Met uiterste concentratie volg ik mijn voeten. Zij lopen over straat en weten hun weg. Mijn handen klemmen zich rond de handvaten. De remmen zijn ongebruikt. Bij het zebrapad stop ik. Links en rechts kijkend scheren verschillende fietsers, auto’s en een enkele brommer pal langs mijn enkels. Mijn broekspijpen wapperen van hun snelheid. Ik zie alleen wielen, voeten en bumpers. Mijn eigen voeten zijn een baken van rust in deze chaotische wereld. Gestoken in goede degelijke stappers. Ik zucht en waag mij op het zebrapad.
Ik ben bijna aan de overkant. Het geluid van piepende banden bereikt mijn gehoorapparaat. Ik voel een tik tegen mijn trouwe hekje en kijk verschrikt horizontaal in plaats van verticaal. Helaas is de scheurneus al gevlogen en ik zie niets. Ik ruik verbrand rubber. De schrik nauwelijks bekomen bibber ik met een ietwat scheef hekje naar de veilige stoep aan de overkant. Ik groet de man voor de gele schuifdeuren, volledig in mijn blikveld. Hij zit op de grond en heeft een gratis kop koffie van de supermarkt. Ook drinkt hij bier uit zo’n absurd groot blik. Deze man zie ik elke keer wanneer ik hier langs loop. Hij heeft alle tijd. Altijd groet hij terug. Hij biedt mij ook een slok aan. Ach wat, denk ik bij mezelf, er is geen moeder-de-vrouw meer om mij te berispen, waarom niet? Ik parkeer mijn hekje tegen de muur en neem een ferme slok. De man op de grond ziet dat mijn hekje krom is. Hij staat op en buigt zich over het frame. Met wat getrek en de kracht van een alcoholist krijgt hij het ding weer in zijn gareel. Waarderend laat ik een boer, pak de handvaten weer vast en vervolg mijn pad. Goedendag meneer, hoor ik nog achter mij.
Om de hoek wacht mij de volgende uitdaging. De parkeerplaats is een gekrioel van bewegingen, veel te snel om echt te zien wat er om me heen gebeurt. Na wat gekonkel om mij heen bereik ik eindelijk de schuifdeuren. In de winkel is het eenmaal een kwestie van de vaste route volgen. Ik weet precies wat ik nodig heb en waar dat ligt. Ik probeer zo veel mogelijk op de rechter rijstrook te blijven om de haastigen doorgang te verschaffen. Er is altijd wel een of andere stresskip die gisteren al thuis had willen zijn. Er volgt nog een kleine oprisping van het bier dat ik gedronken heb. Een gegiechel klinkt naast mij en ik kijk omhoog van de grond. Mijn bovenrug kraakt vervaarlijk als ik mij in mijn volle lengte probeer op te richten. Mijn ogen ontmoeten de pretlichtjes in de blik van een jonge vrouw. Ze zegt niets. Ik voel me warm worden vanbinnen wanneer ik beter kijk. Dit is een vrouw zonder haast. Ze staat zelfs lang genoeg stil om haar helemaal van top tot teen op te kunnen nemen. Inkt onder haar huid, ijzer in haar oren en gezicht. Blote tenen. Het schrikt mij niet af. Mensen zijn veranderd. Ik glimlach en voel de rimpels straktrekken rond mijn ogen.
De wereld is versneld en ik vertraagd. Het buitenleven gaat altijd als een lichtgevend lint langs mij heen. Ik laat het gaan en geniet van mijn eigen, zelfstandige en gestage tempo. Ik heb geen haast meer. Wanneer er niet veel tijd rest van een mensenleven is het voor mij een mooi gegeven wanneer alles langzamer gaat. En als ik onderweg op een van mijn tochtjes de kans krijg om mensen in de ogen te kijken dan weet ik; deze mensen hebben ook geen haast. Het is een kortstondig maar zeer waardevol gevoel van verbintenis met de mensen in mijn stad. Met de mensen die mij hoogstwaarschijnlijk gaan overleven. En de toekomst hopelijk wat onthaasten.
(met dank aan de dappere oude man uit het Centrum van mijn stad!)
12 reacties
Meralixe · 16 augustus 2014 op 19:29
Mag ik langs deze weg vertellen dat ik NIET op het optreden was te Pukkelpop?
Eigenaardig, één en ander verteld me iets over een ‘jonge’ vrouw maar in deze column schemert er een totaal ander iemand door.
Geen probleem, als het niet autobiografisch is dan kunnen we daar om twee dingen blij voor zijn. 1) Het gaat U beter dan de in de column omschreven vrouw. 2) Als het dan niet autobiografisch is dan legt het een grenzeloze fantasie bloot waar we nog veel plezier kunnen aan beleven.
Toch nog iets… U schrijft onder mijn column ( Alcohol en tranen ) dat je enige moeite had met de verhaallijn en ik, en dat geef ik nu echt niet mee om één of andere discutie op gang te brengen, ik denk van uw column ongeveer net hetzelfde.
