Griep

Donderdagmiddag. De letters h t/m z worden tussen 16.00 en 17.00 uur verwacht, zegt het vaccinatiebriefje.
Mevrouw Trawant en ik behoren tot de risicogroep die het voorrecht heeft de remedie tegen de veelbesproken griep als eerste te mogen ontvangen.
Ri-si-co-groep. Waar is de tijd gebleven dat ik met de hele klas in de rij naar het gymlokaal marcheerde om een TBC krasje te halen.
En nu ineens vreest men dat zonder vaccin de zaak op mijn leeftijd weleens beroerd af zou kunnen lopen.
Zoefff, daar ging mijn leven .En vrij naar John Cleese vraag ik of ik er nog een kan krijgen. Nee, sorry op=op. De rij begint al op 100 meter voor de huisartsenpost. Het regent en het wordt al donker, oude bladeren strijken langs de ruitenwissers.
Tientallen auto’s voor ons moeten een plek zien te vinden op de parkeerplaats, die niet op een pandemie berekend is.
Tegelijkertijd proberen de wagens die al geprikt zijn het terrein te verlaten. De oprit is te smal om de twee stromen ongehinderd te laten passeren.
Een slalom volgt. Vooruit insteken, achteruit gedwongen worden, weer oprijden, rustig met de koppeling ,bijsturen, raampje open kan het ?.
Vervolgens een plek vinden of spieden naar iemand die vertrekt, dáár !
Te laat, een brutale hufter is net voor ons met een klein beetje meer gas de lege ruimte ingedoken. Andere bestuurders zitten als gebiologeerd achter hun beslagen ruiten met de neus op het stuur.
Even later sluiten we aan in de volgende rij die zich tot voor de glazen deuren uitstrekt. Briefjes bij ons? Zonder briefje geen prik. Weten we zeker dat we niet de strookjes voor de vervolginjectie bij ons gestoken hebben..? Onverklaarbare zenuwen.
Als ik nog geen mexicaanse griep had, dan krijg ik hem nu wel. Hoesters, proesters en kuchers, wandelende virusbommen die zich verdringen rond een van de behandelkamers.
Veel te nauwe ruimte. Natte jassen gaan uit, bloesjes,spencers en overhemden worden opgetrokken, armen ontbloot. Lillende oude armen, hier en daar een tattou, sieraden rinkelen, elk decorum verdwijnt in deze toevallige anonieme massa die als een kudde schapen naar de trog schuifelt.
“Je voelt er niks van hoor”, roept iemand naar een bekende die enkele plaatsen achter haar in de rij staat.
“Nou die andere heb ik wel gevoeld hoor”, klinkt het terug.
“Ja maar deze niet.”
“Oh.., nou we zien wel meid..!
Het heeft een soort joligheid, een schoolreisje en straks met z’n allen onder de banken.
Maar ook iets engs. Of heb ik te lang naar Rob Trip en zijn indrukwekkende docu reeks over de oorlog gekeken. Opgepakt, bijeengedreven.
In een oogwenk is de spuit gezet en duwen we ons naar buiten, terug de miezer in.
Over drie weken nóg ’n keer.