkse werk, een schreeuwende baby, door chronisch slaapgebrek, een dichtgenaaide doos en aambeien in een licht moordlustige stemming is geraakt ontgaat de noeste arbeider volkomen. Het was een zware dag en het is nu tijd voor het vreten en de sport, respectievelijk op de bank en op t.v. wel te verstaan en dan gaat het verstand van de gemiddelde kostwinnaar volkomen op automatique. Meestal gaat de knop echt helemaal om bij het zien van een (vaak) wit balletje met daarop (toch echt heel vaak) zwartje vlakjes. Dat balletje stuitert dan over een overdreven strak gemaaid gazon en 22 overgewaardeerde idioten hollen daar dan achteraan. Vader lijkt een orgasme nabij en het enige wat hij gedurende de eerste drie kwartier eruit kan krijgen is: ‘Jaaaaa, godogogogogogodneetochkankerleierkut… Bierrrrrr… nog, nog’. Of iets van die strekking.
Die zelfde vader kruipt later die avond moe doch voldaan tegen zijn gesloopt slaafje aan, rost als het effe kan nog een paar aambeien aan gort, knort een eind weg en roept een uur of vier later: ‘ schat, je baby huilt…’

Misschien is het daarom dan ook niet zo heel verwonderlijk dat er best veel vrouwen zijn die gloeiend hard van hun roze wolk afflikkeren wanneer het krijgen van een kindje toch anders blijkt te zijn dan dat onverdringbaar verlangende gevoel dat hen parten speelde in de periode die daaraan vooraf ging. Weten jullie nog dames, dat is die periode dat manlief zich opeens het licht uit de ogen mocht neuken en dus ook dankbaar gebruik maakte van de gelegenheid om van het dore prutje een paar maanden een bloeiende oase te maken. Dat is die zelfde periode dat manlief zei er eigenlijk nog niet zo aan toe te zijn. Dat vadertje en moedertje spelen. Maar nee, moedertje wilde van geen ‘nee’ of ‘later’ weten. Nu moest het kindje komen. Niet als ze wat meer gesetteld zijn. Of wanneer ze er te oud (30) voor is. Nu! Basta!

Voor wie het zich nu afvraagt of het bij mij en Poppeduifje ook zo gaat. Nee. Ik heb namelijk niks met voetbal en gelukkig ook geen baas. Bovendien kan mijn wijfje niet koken maar gebruikt ze haar verstand. Voor wie hier geen brood van kan bakken is het jammer maar het kan dus anders. Wellicht zou het handig zijn ook daar een handleiding voor te maken. Kindjes maken is niet zo’n kunst. Sterker nog, te veel mensen worden verwekt door volkomen onachtzaamheid en onhandigheid. Ongelukjes noemden ze dat vroeger. Zo makkelijk is dat dus. Maar die handleiding zou er mogen komen. Wellicht dat veel wijfjes zich toch nog eens willen bedenken wanneer hun doosje begint te jeuken en hun wereld roze kleurt…