Hartenpisser

Toen een vriend een geladen pistool tegen mijn hoofd zette en zei ‘schrijf of ik schiet’, toen zei ik spontaan ‘schiet’. Hij lachte en ik nam nog een slok van het één of ander. Vooral dat andere wat je emoties even kan onderdrukken, ook al komen ze daarna met 380 kilometer per uur weer door je hoofd vliegen. Maar dat dondert niet, want in een tijd van hartenzeer en traantjes mogen we godverdomme zuipen totdat onze lever zo begint te gillen als Justin Bieber. Mijn flamoes, mijn pruim, mijn poes, mijn spleet, mijn uitermate geweldige kut denkt nog altijd aan heel andere dingen, maar dat is simpel op te lossen. Als je daar even een egel in stopt, dan is je tussenbeense riool ook weer zo genezen. Mijn hoofd daarentegen is geheel andere moederkoek. In plaats van te soppen zoals simpelweg een natte spons, is het één en al leegte, pijn, verderf, dood en al die dingen meer. Weg eetlust, weg slaap, weg dronken vlindertjes van geluk. Dat jullie levend verbranden en nooit meer wederkeren. Zo ziet het er ongeveer uit.

Mijn bovenbuurman voelt waarschijnlijk mijn intense somberheid en hartenpijn ook aan, want hij helpt mij het te verwerken door zijn muziek weer veel te hard te zetten. Zo hard, dat elke zenuw in je lichaam zichzelf door het hoofd schiet van ondraaglijke pijn. Als het te lang doorgaat, zal ik zijn hoofd eens vrolijk versieren met een rode verf die uit elk gat van zijn lichaam stroomt. In momenten van intense pijn heb je altijd nog veel intensere gedachtes als een idioot je pad op de verkeerde manier kruist. Mocht ik geen dwerg zijn, maar een reus, zou ik nu al wel duizenden schepsels uit hun lijden hebben verlost. Maar helaas, met mijn embryoformaat zou ik nog niet eens een lul kunnen pijpen.

En dan te bedenken dat Valentijn, dag des geldverspillerij en hypocrisie er straks ook nog aankomt. Het zou me niets verbazen als ik dan als een bezetene met een machinegeweer elk weerzinwekkend liefdespaar ten gronde schiet met een grijns tot mijn oren.
Na elke relatie en periode van rouw weet ik altijd weer de draad op één of andere wonderbaarlijke manier weer op te pakken, maar nu begin ik zo wel mijn twijfels te krijgen. Is liefde dan echt een tijdelijk stadium van verstandsverbijstering? Van illusie? Van geilheid? Van de macht der hormonen? Als lijm die je ziel tijdelijk bij elkaar houdt en daarna weer uit elkaar scheurt als een uitgerekte baby-uitwerpende kut?

Ken je die mensen die zeggen: ‘schat, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij!’ of ‘ik moet je wat vertellen’ of ‘ik wil je niet kwetsen of pijn doen’ en ga zo maar door als een hersenzieke debiel die weer eens toe is aan een andere neukgleuf of andere rijpaal? Nee, mijn schattebout, mijn lieviepievie, mijn absolute eerste klas klootzak, je doet mij helemaal geen millimetertje pijn, je steekt enkel je hele arm in mijn keel, trekt mijn hart eruit, vreet hem op en kotst hem weer voor mijn ogen uit. Terwijl ik neerval, zie ik nog net hoe je een lekker nummertje zit te fluiten, terwijl je al dansende nog even op mijn uitgekotste hart staat te pissen. Jij godverdomde pishond!

Terwijl de vriend uit de eerste alinea dit al lachende zit te lezen, neem ik nog maar weer eens een slok en zet ik mijn longen in vuur en vlam. En als kers op de taart jank ik nog maar weer eens vrolijk mijn tranen uit mijn lijf. Daar is het leven ten slotte voor bedoeld. Beetje drinken, beetje leven en beetje verdrinken in het tranendal des levens. Drinken tot je vergeet, drinken tot je niet meer voelt, drinken totdat de pijn op een dag eindelijk weer verdwenen is. En dan is het weer vrolijk wachten op de volgende hartenpisser. Tot die tijd blijf ik rustig verder zeiken en zo nu en dan een egeltje voeren aan mijn zure pruimpje.