Help!

‘Tijdens de jaarwisseling zijn veel medewerkers van hulpdiensten belaagd door baldadige feestvierders. Er waren enkele ernstige voorvallen tijdens de eerste nacht van 2007,’ kopten de kranten. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar bij het lezen van dit soort berichten voel ik me net een gillende keukenmeid met een tekort lontje. ‘Het is feest dus steek containers in de hens. Gooi grofvuil en de nieuwe tuinbank van de buren in het vreugdevuur zodat de vlammen aan de dakgoten kunnen likken. Sloop bushokjes en blaas gebouwen op waarvan je vindt dat ze nutteloos zijn. Belet brandweerlieden om de uit de hand gelopen brand te blussen, bekogel politiemensen met vuurwerkbommen en zorg ervoor dat ambulancepersoneel elkaar kunnen reanimeren. Aanvalluh!’ Wat zijn dat voor idioten die de jaarwisseling aangrijpen om eens flink huis te houden of om burgeroorlogje te gaan spelen. Hoe werkt dat in hun bovenkamer?

Hulpverlenertjepesten, lijkt tot volkssport nummer één te zijn verheven en verspreidt zich als een olievlek over ons land. Dit gedrag moet toch ‘kots’ zijn voor psychologen. Waarom veranderen schijnbaar ‘normale’ mensen in monsterlijke raddraaiers? Ging er iets mis tijdens hun jeugd. Kregen ze nooit zure bommen te eten of willen ze graag politieagent, brandweerman of ambulancebroeder worden en ontbreken daarvoor de benodigde hersencellen. Of is er soms een antihulpverlenerbeweging actief die kneusjes mobiliseert die, als ze bijvoorbeeld met een vinger tussen het toetsenbord van hun computer terechtkomen, al een ambulance bellen of jankend naar de spoedeisende hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis hollen. Het liefst met hun mammie die niet gelooft dat haar kind een beruchte hulpverlenerpester is. Natuurlijk is het een lieverd met een hart van goud die verkeerde vrienden heeft. Het zijn vast sukkels die met een peuk in hun mond in slaap vallen en dan moord en brand gillen om de brandweer omdat hun matras in de fik staat. Of van die losers die een gruwelijke hekel aan de politie hebben. Behalve wanneer ze zijn geslagen, hun fiets is gejat, of hun auto werd bekrast. Dan is de politie heel even hun beste vriend.

Hulpverleners. Ze zijn onmisbaar. Misschien kunnen we, als straf, dit beroep met krulletters op voorhoofden van raddraaiers tatoeëren en de betekenis er vet onderstreept bijzetten. Terwijl iedereen feestviert, laten zij hun familie achter om hulp te bieden aan iedereen die dat nodig heeft. Ook aan dronken, losgeslagen, bloeddorstige hulpverlenerspesters en zelfs aan gillende keukenmeiden met een tekort lontje…