Griezel

Om een pakje te versturen moet je tegenwoordig bij een drogist zijn. Daar zit een postagentschap. Welke filosofie daar achter zit is mij onbekend.
Dus sta ik met mijn pakje onder mijn arm voor het loket. Achter het loket een griezel(v) die doende is een banaan naar binnen te werken.
Ik kijk haar indringend aan. Niet indringend genoeg want ze smakt gewoon door.
’Als u zich mogelijkerwijs even van uw banaan zou willen losrukken om mijn pakje te verzenden zou ik zeer dankbaar zijn,’ zeg ik vriendelijk. ‘Na, ogenblikkie hoor, effe mij benaan opete.’ (Zo zegt ze het, niet dat u denkt aan spelfouten mijnerzijds).
Dan schuift ze het loket open, pakt het pakje aan terwijl ze rustig door smakt.
‘Je naam?’
‘Mijn naam is Jager en ik ben koning, antwoord ik relaxed. En als zodanig wens ik ook behandelt te worden. Denkt u dat te kunnen opbrengen?’
Haar mond blijft open staan. De halfgekauwde bananensmurrie duidelijk zichtbaar.
‘Nou seg. Doe effe normaal!’
‘Als ik dat zou doen, zou u nu tegen het plafond geplakt zitten, samen met de banaan.’

Nu begint er een proces op gang te komen vergelijkbaar met denken bij een gemiddeld intelligent mens. Op haar voorhoofd verschijnt iets van een rimpel. Een kleintje maar en nauwelijks zichtbaar voor het blote oog maar toch..
Op haar gemak neemt ze de tijd om het pakje verzendklaar te maken ondanks de groeiende rij achter mij. Sterker nog, ze begint aan een tweede banaan terwijl ze de schil van de eerste richting een prullenbak gooit. De schil mist en stuitert op de vloer achter haar.
Na een kwartier heb ik eindelijk betaald terwijl zij mij het reçu overhandigd. Er zit een vlek op. Bananensmurrie!
‘Dat heb je goed gedaan, kuttekop,’ zeg ik zo vriendelijk mogelijk.
Voor ze, bijna paars, kan reageren, begint de telefoon, die achter haar op een bureau staat, te rinkelen.
Ze draait zich om,loopt erheen en vergeet de bananenschil. Haar linkervoet glijdt over de schil en met een dreun gaat ze onderuit.
‘Hebt u zich erg bezeerd?,’ vraag ik meelevend.
‘Waarom vraag je dat eikel? Ben jij blind of so?’
‘Helemaal niet. Ik wil mij er alleen van overtuigen dat het flink pijn doet. Mag ik hopen op iets met een breuk? Met meerdere complicaties wellicht?’

Daarna draai ik mij met een immens gevoel van tevredenheid om en loop weg. De wereld ziet er een stuk zonniger uit als de zaken lopen zoals het moet…