Het alter ego van God

Er was eens……hoeveel verhalen vol met fictie en romantische verzinsels zijn hier niet ooit mee begonnen? Was het de gave van de schrijvers om te toveren met woorden dat deze sprookjes zo populair waren, of was het slechts het feit dat de mens zich graag laat leiden door verzinsels om de realiteit te kunnen ontvluchten? Door de eeuwen heen zijn er talloze sprookjes aan het papier toevertrouwd, zodat ook het nageslacht van deze fictieve verhalen zou kunnen genieten, om daarna weer terug te keren in de realiteit. Echter één sprookje is in al die eeuwen vervlochten geraakt in diezelfde realiteit en als boek zijnde nooit door de mensheid gesloten, nee zelfs een eigen leven gaan leiden. Dit boek, genaamd de bijbel, heeft een stevige brug gebouwd tussen fictie en werkelijkheid,en waar het één begint en het ander eindigt is door de tand des tijd volkomen onduidelijk geworden. De bijbel verteld ons dat wij zijn ontstaan door de hand van god en geschapen naar zijn evenbeeld, maar is dit dan tevens niet de bevestiging van het “sprookjes gehalte” van diezelfde bijbel? Het christendom wil ons doen geloven dat de persoon god staat voor alles wat puur en oprecht is, een hogere macht die de scheidslijn tussen goed en kwaad verdedigt in de naam van het goede. Maar als dat zo is en wij zijn geschapen naar het evenbeeld van een hogere macht, waarom heeft ieder mens dan een zwarte zijde aan zijn ziel? Ligt dit aan het feit dat het hele verhaal van het christendom geleid wordt door het getal twee en daaruit de tweeslachtigheid van de persoon god blijkt? Goed wordt aangevuld door kwaad, de man door de vrouw, hemel door de hel en god door de duivel. Zijn deze tegenstellingen werkelijk of slechts karaktertrekken van één en dezelfde persoon en plaatst dit de bijbelse figuur god in de werkelijkheid zoals hij gezien hoort te worden, namelijk als mens. Is de duivel de tegenstrever van god, of slechts zijn alter ego en bevestiging van het constante gevecht van de mens met zijn innerlijke demonen.

Wie gaf god zijn mannelijke voorkomen terwijl het overduidelijk is dat dit ook vrouwelijk had kunnen zijn, aangezien ook de vrouw volgens de bijbel naar zijn evenbeeld is geschapen. Zou het niet eerder aannemelijk zijn dat als er al een hogere macht genaamd god zou zijn, deze een vrouwelijke gedaante zou krijgen aangezien de vrouw in staat is om nieuw leven te creëren?
De mens is door de eeuwen heen in staat geweest zichzelf te ontwikkelen en te evolueren tot het punt waar we nu gekomen zijn,en dit alles zonder duidelijke bewijsbare goddelijke interventie. Is het daarom niet aannemelijker om te geloven dat we gewoon ontstaan zijn uit de mens, en we daarom goed en kwaad in onszelf verenigd zien.

Het zal nu wel duidelijk zijn dat ik geen aanhanger ben van wat voor geloof dan ook, en dat ik tevens geen antwoord heb op de vraag hoe de mens is ontstaan. Maar wil ik wel weten hoe we zijn ontstaan, of accepteer ik gewoon het gegeven dat we hier zijn en dat we er met zijn alle het beste van moeten maken. We voelen allemaal pijn bij een verlies en bloeden allemaal rood bij een verwonding, waarom zijn we dan elke dag bezig om de nadruk te leggen op onze verschillen? Waarom laten we ons leiden door een eeuwenoud sprookjesboek dat slechts twijfel, tweedracht en haat zaait,terwijl we ook elkaars verschillen kunnen accepteren en omarmen, om van daaruit een werkelijke toekomst te bouwen waarin sprookjes slechts sprookjes blijven.