Henna

Met de henna in mijn haar zit ik achter de computer. Het is er vroeg ingegaan omdat ik tegenwoordig om acht uur al naast mijn bed sta. Nu kan het in mijn haar trekken en is het weer energiek, net als ik. Een paar maanden geleden kwam ik mijn bed niet uit, uiteindelijk wel maar ik had een hekel aan mijn wekker. Vooral als hij vroeg ging. En vroeg was een breed begrip aangezien ik steeds mijn ritme moest omgooien en vroeg of laat eigenlijk geen betekenis had. Van ’s nachts naar overdag, van het weekend naar doordeweeks. Er was geen ritme, het lot van de verpleegkundige in het ziekenhuis. Ik dacht er goed tegen te kunnen maar ik hield mijzelf voor de gek. Vechtend tegen mijn agenda waar mijn rooster in stond sleepte ik mij door de dagen. Gekweld door de onregelmatigheid probeerde ik mijzelf in het stramien te houden.
Misschien komt het door de henna, de associatie met ‘zen’ en de heerlijke verwennende verzorging maar ik kan het niet nalaten even terug te kijken naar die periode. Lang heb ik hard geroepen dat ik het onregelmatig werken heerlijk vond en er niet aan moest denken om elke week ‘hetzelfde’ te doen. Bah, regelmaat, dat was een stom begrip. Ik heb het driekwart jaar volgehouden. Naarmate de tijd verstreek raakte mijn bioritme zodanig in de war dat ik bij het begin van de dag al een vol hoofd had. Er kon niks meer bij, er zat eigenlijk teveel henna in mijn haar en ik kreeg het er niet uitgespoeld. Met een vol hoofd naar mijn werk, proberen te zorgen voor de mensen die dit erg hard nodig hadden. Mijn collega’s ondersteunen die mij ook wel hielpen om de diensten door te komen. Aan het einde van de dienst weer terug naar huis met gedachten die op knappen stonden. Ik leefde met een agenda in mijn hoofd. De papieren agenda moest er elke keer weer bijkomen omdat het mentale rooster niet meer wist welke diensten er in het vooruitzicht waren.
Op een gegeven moment kan je jezelf niet meer voor de gek houden en is er geen keus meer, toegeven moest ik. Toegeven aan de moeheid en het feit dat ik mijn agenda niet meer bij kon houden. Ik heb gekozen voor mijzelf en wist gelijk dat ik de juiste keus had gemaakt. Per 1 december wacht mij een nieuwe baan, op een polikliniek waar er geen wisselende roosters zijn maar ik vooral mijn passie in kwijt kan: voorlichting geven. Dankbaar ben ik, voor het vak wat ik heb gekozen, het is er ook buiten de onregelmatigheid. Ik ga mijn haar uitspoelen en zal dan gelijk de zorgen wegspoelen met de regelmaat van de stralen uit de kraan. Op naar de nieuwe baan!