Hersenschoeisel

Ooit ben je nieuw gekocht, en vormde je samen met een andere schoen een paar. Losjes met de veters aaneen gebonden, of met zo’n irritant plastic dingetje waar je een schaar – die je op dat moment natuurlijk niet kunt vinden, waardoor je met die schoenen in je hand alle keukenladen opent en je de (hoewel nog straatvuil-vrije) zwarte zool nèt tegen je witte broek die je op dat moment draagt aan wrijft wat een lelijke streep veroorzaakt waardoor hij van zijn maagdelijke wit af is – voor nodig hebt omdat de striemen nog in je vingers staan van het proberen om het eigenhandig los te trekken? Zo te zien is het is een grote vent geweest die jou kocht, of een immens grote vrouw. Ik schat je op een maat 45 of iets in die geest. Als ik mijn camera binnen handbereik had gehad dan had ik een foto van je gemaakt en er een verhaal omheen verzonnen, maar helaas ligt hij thuis, zoals altijd op dit soort momenten.

Van welke mij onbekende zijn de handen en vingers die jouw veters voor het laatst gestrikt hebben? Was diegene zich er tijdens dat klusje van bewust, of in gedachten verzonken? Je hebt van die haakjes, of ogen – dat kan ik net niet zien – waar de veters doorheen geregen worden om voet en hiel voldoende stevigheid te bieden, en voor zo’n klusje is concentratie vereist. Dat geldt in elk geval wel voor mij, hoewel… of ik mij daarop altijd concentreer of het uit gewoonte doe weet ik nu eigenlijk niet eens meer zo zeker. Gek hè?
Zijn het dezelfde vingers en handen of andermans, die ze ontrafeld en met schoen en al hier neergegooid hebben? Nee dat wil ik niet, ik wìl niet dat je zo geëindigd bent, dat is te triest. Jouw verhaal steekt heel anders in elkaar.

Je bent namelijk van de laadbak van een vrachtwagen die op weg was naar het verzamelpunt voor kleding en schoenen afgekukeld, zodat jouw eindbestemming een nieuwe start voor iemand met dezelfde maat zou betekenen. Je lederen omhulsel en dikke, rubberen zolen zouden degene die helaas nooit jouw uitverkorene wordt het niet gauw te heet onder zijn voeten laten worden, ongeacht de lokale temperaturen van vast en zeker een warm, arm land. Zijn voeten ja, want vrouwen in arme landen hebben echt jouw maat niet. Misschien in de toekomst, als het ook daar beter gaat, en er energie overblijft om ze ook lichamelijk te laten groeien net zoals dat hier is gegaan, met de economie mee zeg maar. Dit is mijn waarheid, en zo is het.

De borden knipperen alweer op ‘70’, remlichten van mijn voorgangers doven; waarschijnlijk zetten ze hem nu in zijn één.
In mijn onuitgesproken monoloog is de ambulance over je heen gereden, maar ik vraag mij niet af hoe het met degene gaat die afgevoerd is, als dat al gebeurd is. Ik ben al blij dat ik geen deel uitmaak van het ongeluk, en me even door jou heb laten meenemen.

Beste schoen, hoe het ook loopt: ik gun je hetzelfde als ik mijzelf gun, namelijk zachte handen die je weer een eindje op weg helpen. De vluchtstrook is niks joh, dat weet ik uit ervaring.