Op het perron kijk ik nog eens goed naar haar. Ze heeft een flink stuk van haar lange lokken af laten knippen en er daarna twee kleurtjes in laten doen. Niet zomaar kleurtjes. Donkerbruin en het meest knallende rood, dat er te vinden is. Ik vind haar stoer. En prachtig. Opeens stoot ze haar vriendin aan: ‘Hij is toch gekomen!’ Een goede vriend van de meisjes steekt lachend het spoor over. ‘Ik verveelde me,’ zegt hij zo laconiek mogelijk, ‘dus ik kom jullie maar even uitzwaaien.’ Het gezicht van mijn dochter breekt open in een stralende lach. ‘Je was ook benieuwd naar mijn kapsel, zeker?’ Hij grinnikt en knikt op een manier zoals alleen pubers dat kunnen.

Ik denk aan de foto’s die ik vorig jaar in de zomer van haar maakte. Een zorgelijk kijkend meisje was ze, met donkere kringen onder haar ogen omdat ze zo slecht sliep. Extreem slecht in haar vel. Het duurde een tijd voordat me op ging vallen dat ze niet meer zong, nooit meer ontzettend moest lachen – een gemaakte glimlach was al zeldzaam. Een combinatie van puberale onzekerheid, het gevoel niet te kunnen wortelen en oud zeer verbruikte al haar energie. Het enige dat ik kon doen was luisteren, er voor haar zijn en haar aansporen haar eigen weg te zoeken.

Na de zomervakantie werkte ze hard. Aan haar schoolwerk, maar ook aan haar zelfbeeld, haar sociale contacten en stukje bij beetje onderging ze in figuurlijke zin een metamorfose. Nu, bijna een jaar later, is ze ook in fysiek opzicht enorm veranderd. Het kleurloze kapsel is verdwenen. De donkere kringen onder haar ogen hebben plaats gemaakt voor oogschaduw en mascara. Ze kijkt nu zelfbewust, opgewekt, de wereld in en durft eindelijk zichzelf te zijn.

Thuis is het oorverdovend stil en oogverblindend kleurloos zonder haar. Maar het gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door het feit dat ze nu zo zelfverzekerd de eerste stappen zet op de weg die ze zo lang gezocht heeft. Haar eigen weg.

Categorieën: Diversen

Avalanche

Zit nooit om woorden verlegen. http://tekstfontein.com

15 reacties

DriekOplopers · 29 augustus 2010 op 10:08

Prachtig mooi en ontroerend. Hulde, Avalanche!

En herkenbaar ook, als ik naar de dochter van DreamOn, annex mijn stiefdochter, kijk. Die enorme worstelingen op weg naar zelfstandigheid, die stralende glimlach afgewisseld met het gezicht van een oorwurm…

LouisP · 29 augustus 2010 op 10:13

Avalanche,
oei…prachtig

“Het duurde een tijd voordat me op ging vallen dat ze niet meer zong, nooit meer ontzettend moest lachen.”

da’s er boenk boven op..

gr.

Louis

Ontwikkeling · 29 augustus 2010 op 10:38

Dit vind ik heel mooi:
[quote]Thuis is het oorverdovend stil en oogverblindend kleurloos zonder haar[/quote]
Mens, wat kun jij schrijven….

SIMBA · 29 augustus 2010 op 11:47

Wat moeten ze worstelen hè, die pubers. Ik zie het hier ook maar ik kan het niet zo mooi onder woorden brengen….. :duimop:

Anti · 29 augustus 2010 op 12:17

Erg ontroerend Avalanche. Mooie woorden en zinnen ook.
Ik ga ook voor ‘oorverdovend stil en oogverblindend kleurloos’ als absolute topper.
Een aandachtspuntje wat mij betref:
‘Hij grinnikt en knikt zoals alleen pubers dat kunnen.’ Dat roept bij mij niet echt iets op. Pubergegrinnik oké, maar pubergeknik?. Misschien had een bijvoeglijk naamwoordje bij dat geknik het wat in kunnen kleuren.
Maar dat is natuurlijk een erg minimaal detail in erg mooi stuk.

joopvanpoll · 29 augustus 2010 op 12:22

De prachtige reacties stromen alweer binnen, nog nauwelijks nadat het verhaaltje is gepubliceerd.
Opvallend verborgen en overduidelijk verholen vermoed ik dat er een kringetje schrijvers rondtolt binnen column-X, die zichzelf arrivé wanen en elkaar slechts nog wederzijds bewonderen. Opbouwende kritiek is altijd mogelijk, hier bijvoorbeeld dat “oorverdovend stil”, originaliteit mist en “verblindend kleurloos”, doet me aan migraine denken.
Iets van kritiek zou hier verplicht moeten zijn.

Anti · 29 augustus 2010 op 12:35

Ach Joop, geef de kritiek die je wilt, dat staat iedereen vrij. Maar ik hoop niet dat je anderen wilt verplichten kritiek te geven op jouw manier. Da’s best eng :-D.

Avalanche · 29 augustus 2010 op 12:53

Dank voor de mooie (en minder mooie) reacties. Kritiek, zoals van Anti, is altijd welkom. Daar kan ik iets mee. Over smaak echter, Joop, valt niet te twisten.

Dees · 29 augustus 2010 op 15:38

Arrivé of niet, ik vind het een lieflijk stukje, ik zie je dochter stoer en wel zo voor me en jou in je huis, missend, maar toch blij.

@Joop, kritiek op stukjes is prima, maar kritiek op andermans kritiek vind ik persoonlijk wat minder. Mja.

joopvanpoll · 29 augustus 2010 op 18:49

Ben blij Avalanche, dat je me toch nog bedankt.
Over smaak valt niet te twisten, wie dat het laatst zegt, sorteert meestal het meeste effect.
Dit alles sans rancune, overigens.

arta · 29 augustus 2010 op 21:05

Ik ben echt gaan zoeken naar ‘puntjes’, heb gekeken naar de cliché-oorverdovende stilte, maar kwam tot de ontdekking dat in de juiste context cliché’s zelfs mooi zijn.
Dusse, Avalanche, verval ik in herhaling: Mooi geschreven!

Kwiezel · 29 augustus 2010 op 22:14

Mooi geschreven Avalanche. Ik vind vooral de opbouw erg sterk, compliment!

pally · 30 augustus 2010 op 13:00

Ik vindt dit mooi, Avalanche, misschien juist door de onopgesmukte verteltrant. Dit verhaal heeft niet meer nodig.

groet van Pally

Mien · 30 augustus 2010 op 15:18

Mooi beschreven groeistuip.
Van moeder en dochter.

Mien kaal comment

sylvia1 · 30 augustus 2010 op 20:37

Het gevoel dat je heel eerlijk en met veel emoties over je dochter schrijft overheerst bij mij en dat het een of ander niet zo origineel is daar lees ik hier eigenlijk overheen. Wat mij opviel is dat haren kleuren en zwaarder opmaken voor jou tekenen zijn van een groeiende zelfverzekerdheid. Ik dacht eerder andersom, dat jongeren (of eigenlijk gewoon iedereen) het doen uit onvrede, uren voor de spiegel met make-up, nooit goed. Maar ik begrijp het hier en zie het voor me. Het klopt zo.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder