Het bijvoeglijk naamwoord

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Fans en volgers overladen mij op straat geregeld met complimenten. Eentje die ik het vaakst krijg te horen is dat ik het bijvoeglijk naamwoord heb verheven tot kunst. Ik begrijp ook waarom. En niet voor niets heb ik haar gekozen om mijn mijmeringen leesbaar te maken. Ik heb haar simpelweg daarin en daarbij nodig.  

Het lelijke eendje onder de woordsoorten is voor mij de lichtende engel in het oerwoud der grammatica. Het geeft teksten kleur en laat anderen in haar directe nabijheid enkel stralen. Zonder deze miraculeuze schijnwerpers zouden de zelfstandige naamwoorden een stuk minder duidelijk en zelfstandig zijn. De lidwoorden zouden zich zelfs schamen om zo dicht tegen ze aan te staan. 

Ze geven eigenschappen aan. Of toestanden en situaties die je moet weten om verder te kunnen in je gang naar een einde. Ze maken zaken duidelijker, mooier, voller en zorgen er voor dat wij onderscheid maken in het leven. Oordelen zonder te veroordelen. Waardoor verhalen interessanter worden. Zo ook mijn mijmeringen. 

Samen vormen zij de trappen van vergelijking. De superlatieven in de schoonheid van het spel der woorden. Een mooie vrouw zegt toch zoveel meer dan zomaar een vrouw. Een gemeen mens is toch veel krachtiger dan een gemenerik. Het bijvoeglijk naamwoord bepaalt het ritme van de zin en dicteert de perceptie van de ware betekenissen. Is dat kunst? Misschien wel.  

Maar zeker is dat zij mooi is. Zooo mooi. Zoooo ontzettend mooi.  

 B.B. Springfield