Hier komen we op het voor mij moeilijkste punt van de schrijverij: De gedachte is bij de schrijver perfect bekend en terwijl hij het opschrijft kan hij zich nog moeilijk verplaatsen in het hoofd van de lezer die het voor de eerste keer leest. 🙂
PS: Goed dat je al mee werkt met de site door reacties te plaatsen. Reacties zijn het zout op de patatten voor een goed draaiende column x.
evil-ine · 17 augustus 2014 op 11:48
Ik ben het met je eens dat het moeilijk is om, als je schrijft, je te verplaatsen in het hoofd van de lezer. Het blijft een uitdaging, die blinde vlek. Daardoor is het goed om te weten dat hier en daar de verhaallijn blijkbaar hakkelt. Ik ben hier ook om te leren.
Verder begrijp ik niet goed wat je bedoelt met ‘er schemert een totaal ander iemand doorheen’. En de opsplitsing, 1 en 2 die je daarbij uiteenzet begrijp ik al helemaal niet. De man komt mij inderdaad tegen in de winkel, maar er zit behalve de boodschap van ‘onthaasten’ geen dubbele bodem of bedoeling in verwerkt. (je noemt me U dat is netjes maar zeg maar je hoor)
Over dat optreden; het was gewoon een vraag uit interesse. Ik las bij het nr. waarvan je de link onder je column hebt gezet dat Pinkpop hun laatste optreden zou zijn geweest. Ik ben zelf altijd te jong geweest om live mijn favoriete band in originele setting te kunnen zien (Sepultura)… 😥
Meralixe · 17 augustus 2014 op 14:11
Het is ook zo dat er achter de schrijver van de columns en achter de avatar een persoon van vlees en bloed schuilt. Daar is er soms een beetje het raden naar… Ook hier waar JE aangeeft dat je favoriet bent van Sepultara…
De opmerkingen 1) en 2) hebben dan totaal niets te maken met de column maar meer met het gissen naar de persoon achter evel-ine die mooie figuurtjes neer zet. :-))
Sepultara… Toen ik op You-Tube even opzocht wie het was vreesde ik dat mijn laptob naar de vaantjes was. (grapje)
arta · 16 augustus 2014 op 22:47
Ach Evil-ine, wat een plaatje van een column!
Meralixe heeft gelijk dat de verhaallijn af en toe een onvolgbaar huppeltje maakt, maar het is de onderliggende toon waar ik heel enthousiast over ben!
Enne… Geef deze oude heer een knuffel van me, de volgende keer dat je hem ziet!
troubadour · 17 augustus 2014 op 09:40
Prachtige column! Niet in de laatste plaats omdat ik zelf maar al te vaak analoge gedachten heb over opsplitsingen in mensen die haast hebben en zij die boodschappen doen bijvoorbeeld, als hoogtepunt zien in hun dagbesteding.
Mooi aangesneden onderwerp!
Dees · 17 augustus 2014 op 11:04
Ook ik vind het een mooie column, mooie observaties, goed uitgewerkt.
Wel had ik ook wat moeite met het lezen hier en daar en ik heb me afgevraagd waar dat in zou kunnen zitten. Ik denk dat het is omdat je zinnen vrijwel stuk boor stuk heel kort en soms zelfs wat hard (in harde klanken) zijn neergezet. Alsof er juist wel veelvuldig van de remmen gebruik is gemaakt, na iedere twee stappen.
Maar, ik houd van de menselijkheid en het onderwerp en de kunst van het observeren. Dus compliment.
evil-ine · 17 augustus 2014 op 11:59
Iedereen dankjewel voor de opbouwende reacties. Het is me opgevallen dat meer mensen wat moeite hebben met de verhaallijn.
Wat Dees aangeeft is een duidelijke omschrijving wat er dan precies omgaat in het hoofd van de lezer. Dat is een goede tip. Leuk dat het hier en daar ook herkenning oplevert, dat was iets waar ik o.a. op doelde.
Pierken · 17 augustus 2014 op 13:34
De beleving van deze man heb je inderdaad goed neergezet. Met name de laatste alinea, die als een epiloogje nog even het beeld van zijn wereld samenvat, vind ik mooi. Bij deze een waarderende boer… :yawn:
Grappig trouwens, dat contrast qua onderwerp tussen jouw eerste en deze tweede column.
pally · 17 augustus 2014 op 22:26
Goed ingeleefd in een heel andere leeftijdsgroep met mooie details. De stijl is af en toe niet zo vloeiend als zou kunnen. Maar door het moeizame bewegen van de ik-persoon vind ik het juist wel weer passen.
Mien · 18 augustus 2014 op 01:38
Waarom hangt toch bijna iedereen zich op aan niet te volgen verhaallijntjes? Use your Imagine Dragons … (sorry, zojuist teruggekeerd uit Biddinghuizen van een enerverend LL). Kortom, goede column. :yes:
trawant · 18 augustus 2014 op 11:00
Mooi hoe je je verplaatst in de gedachtenwereld van een man die je bent tegengekomen. Ik zie hem schuifelen.De verhaallijn is ook gewoon van a naar b en verderop.
Maar kostte me wel een tweede keer lezen voor ik ontdekte dat dit een rijke column is.
Van de vrouw in inkt en ijzer..
Nachtzuster · 18 augustus 2014 op 18:33
Mooi. Zelf had ik ook niet zoveel moeite met de verhaallijn. Fijn gedetailleerd vertelde ‘pelgrimstocht’. Veel zinnen beginnen met het woordje ‘ik’ en persoonlijk leest dat voor mij niet zo prettig. Maar verder heel graag gelezen. Leuk ook dat je een heel andere stijl/ persoon hier neerzet in vergelijking met je eerste column.