Europa verkeert in nood. Men weet het nog niet maar het is tijd voor alarmfase rood. Het Gele Gevaar zet haar laatste move… Het begon ergens in de vorige eeuw, na de komst van de eerste migranten. Het land (om even bij Nederland te blijven) werd langzaam maar zeker overspoeld met welluidende namen als ’the Lotusgarden’, ’the Mandarin’ of simpelweg ‘Peking’. De chinese keuken deed haar intrede in Nederland. Maar Nederland zou Nederland niet zijn (wat de boer niet kent, dat vreet ‘ie niet) als de traditionele Aziatische keuken niet binnen afzienbare tijd zou zijn ingeburgerd en alle smaak en pit zou zijn afgeblust en er slechts een flauw aftreksel overbleef van wat ooit als zeer exotisch mocht heten. Je kunt het ze niet kwalijk nemen. Na eeuwenlang hutspot en knollen vreten mag je nu eenmaal niet verwachten dat het volk spoorslags overstag gaat.

Nadat het oosterse palet was verworden tot het standaardmenu van Babi Pangang, Tjap Tjoy en Foe Yong Hai, met voor de durfal ‘sambal bij’, werd een nieuw wapen op het blanke ras losgelaten. Bruce Lee. De voor de puristen nog steeds onbetwiste champ in martial arts ofwel oosterse vechtkunst. Een deel van de natie was op slag in de ban van alles wat oosters mocht heten. Een ander deel voorgoed bewust van de onoverwinnelijkheid van het gele volk. Voorzichtigheid en respect was geboden. Maar Bruce Lee bleek menselijk. Hij stierf jong en bepaald geen heldendood. De master was niet meer en de ontelbare kopieën bleken niet opgewassen tegen het Belgisch/Amerikaanse antwoord op het gele gevaar in de vorm van Jan Kloot Vandamme (Jean Claude voor vrienden).

Vechtfilms bleken, behalve voor de simpelen van geest, meer lachwekkend dan indrukwekkend dus het werd tijd voor een nieuwe tactiek. Om een volk, dat zich voornamelijk voedt met aardappelen en bijproducten van dit smakeloze goedje, te kunnen overmeesteren, bleek meer (of eigenlijk minder) nodig dan hordes kook- en vechtkunstenaars. De nieuwe dreiging bleek zowel vernuftig als eenvoudig: Frietkotten. Het frietkot was al geëvolueerd tot cafetaria maar nu werd de uitbater, veelal een ranzig en besmuikt mannetje die met een verveeld ‘zeg het maar…’ je bestelling opnam, van de een op de andere dag vervangen door een heus team van hardwerkende en akelig beleefde mensen die bovendien ook nog eens wisten hoe je een friet niet te hard en niet te slap moest bakken. Je flietmet werd plots geleverd met een veelvoud aan ‘dankoewel’ en ‘smakelijketen’. Maar het gewenste effect bleef uit. Ondanks de aantallen. Persoonlijk verdenk ik de hardwerkende gele man/vrouw er van slachtoffer te zijn geworden van het gemak en de eenvoud van de Hollandse keuken en dat de uitbaters worden teruggefloten naar hun thuisland om heropgevoed te worden. Dit verklaart wellicht ook de terugkomst van meneer ‘Zeg het maar…’ in de tot ‘Restaurette’ omgedoopte vetbak.

In China is men de koppigheid en onverzettelijkheid van dat botte volk in Europa duidelijk zat. De tijd van fijnzinnigheid en subtiel infiltreren is voorbij. Er moet overwonnen worden. Een nieuw en dit keer genadeloos wapen wordt ingezet: ‘De Landwind’.

Het nieuwe wapen blijkt een auto en niet eens zo’n klein kutautootje, maar een heuse terreinwagen waarin de bestuurder tot moes geplet wordt bij een frontale botsing van slechts 64 km/u. ‘De Landwind’ zou meedogenloos toeslaan en, anders dan een Tsunamie of een Katrina, welke hun vernietigend offensief vanuit zee uitvoerden, een spoor van dood en verderf achterlaten op onze vaderlandsche wegen, ware het niet dat onze eigenste herders van ’s vaderlands wegen, de ANWB, het nieuwste gevaar ontmaskerd heeft en ons volk behoed heeft voor de totale vernietiging. Hulde! Ik ben blij dat in mijn lidmaatschap niet heb opgezegd om naar Route Mobiel over te stappen.


12 reacties

wendy77 · 21 september 2005 op 13:48

Je schrijft erg grappig. Ik ben alleen niet mee wat die auto betreft, maar dat is mijn tekortkoming 🙂

MBB · 21 september 2005 op 14:12

Aardige samenvatting, je bent alleen het textiel vergeten 🙂

Wat die 64 km/h betreft, is in china waarcheinlijkgeen probleem, want in de stad is he vol en staat overal file, en buiten de stad zijn de wegen zo slecht dat je nooit die snelheid haalt
😛

KingArthur · 21 september 2005 op 14:14

Leuk :-D, ik kan er niets anders van maken.

Mosje · 21 september 2005 op 15:13

Er wordt zelfs gewerkt aan de Chinese versie van de Harley, die Halley zal gaan heten omdat de Chinezen nou eenmaal moeite hebben met de r.
😛

Louise · 21 september 2005 op 16:33

Zeer uitgebreide, maar erg leuke inleiding naar die levensgevaarlijke terreinwagen 😀

Trukie · 21 september 2005 op 17:57

Heel stiekum kreeg ik die gedachten ook na het rapport van de ANWB.
Gek he, maar bij de aankomende Amoco Cadiz van Zeeland dacht ik het potverdikkie weer. Het gevaar. De kleur doet er niet toe.
En dat in ons land van de ontelbare regeltjes en keuringen. Met riem en bretels zakt mijn broek er van af.
Prima column.

KawaSutra · 21 september 2005 op 22:05

😀

WritersBlocq · 21 september 2005 op 22:26

Leuk, die gele man/vrouw en de ANWB!

melady · 22 september 2005 op 01:10

Een column die ik niet even weghap maar met stokjes naar binnen schuif. Het smaakt goed!

Gekruid met humor en venijn.

[quote]De chinese keuken deed haar intrede in Nederland.[/quote]

En daarnaast kwamen tegelijkertijd opium en heroïne hun intrede doen.

[quote]De tijd van fijnzinnigheid en subtiel infiltreren is voorbij.[/quote]

Ze zijn duidelijk niet voor één gat te vangen.

Ma3anne · 22 september 2005 op 06:24

Ik hou me niet zo bezig met de nieuwste merken auto’s en de ANWB, dus de clou van het verhaal ontging me. Met behulp van de reacties begint het me te dagen.

Maar het verhaal over de Chinezen vind ik wel geinig.

Kees Schilder · 22 september 2005 op 07:04

😀 😀 😀

klungel · 22 september 2005 op 08:47

Dacht dus na de eerste zin dat we het over benzineprijzen gingen hebben 😀

Leuke column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder