Grutgeur

Ik inhaleer en trek je geur mijn geheugen in.
Met mijn neus tegen je huid sla ik deze op. In díe neuronen die als laatste worden getroffen, wanneer mijn brein in de toekomst gaat dementeren.
Want deze geur wil ik me het langs herinneren: die unieke, ietwat weeïge, maar heerlijke babygeur. Dat ongeëvenaarde vermogen van Moeder Natuur om negatieve geurtjes te bannen uit je systeem, is mijns inziens bepalend voor moederliefde. Zodra je eerstgeborene het levenslicht mag aanschouwen en uit dankbaarheid zijn volle blaas ledigt over je slappe, pijnlijke buik, begint de beproeving. Een breed geurenpalet passeert de maanden daarop de revue. Waar vaders, een flauwte negerend, even subtiel wegkijken, buigen moeders zich nog steeds kirrend en vol adoratie over hun spruit, onderwijl de kleffe darminhoud van de billetjes schrapend. En waar vaders kokhalzend hun toevlucht nemen tot de vaat, veegt moeders met een gelukzalige glimlach het “mondje terug” van het nieuwe tapijt.

Tot je op de overloop je sweater ziet staan, stijf van de kots. De spiegel je plots de uitgroei in je haar toont en je borstvoedingsbeha ineens spuuglelijk is.
De maatschappij trekt aan je, de plicht roept. Het is tijd om terug te keren naar jezelf.

En daar race ik dan weer in mijn oldtimer van afspraak naar afspraak. Meetrillend op het ritme van 30 jaar oude mechanica, voel ik de zoogkompressen in mijn beha verzakken en vestig ik mijn hoop op het uitblijven van ongewenste lekkages op mijn schone trui. Wanneer ik mijn handen zie, die stevig het stuur onder controle proberen te houden, constateer ik dat de sudocrème onder mijn nagels zich niet zonder slag of stoot laat verwijderen.
Mijn neuronen komen in actie, ik ruik je geur en voel mijn trui plaatselijk nat worden.
Moeders is weer op pad, en hoe!

An.