Ooit ben je nieuw gekocht, en vormde je samen met een andere schoen een paar. Losjes met de veters aaneen gebonden, of met zo’n irritant plastic dingetje waar je een schaar – die je op dat moment natuurlijk niet kunt vinden, waardoor je met die schoenen in je hand alle keukenladen opent en je de (hoewel nog straatvuil-vrije) zwarte zool nèt tegen je witte broek die je op dat moment draagt aan wrijft wat een lelijke streep veroorzaakt waardoor hij van zijn maagdelijke wit af is – voor nodig hebt omdat de striemen nog in je vingers staan van het proberen om het eigenhandig los te trekken? Zo te zien is het is een grote vent geweest die jou kocht, of een immens grote vrouw. Ik schat je op een maat 45 of iets in die geest. Als ik mijn camera binnen handbereik had gehad dan had ik een foto van je gemaakt en er een verhaal omheen verzonnen, maar helaas ligt hij thuis, zoals altijd op dit soort momenten.

Van welke mij onbekende zijn de handen en vingers die jouw veters voor het laatst gestrikt hebben? Was diegene zich er tijdens dat klusje van bewust, of in gedachten verzonken? Je hebt van die haakjes, of ogen – dat kan ik net niet zien – waar de veters doorheen geregen worden om voet en hiel voldoende stevigheid te bieden, en voor zo’n klusje is concentratie vereist. Dat geldt in elk geval wel voor mij, hoewel… of ik mij daarop altijd concentreer of het uit gewoonte doe weet ik nu eigenlijk niet eens meer zo zeker. Gek hè?
Zijn het dezelfde vingers en handen of andermans, die ze ontrafeld en met schoen en al hier neergegooid hebben? Nee dat wil ik niet, ik wìl niet dat je zo geëindigd bent, dat is te triest. Jouw verhaal steekt heel anders in elkaar.

Je bent namelijk van de laadbak van een vrachtwagen die op weg was naar het verzamelpunt voor kleding en schoenen afgekukeld, zodat jouw eindbestemming een nieuwe start voor iemand met dezelfde maat zou betekenen. Je lederen omhulsel en dikke, rubberen zolen zouden degene die helaas nooit jouw uitverkorene wordt het niet gauw te heet onder zijn voeten laten worden, ongeacht de lokale temperaturen van vast en zeker een warm, arm land. Zijn voeten ja, want vrouwen in arme landen hebben echt jouw maat niet. Misschien in de toekomst, als het ook daar beter gaat, en er energie overblijft om ze ook lichamelijk te laten groeien net zoals dat hier is gegaan, met de economie mee zeg maar. Dit is mijn waarheid, en zo is het.

De borden knipperen alweer op ‘70’, remlichten van mijn voorgangers doven; waarschijnlijk zetten ze hem nu in zijn één.
In mijn onuitgesproken monoloog is de ambulance over je heen gereden, maar ik vraag mij niet af hoe het met degene gaat die afgevoerd is, als dat al gebeurd is. Ik ben al blij dat ik geen deel uitmaak van het ongeluk, en me even door jou heb laten meenemen.

Beste schoen, hoe het ook loopt: ik gun je hetzelfde als ik mijzelf gun, namelijk zachte handen die je weer een eindje op weg helpen. De vluchtstrook is niks joh, dat weet ik uit ervaring.

Categorieën: Diversen

Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

16 reacties

melady · 24 juli 2006 op 11:32

De titel 😀 Subliem!

Een foto was niet nodig WB want ik droomde met je mee. Prachtig beschreven.

Eddy Kielema · 24 juli 2006 op 11:52

Bijzonder knap hoe je van een ouwe schoen iets heel moois gemaakt hebt!!

Naomi · 24 juli 2006 op 14:55

Tjee, ik word bijna verliefd op die schoen. :kiss: Koele titel!

KawaSutra · 24 juli 2006 op 18:13

Leuk verhaal weer WB, maar ik raakte in dit geval niet verstrikt in de veters maar wel in de tweede zin. Moest die wel met een vraagteken eindigen? 😕

Het is overigens ook mijn grootste hobby; fantaseren in de file.
En jaren geleden ben ik een keer een motorlaars verloren op de snelweg. Nee…..niet terwijl ik hem aan had; hij was achterop gebonden, maar niet goed genoeg! 😀

Dees · 24 juli 2006 op 18:27

Vreemd maar het is net of ik zoiets al eens eerder heb gelezen… Iig hetzelfde onderwerp. Ik vind je gekozen format erg leuk. Het onderwerp ook trouwens.

Mosje · 24 juli 2006 op 19:51

Klopt Dees, mijn fantasie is ook eens op hol geslagen na het aanschouwen van een schoen op een vluchtstrook.
Mooi stukje WB.

Ma3anne · 24 juli 2006 op 20:08

De tweede zin vind ik veel te lang. Daar was ik de aandacht meteen kwijt. Later nog een keer gelezen en de tweede zin overgeslagen. Toen wel tot het eind gekomen.

De titel vind ik het beste deel van deze column.:-)

Prlwytskovsky · 24 juli 2006 op 21:52

Zolen, halve zolen en vluchtstroken: ik heb er trauma’s van.

Kees Schilder · 25 juli 2006 op 08:10

Top! Zoals gewoonlijk, ook van deze column weer, erg genoten

pepe · 25 juli 2006 op 13:01

Een leuk mooi WB-tje, in niets bijzonders het bijzondere zien en weg dromen, ik droomde mee.

KingArthur · 25 juli 2006 op 14:25

Vreemd eigenlijk dat je altijd maar een schoen langs de berm ziet liggen.

WritersBlocq · 25 juli 2006 op 20:35

Mag ik alsjeblieft nog van iemand een koele reactie? Maar jullie warme gaan er in als koek, dank je wel allemaal.
Mosje, welke column is dat van jou? Die wil ik wel eens lezen, ff kijken hoe jij hebt zitten fantaseren.
De 2e zin is idd een ‘loeierd’, wel leuk om jullie er ff doorheen te laten zweten heh heh heh.
Kawa, dat vraagteken hoort er echt te staan. Als je het leest en het stukje tussen de gedachtenstreepjes weglaat, dan loopt ie wel… toch…(vraagteken?)
Ooit wil ik een column van 1 zin per alinea schrijven, maar of me dat lukt…? Je bent dus bij deze gewaarschuwd 😀

Mosje · 25 juli 2006 op 21:18

http://www.intermetzo.com/column/column88.htm

weet eerlijk gezegd niet of ik hem ook op Cx publiceerde, de lijst van columns wordt aan de achterkant ingekort steeds als je een nieuwe instuurt

WritersBlocq · 25 juli 2006 op 21:46

Leuk verhaal Mosje! Ik had ook Rijkswaterstaat al langs laten komen om hem op te ruimen, maar toen vond ik de vrachtwagen leuker dus heb ik het omgegooid. Ik kende jouw verhaal nog niet, maar vind het wel leuk om hem hierdoor gelezen te hebben 🙂

Mup · 26 juli 2006 op 01:08

Alle paren schoenen en in mijn geval slippers, zijn alweer versleten voordat ik met mijn reactie kom 🙁
Hij is [u][b]mooi[/b][/u] en [u][b]herkenbaar[/b][/u]

Groet Mup.

WritersBlocq · 27 juli 2006 op 00:04

En speciaal voor jou nog een extra privébedankje Muppie, ben benieuwd of je die nog leest voor de Kerst 😛 (van dit jaar ja!)
Liefs, Pau’tje.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder