Haar eigen weg

Op het perron kijk ik nog eens goed naar haar. Ze heeft een flink stuk van haar lange lokken af laten knippen en er daarna twee kleurtjes in laten doen. Niet zomaar kleurtjes. Donkerbruin en het meest knallende rood, dat er te vinden is. Ik vind haar stoer. En prachtig. Opeens stoot ze haar vriendin aan: ‘Hij is toch gekomen!’ Een goede vriend van de meisjes steekt lachend het spoor over. ‘Ik verveelde me,’ zegt hij zo laconiek mogelijk, ‘dus ik kom jullie maar even uitzwaaien.’ Het gezicht van mijn dochter breekt open in een stralende lach. ‘Je was ook benieuwd naar mijn kapsel, zeker?’ Hij grinnikt en knikt op een manier zoals alleen pubers dat kunnen.

Ik denk aan de foto’s die ik vorig jaar in de zomer van haar maakte. Een zorgelijk kijkend meisje was ze, met donkere kringen onder haar ogen omdat ze zo slecht sliep. Extreem slecht in haar vel. Het duurde een tijd voordat me op ging vallen dat ze niet meer zong, nooit meer ontzettend moest lachen – een gemaakte glimlach was al zeldzaam. Een combinatie van puberale onzekerheid, het gevoel niet te kunnen wortelen en oud zeer verbruikte al haar energie. Het enige dat ik kon doen was luisteren, er voor haar zijn en haar aansporen haar eigen weg te zoeken.

Na de zomervakantie werkte ze hard. Aan haar schoolwerk, maar ook aan haar zelfbeeld, haar sociale contacten en stukje bij beetje onderging ze in figuurlijke zin een metamorfose. Nu, bijna een jaar later, is ze ook in fysiek opzicht enorm veranderd. Het kleurloze kapsel is verdwenen. De donkere kringen onder haar ogen hebben plaats gemaakt voor oogschaduw en mascara. Ze kijkt nu zelfbewust, opgewekt, de wereld in en durft eindelijk zichzelf te zijn.

Thuis is het oorverdovend stil en oogverblindend kleurloos zonder haar. Maar het gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door het feit dat ze nu zo zelfverzekerd de eerste stappen zet op de weg die ze zo lang gezocht heeft. Haar eigen weg.