Dit wordt de eerste keer dat ik in dit pretentieuze gezelschap een column plaats. Doodsbang, maar toch op zoek naar enige terugkoppeling. Uiteindelijk blijf ik een simpele ziel, die graag met enige eigenwaarde verder wil leven. Ik zou het  daardoor erg op prijs stellen om je negatieve oprechte mening te transformeren naar een hypocriete positieve mening. Alvast bedankt.

Helsinki

Na ongeveer drie maanden studeren met daarbij de  hevige en wanhopige zoektocht naar mezelf, besloot ik met een aantal vrienden Helsinki te ervaren. Ik heb afgesproken met mijn vrienden dat ik ze in Helsinki zou gaan ontmoeten en hierdoor lijkt het me duidelijk dat ik alleen reis. Enigszins beteuterd dat ik mezelf nog niet ergens ben tegengekomen in Oulu en er grofweg acht uur voor moest reizen om mijn bestemming te bereiken, liep ik toch enigszins tevreden naar het station. Met bestemming bedoel ik natuurlijk de ware ik, maar dit onderwerp laat ik verder even rusten. De sarcastische en denigrerende toon met betrekking tot het onderwerp ”de zoektocht naar jezelf in het buitenland” is overigens niet helemaal terecht. Het onderwerp is gewoon een beetje opgeblazen en verdient hierdoor wat mij betreft deze aanpak.

De reis naar Helsinki vindt zich plaats in de Onnibus.  Een bus met WIFI. Dit werd erg benadrukt, waardoor de andere gebreken en ongemakkelijkheden in principe verwaarloosbaar leken.  Tijdens de busrit zat ik net niet dichtbij genoeg bij een redelijk goede Spaanse vriend. Deze Spaanse student heette Jose en was relatief gezien lang voor zijn afkomst. De lengte lijkt op het eerste gezicht irrelevante informatie als het gaat om de beschrijving van Jose, maar het is cruciaal dat iedereen continu een Spaanse jongen met een unieke hoofd-lichaam verhouding voor zich ziet. Door onze posities in de bus en het feit dat we elkaar soort van kenden waren we verplicht om te praten. Ik had zelfs het gevoel dat er een sociale druk op ons werd uitgeoefend door onze medepassagiers. We hadden allebei geen idee met wie we in de bus zaten, maar toch hebben ze ons ertoe gezet om te praten. Neem ik ze nog steeds erg kwalijk.

Het gesprek was behoorlijk geforceerd en ongemakkelijk.  Het begon vaak met een vraag, met daarop een antwoord die het gesprek net niet eindigde. Dan leef je uiteraard telkens net op het randje en dit leverde ook de nodige spanning op. Je zag de afgrond telkens op je afkomen, maar je viel er niet met volle overgave in. Ik denk dat bungeejumpen wel een goede metafoor zou kunnen zijn voor deze situatie, maar dat is ook maar net hoe ik er naar kijk. Op een gegeven moment was de gesprekstof op en moest iemand weer in zijn oorspronkelijke positie terugkeren. Na lang twijfelen tijdens het aflopende gesprek heb ik gezegd waar het op stond. Ik zei het volgende:’’ het gesprek loopt volgens mij een beetje dood, laten we even weer een korte pauze nemen en even weer goed tot onszelf komen.’’ Ik ben er overigens geen fan van om mezelf te citeren.

Door het ongemakkelijke gesprek bespreekbaar te maken werd het naar mijn verbazing minder ongemakkelijk. Er ontstond in principe een nieuwe sfeer waar we allebei de vruchten van plukten. Het gesprek transformeerde van een oppervlakkig gesprek naar een dialoog van een beangstigend hoog niveau. Op een gegeven ogenblik had het zelfs iets weg van een gesprek die je zo nu en dan hebt met een goede vriend. Er vonden gezonde discussies plaats en we probeerden elkaar regelmatig op een vriendelijke manier belachelijk te maken. Aan het eind van onze reis hebben we alles nog even goed geanalyseerd en waren we er over eens dat het al met al een interessante ervaring was. Verder gingen we er ook mee akkoord dat we dit niet weer moesten doen. Dat is nou eenmaal iets wat je zegt na dit proces.  Onze wegen gingen op een gegeven ogenblik toch uit elkaar en de confrontatie met de stad kon beginnen.

Ik moet eerlijk bekennen dat tijdens het schrijven de verhalen over Helsinki in de vergetelheid zijn geraakt. Toch heb ik besloten om de titel in zijn oorspronkelijke waarde te houden, waar hij met enige onverdiende trots op mag terugkijken.

Categorieën: Algemeen

Vincent

Achja.

10 reacties

Esther Suzanna · 11 januari 2017 op 17:24

Haha, ik heb erg, hardop en vermaakt zitten lachen om dit stuk. Dit noem ik nou zelfspot en absurdisme. (sorry..)

Geweldige noten! 🙂

(oh, ps. Geen pretenties hoor..hier.)

Nummer 22 · 11 januari 2017 op 17:37

Welkom! Mooie intro en het advies..ga door!?

pally · 11 januari 2017 op 17:39

Geestig en droog geschreven door de omhaal van woorden en zelfspot.

Dit is voornamelijk mijn hypocriete door jou bestelde mening, de rest komt als je zover bent… Welkom hier

Karen.2.0 · 11 januari 2017 op 17:56

Nou daar gaat ie: sidder en beef Vincent! Nee hoor.. hij was leuk 🙂 , welkom hier. En vrees niet: eindelijk ben je op een website belandt waar ‘ze’ er wat van vinden (en altijd opbouwend he) . En ik ga met Pally mee: blijf lekker schrijven hier dan komt de opbouw vanzelf 😉

NicoleS · 11 januari 2017 op 18:15

Goed stuk hoor Vincent. Heb ook nog gelachen.

Mien · 11 januari 2017 op 18:41

Ach nee. Veel ingrediënten voor een veelbelovend schrijven. Veel ingrediënten voor een veelbelovende schrijver. Waar veel staat zou ook te voor kunnen staan. Ik durf dat te zeggen, omdat het kan. Omdat ik dat kan. Fysiek en na een pauze. Welkom bij onze bende Column X. Geenszins licht van opvatting. Genoten van je stukje overigens, dat wel. Geschreven met lef en angst. Beide creatieve katalysators. Ben benieuwd naar je volgende schrijven. 🙂

Vincent · 12 januari 2017 op 17:20

Lieve mensen,

Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor de reacties, die redelijk volgens de instructie zijn opgevolgd. klasse. Ik heb vernomen dat mijn manier van schrijven in het algemeen wel in de smaak valt. Hoogstwaarschijnlijk zitten er meerdere foutjes in mijn stuk met betrekking tot de zinsopbouw en dat soort zaken, maar daar kan uiteraard aan gewerkt worden. De reacties zijn natuurlijk positief zoals afgesproken, hierdoor gaat het volgende stuk wel gepaard met flinke angst voor de oprechte meningen. Ik ga het zien. Groetjes.

Bruun · 13 januari 2017 op 10:48

Leuke binnenkomer. Welkom hier! Zoals je zelf al aangeeft zitten er her en der wat foutjes in. Met hardop voorlezen haal je die er zelf waarschijnlijk grotendeels al uit (tip). Voor mij mocht het de pret in ieder geval niet drukken. Op naar de volgende!

Spencer · 14 januari 2017 op 16:41

Ja, Vincent, gewoon doorgaan met schrijven. Het komt wel goed.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder