Grijs

Kijk haar lopen, met haar pet op en [i]Op Art[/i]-jas aan. Hoogmoed ten top. Antipathie wakkert mijn adrenaline aan. Verrassend zoet lijkt haar parfum wraak te nemen op mijn door woede wijd opengesperde neusgaten die er een zweem van opvangen nu zij nadert. Ik voel mij betrapt. Waar mijn agressie vandaan komt weet ik niet, maar ze is er. Waar zij, dat mens, vandaan komt? Geen flauw idee. Net gokte ik op de categorie ‘Oosters type’. Direct daarna stond ze zich op Italiaanse wijze uit te sloven bij de beveiliging. En nu, starend naar de plattegrond van Ahoy’, heeft ze met d’r bolle kop weer meer weg van een Turkse.

Ik haal diep adem en vraag mij af wat mij zo aan haar stoort. Het duurt even voordat mijn kop en pens hebben uitgevochten wat het eerlijke antwoord is.
Ik wil mij gedragen zoals zij. Eruit zien zoals zij. Zíjn zoals zij.

Als koplampen in het donker schijn ik haar op te vallen. Vastberaden stapt ze op mij af. Of ze wat mag vragen. Narrig antwoord ik mijn ‘wejja’ en kijk haar voor het eerst echt aan. Angstige ogen van onder die pet zien tegen mij op. De plattegrond in haar hand is gebobbeld waar haar klamme vingers hem vastgeklemd hadden.

Haar vertellend hoe het hier werkt voel ik mijzelf groeien, belangrijk worden. Als vanzelfsprekend delen wij samen een deel van onze dag. Op onze eigen wijze genieten wij van het georganiseerde evenement.

Thuis kijk ik in de spiegel. Hoofd en buik sta ik het toe om mij af te vragen waarom ik eerder die dag zo’n grote weerstand tegen mijzelf voelde. Waarom ik vooraf dacht negatief ontvangen te worden door mensen die mijn opvallende verschijning zouden afkeuren, veroordelen zelfs.
Mijn spiegelbeeld verzacht bij de gedachte aan de spontane meid die mij nu aanstaart.

Ik verbaas mij er weer eens over dat het zo eenvoudig is om negatief over jezelf te oordelen, terwijl het tegendeel zo [i]gemakkelijk[/i] is.