Goeie Grutjes!

Spontaan voel ik me een lomp viswijf als ik keihard ‘JEZUS’ over het IJsselmeer schreeuw. Niet dat ik er veel aan kan doen dat dit de eerste uitspraak is die in me opkomt als ik in het donker in het ijskoude water spring. Nachtzwemmen is namelijk niet iets waarbij je normaal gesproken op je woordkeuze let. Waarom ik me probeer in te houden? Het katholieke vriendje dat op dat moment al in het ijswater ligt te bevriezen. Niet dat dit me heel dramatisch afgaat. ‘Godverdomme’ vond ik toch al een idiote uitspraak. Als je bedenkt dat verdomme komt van verdoem mij en verdoemen betekent kort samengevat volgens het woordenboek (de bijbelse versie zal ik jullie besparen) veroordelen voor de eeuwigheid. Laten we dit nou eens in een alledaagse context plaatsen: -‘God veroordeel mij voor de eeuwigheid, ik heb de trein gemist!’

Maar verdorie, waarom kan ik niet zonder te vloeken? De traditionele, feitelijk nergens op slaande uitspraken heb ik inmiddels wel vervangen.
Godverdomme werd eerst potverdomme en toen werd verdomme ook nog eens verdorie. Er is trouwens wel een indrukwekkende hoeveelheid woorden eindigend op verdorie of een afkorting daarvan: verdrie. Om maar niet over spottende taalverkrachtingen als ‘potverdriedubbeltjes’ en ‘goeie grutjes’ te beginnen, die ik overigens gelukkig nog nooit serieus over m’n lippen heb gekregen.

Het punt is alleen dat het niet zoveel uitmaakt wat je zegt, het slaat allemaal nergens op. ‘Pot, verdoem mij tot in de eeuwigheid’ is namelijk niet veel functioneler. Maar nog steeds kan ik m’n mond niet houden als m’n band weer eens lek is, de trein vertraging heeft of het begint te regenen als ik nog een halfuur moet hardlopen voordat ik thuis ben…
Voorlopig houd ik het maar netjes op ‘verdorie’, in de hoop nog eens een originelere uitspraak te vinden…