Het bed delen

Een mooie uitdrukking vind ik dat. Geschikt om je van alles bij voor te stellen. Je zou iemand kunnen vragen: Wil jij de helft van het bed of zal ik het in blokken van 20×20 cm snijden en die om en om neerleggen? Of: Geef even een groot mes dan snij ik het bed precies in tweeën, kun jij de helft mee naar huis nemen. Er heeft mij eigenlijk nog nooit iemand gevraagd: wil je het bed met me delen? Het antwoord zou trouwens zijn: nee, hou het maar helemaal zelf. Het bed delen met iemand, een wel erg deftige uitdrukking voor vrijen. Ik krijg meteen visioenen van iemand die zo precies en fatsoenlijk is, dat hij van mij met mes en vork en een servetje voor, een klein hapje gaat nemen en dan ook nog eerst met een preuts mondje vraagt of het wel gepermitteerd is. Misschien iets voor fijnproevers, die liever tapas eten dan een boerenbonenmaaltijd, maar niets voor mij.
Als je het bed met iemand deelt wordt dat trouwens altijd heel oneerlijk gedaan. De hele bevolking van het bed concentreert zich dan op een klein plekje, lekker gestapeld en flink aangestampt.

Hoe ik op dit onderwerp verzeild raakte? Echtgenoot en ik sliepen al jaren in een ouderwets tweepersoonsbed van 140 x 200, tot onze volle tevredenheid, want ook al ga je geregeld braaf slapen, je kunt zo lekker lepeltje – lepeltje liggen voor je inslaapt en dan al half inslapend samen omdraaien.

Een jaar of tien geleden werd een verstelbaar bed opeens gezien als iets dat iedereen beslist zou moeten hebben. Vooral compleet met motortje dat zzzz zzz zowel de boven als de onderkant traploos kon verstellen. Fijn als je ziek was of moeie benen had, onbijt in bed wou knoeien of wat dan ook. We waren toevallig echt wel toe aan iets anders na twintig jaar, hoewel de friemelende mijten de pers nog niet hadden bereikt.
Het betekende wel dat het lits-jumeaux gingen worden: twee aparte matrassen, eenpersoonsdekbedden, hoezen, de hele mikmak. Een kapitaal kostte het.
En daar lagen we als prins en prinses gevangen op ons eigen luxe eiland. We zwaaiden vanuit de verte naar elkaar en glimlachten treurig voor het licht uitging. De tocht naar het andere eind van de bedwereld werd toch wat minder vaak gemaakt. En zo koud in de winter als je na de expeditie terugkeerde naar je eigen Nova Zembla.

Het heeft nog een halfjaar van afzien geduurd voor we het hardop zeiden. Het is vreselijk!
De actie werd snel ingezet. De twee dekbedden met klittenband aan elkaar gekust. Grote nieuwe hoes, één groot onderlaken. En last but not least: een ‘pont d’amour’ werd aangeschaft.
Dat is een wigvormig stuk schuimplastic bekleed met lakenstof, die de gleuf tussen de twee matrassen egaliseert.

En zie het kostbare wonder was geschied: de lepeltjes lagen weer zielsgelukkig als in hun oude doos, draaiden samen om en hoefden niet meer op expeditie naar het buurland.