Grenzen

Psychische stoornissen omvatten vele ziektebeelden met verschillende kenmerken. Ergens kun je stellen dat iedereen wel trekjes of eigenschappen heeft die vallen onder één van de vele kenmerken die bij een bepaald ziektebeeld hoort. Echter hebben sommigen meerdere kenmerken van een bepaald ziektebeeld waardoor zij als zodanig gediagnosticeerd kunnen worden. Belangrijk vind ik dat niemand per definitie ‘gek’ is of iets ‘mankeert’. Immers zijn het opgesomde, menselijke, kenmerken waardoor je het beestje een naam kunt geven. En mens zijn we allemaal.

De liefde is een vak waar ik niet bepaald in uitblink. Ik bezit een bepaalde afstotende eigenschap welke het moeilijk maakt om me met iemand te binden tot een hoger, relationeel niveau. Ook bezit ik een eigenschap die totaal niets moet hebben van afwijzing. Beide eigenschappen zorgen dan weer voor interne conflicten die zich weer uiten in een emotionele instabiliteit. Tevens is de tegenspel(st)er daarin ook het slachtoffer.

En die emotionele instabiliteit heeft ook zijn oorsprong in mijn opvoeding. Zonder hiermee mijn ouders te ‘beschuldigen’ dat ze het verkeerd gedaan hebben of dat ze het beter hadden kunnen doen. Ze hebben het gedaan zoals zij dachten dat het hoorde en zoals zij ook opgevoed zijn. En het belangrijkste is dat ze hun best gedaan hebben. Wel is het een thuis geweest waarbij er niet echt gepraat werd. Wat doet het met je? Hoe voel je je nu? Vragen die mij dusdanig niet gesteld zijn waardoor ik ook niet heb geleerd om met mijn emoties om te gaan en hoe ik deze hoor te uiten, op een manier zodat het mij helpt iets te verwerken, zodat het mij laat groeien op mentaal vlak.

Daarnaast stond ik op 17-jarige leeftijd, noodgedwongen en uiteindelijk ook door vrije wil, op eigen benen en heb ik dus meerdere zaken niet geleerd. Omgaan met geld, mezelf motiveren, mezelf door ontwikkelen. Mijn zelfbeeld was niet belangrijk, mijn opleiding en werk ook niet. Wat ik wel of niet leuk vond of wilde doen was wel belangrijk. Nadat ik slachtoffer ben geweest van zinloos geweld op mijn 18^e, waarbij ik op een haar na het leven had verlaten, ging bij mij de deur helemaal dicht en de muur omhoog.

Ik raakte verslaafd, geïsoleerd en uiteindelijk eenzaam. Ik werd impulsief en dat samen met mijn perfectionisme zorgde voor veel afhaak momenten op zowel sociaal als maatschappelijk vlak. Innerlijke conflicten werden groter en emoties werden heviger. Meer gebruiken zorgde bij mij voor een dagelijks ritueel van verdoven en het ontvluchten van de realiteit. Je verliest contact met vrienden en familie en het eenzame leven en laag zelfbeeld werd alsmaar groter. Ik begon onlangs ook met het schrijven van een boek met de hamvraag wie ik nu eigenlijk ben…

De impulsiviteit maakte dat ik me op bepaalde dingen en vrouwen ging storten om op die manier mijn geluk en mijn bevestiging te halen dat ik er wel toe doe, dat ik wel meer van mezelf mag vinden dan dat ik op dat moment deed. Dat ik ook spontaan ben en humor heb. Dat ik makkelijk in de omgang ben en heel goed van het leven kan genieten. Dat ik slim ben en ondanks de vele banen en opleidingen juist een breed veld aan competenties heb bemachtigd. En dat ik er gewoon best mag wezen. Dat ik romantisch, zorgzaam, teder en lief ben. En dat ik respect voor de medemens en onze Aarde hoog in het vaandel heb.

Toch voelt het op het moment als een mankement. Ergens hoopte ik ook dat ik iets zou mankeren zodat ik me voor mijn gedragingen zou kunnen excuseren. Het voelt alsof mijn benen geen voeten meer hebben en dat ik aan de grond genageld sta. Alsof ik de rest van me leven ‘ziek’ zal zijn en minder maatschappelijk geaccepteerd. Dat ik een eeuwige vrijgezel zal blijven en dat het voor mij gewoon moeilijk wordt om ooit wél met mijn emoties om te kunnen gaan en op dat niveau banden met mensen aan kan gaan.

Maar het is maar voor even. Er is slechts, voor hoe ik met de pieken en dalen in mijn leven en de daarbij behorende gedragingen en emoties om ga, een label gegeven. Er mankeert niets met mij. Ik ben niet gek of gestoord. Ik ben wie ik ben en ik heb een bepaalde handleiding. Welke ik nu uit mijn hoofd ga leren om te weten hoe ik met mezelf om moet gaan. En verder ben ik wel relatiemateriaal en kan ik uitblinken in de liefde en ook kan ik gewoon carrière maken. Ik kan gelukkig zijn. Ik kan gewoon mens zijn en mijn grenzen accepteren.

Vandaag ben ik gediagnosticeerd met de borderline persoonlijkheidsstoornis.

07-06-2016