Hannah

‘Het zou zomaar een Viking kunnen zijn’ moet de zwaarlijvige, jonge vrouw in de treincoupé gedacht hebben toen een grote reus van twee meter op een lompe manier plaats had genomen tegenover haar. Hij had stug, lang wit haar tot op zijn schouders en de borstelige wenkbrauwen vormden bijna een onafgebroken horizontale lijn op zijn gebruinde gelaat. Een litteken op zijn rechterwang  verdween onder een rossige, dikke baard. Op zijn onderlip, nog maar nauwelijks zichtbaar door een lange snor, zat een grote nicotinevlek.

De dikke wollen trui die hij droeg met Noors patroon versterkte mede het beeld van een Viking. Hij parkeerde zijn zware modderlaarzen op de zitting naast haar en keek haar vervolgens brutaal en uitdagend aan met zijn ijsblauwe ogen. Ze wilde haar blik afwenden, maar in de greep van de akelige sfeer die de Viking met zich mee had gebracht voelde ze zich totaal verlamd. Ze dook in elkaar voor zover haar dikke lichaam dat toeliet. De Viking lachte geamuseerd en siste ‘Dom wijf’.

Hij was een hork, een ploert, had een grote mond en een hart dat uit steen leek gehouwen. Schaamteloos en minachtend nam hij haar op. Hij besloot dat ze op een zeug leek wat zich in een legging had geperst. Een zeug met een uitgegroeid permanentje. Haar rouge was vlekkerig uitgesmeerd over een pokdalig gezicht. De weeïge  geur van vervlogen Nina Ricci  deed hem bijna kokhalzen Wie kon er nu in Godsnaam van zoiets houden?

Terwijl de weilanden aan hem voorbij gleden dwaalden zijn gedachten af. In de schaduw van zijn miserabel verleden doemden beelden op van vrouwen die hij had mishandeld en van jonge meisjes die om hun moeder hadden geroepen. Zijn harde, rauwe stem had kinderen angstig achter hun moeders rokken doen schuilen en dieren op de vlucht doen slaan. Het interesseerde hem niet, hij was wie hij was verdomme. Daar hoorden die woede-uitbarstingen nu eenmaal bij. Hannah had zo’n uitbarsting vanochtend nog bij hem teweeg gebracht toen ze…..

‘Haarlem, Station Haarlem’ riep de blikken stem door de luidspreker. De dikke vrouw pakte haastig haar tas en keek nerveus naar de benen van de Viking in de hoop dat hij ze op zou tillen. Vloekend ging hij rechtop zitten en liet haar passeren. Door het treinraam zag hij hoe ze opgewacht werd door een  miezerig en mager onderkruipsel. Ze omarmden elkaar innig, kusten elkaar en verlieten zielsgelukkig het perron. Dat had hij niet verwacht en de verwarring die het tafereel bij hem teweeg had gebracht voelde ongemakkelijk. Meteen besloot hij dat het een zielige vertoning was geweest. Wat anders?

Bij de volgende halte moest hij eruit. Het was maar tien minuten lopen naar zijn woning. Met het beeld van de stralende, verliefde dikke vrouw nog voor ogen, zipte hij de rits van zijn trui tot aan zijn kin dicht en trotseerde  met ferme pas de striemende kou. Het was al donker toen hij thuis aankwam. Er heerste een serene stilte en er waren geen sporen meer van de worsteling die ochtend. Hannah had tijdens het ontbijt koffie gemorst over zijn schoot. Blind van woede had hij haar tegen de keukendeur gedrukt, haar in het gezicht gestompt en een gat in de deur geslagen. Vloekend had hij alles van tafel geveegd en zonder haar nog een blik waardig te gunnen was hij vertrokken.

Aan het einde van de donkere gang ging er nu een deur open. Er vleide  zich een zacht licht langs de muren  en een gestalte werd zichtbaar. Het was Hannah. Het silhouet van haar broze, zachte lichaam scheen duidelijk door  haar witte nachtgewaad heen. De Viking slikte.

Als een engel kwam ze met open armen op hem af. Ze  glimlachte en in al haar kwetsbaarheid omarmde ze hem innig. Hij wilde ter plekke beslissen dat het een zielige vertoning was doch voelde weer die ongemakkelijke verwarring. Belachelijk toch?  Wat anders?  Onhandig sloeg hij zijn armen om haar heen…..