Het best bewaarde geheim van het Binnenhof

Er was eens een kabouter met een grote lul. Van heinde en verre kwamen de andere kabouters om het wonder van dichtbij te aanschouwen. Voor een paar beukennootjes extra mocht er aangeraakt worden, waarna zich soms een nog groter wonder voltrok. Beukennootjes moeten rollen. De kabouter met de grote lul kon zich alle luxe permitteren die er in de kabouterwereld te koop was: een schommelstoel, een olielampje, de dertiendelige encyclopedie over alle hedendaagse facetten van het leven in dwergstaat en een kruiwagen, waarin hij zijn eveneens enorme ballen kon vervoeren als hij een luchtje ging scheppen.

Buiten was alles groot en leek zelfs hij normaal. Toch vroeg de kabouter met de grote lul zich soms af waarom hij anders was. Had de opperkabouter inderdaad een fout gemaakt en per ongeluk een keer mensengenen uitgedeeld, zoals er onder de andere kabouters gefluisterd werd?

Ook na dertien delen over het leven in dwergstaat kwam de kabouter met de grote lul er niet uit. Hij besloot de louterkabouter te raadplegen. Die hield hem een spiegel voor en vroeg hem wat hij zag.
‘Een kabouter met een grote lul.’
‘Precies. Je zult het ermee moeten doen. Loop er maar eens een tijdje achteraan, zou ik zo zeggen.’
‘Dat doe ik altijd al,’ dacht de kabouter met de grote lul.

Toen ging hij bij de aurakabouter op bezoek. Zij voelde iets zwarts en zei dat hij één moest zien te worden met het kabouteruniversum.
‘Hoe dan?’ vroeg de kabouter met de grote lul.
Nou, tralala en hij moest zijn hart volgen, zeg maar.

Nog diezelfde dag maakte de kabouter met de grote lul een afspraak bij de houwkabouter. Na de operatie was hij een kabouter zonder grote lul en leefde hij nog lang en gelukkig. En nu wilt u waarschijnlijk weten wat er met die lul gebeurd is? Dat zal ik u vertellen. Die hebben ze schoenen en een pak aangetrokken, een stropdas voorgedaan en er een minister-president van gemaakt.