Vroeger griezelde ik aan de hand van Roodkapje, tussen fictieve sprookjesbomen. Doodsbang voor de grote boze wolf.
Tegenwoordig kuier ik volkomen op mijn gemak, in alle onschuld door het grote mooie cyberbos. Het meest toegankelijke pretpark van de hele wereld. Dé plek waar je naartoe gaat zonder in files te staan, zonder eindeloze wachtrijen of kapitale toegangsprijzen. Dé plaats waar je antwoord krijgt op al je vragen. Het park met de allermooiste natuur.
Niet gehinderd door verlegenheid of bindingsangst, kunnen alle remmen los. Het uiten van extreme meningen was zelden zo gemakkelijk. Volledig beschermd door het anonieme internet vest, stevig om je heen geknoopt. Wat kan je gebeuren?
Veilig vanuit thuis, vanuit je eigen stoel.
Nog nooit waren onbereikbare mensen dichterbij. Contact via een beeldscherm, praten door middel van je toetsenbord. Tijd en afstand vallen weg in dit virtuele sprookjesbos.
Zodoende kunnen we naar hartelust de zinderende jaren 70 nog eens dunnetjes overdoen. Veilig en virtueel. De eindeloze meters glasvezel poetsen ons laatste restje schaamte weg, en met een broeierige nick en dito plaatje cyberen we ons tot ver voorbij de hoogste toppen van het cyberwoud.
Veilig vanuit thuis en geen wolf te zien.
Liefdevol bijgestaan en begeleid door grootmoeder Google. Dé ANWB van de digitale snelweg.
Onzichtbaar, onverzadigbaar.
Een wolf in schaapskleren.
Op de loer, altijd op zoek naar een volgende prooi.
Een prooi, die nietsvermoedend een naam of uitspraak dumpt, op het volkomen veilige internet.
Totaal niet wetende dat deze informatie ogenblikkelijk gegrepen wordt door de zuigende, genadeloze tentakels van de zoekmachine. Onherroepelijk.
En over tientallen jaren is één steekwoord voldoende, om al deze zo losjes geplaatste items moeiteloos weer naar boven te halen.
Gewoon met één klik van je muis.
Veilig vanuit thuis, vanuit je eigen stoel.
12 reacties
Bakema_NL · 5 juli 2004 op 18:54
En ze doen maar, ik maak me er niet druk om dat ze alles kunnen lezen. Dat hoeft trouwens echt niet in de toekomst te zijn, je kunt überhaupt al van alles achterhalen van iemand.
Dees · 5 juli 2004 op 19:38
Grandma Google als wolf met een geheugen als een olifant…
Leuke column 🙂
pepe · 5 juli 2004 op 20:04
Over tientallen jaren lachen ze waarschijnlijk om onze schrijfsels van NU!
Leuk geschreven Louise.
sally · 5 juli 2004 op 20:36
Weer heel leuk om te lezen louise
Ik vind jouw stijl van schrijven super…
groeten Sally
Mosje · 5 juli 2004 op 20:45
Cyber nog maar lekker een poosje door in dat bos. Chats worden niet geindexeerd door Google.
Leuk trouwens om de cyberwereld met een bos te vergelijken!
Li · 5 juli 2004 op 20:55
Knap gevonden Louise!
En ik hoop dat we nog lang en gelukkig in het cyberbos mogen leven 😛
Li
Louise · 5 juli 2004 op 21:20
Bakema: Dát bedoel ik!
Desa: Grandma Google; die houden we erin!
Pepe: Onze schrijfsels zijn ook heel onschuldig, daar wordt ook nog over nagedacht. Juist de informatie, die zo gemakkelijk en losjes het luchtledige van internet op gerammeld wordt; dát is linke soep.
Sally: ik modder ook maar wat aan hoor, meer niet 😉
Mosje: Godzijdank, kan ik ‘m dus met een gerust hart wegsturen; dat mailtje, van mij, voor jou:-P
Li: ik ook, heb zeker de helft nog niet gezien!
Ma3anne · 5 juli 2004 op 22:05
Het kan ook heel leuk uitpakken als je via Google gevonden wordt! Dat overkwam me voor het eerst een paar dagen geleden.
Ik kreeg een mailtje van iemand die op Google toevallig een reactie van mij vond op een column van Mosje ‘Herderspsalm’:
[quote]Eén van mijn leraren Nederlands was ook een malloot, maar dan op de positieve manier. Zijn stokpaardje was om ons zo goed mogelijk creatief te laten schrijven. Keihard was ie, als je er toevallig geen talent voor had. En hij had me in dat hokje ingedeeld en maakte me keer op keer helemaal af.
Ik heb jaren geen pen op papier durven zetten.
Totdat ik begreep wat hij bedoeld had. Ik had wel talent, maar gebruikte het niet en daar was ie woest om. Dat vertelde hij me, toen ik hem een paar jaar geleden nog eens ontmoette. Kees Rood, de vader van Lydia, nog zo’n malloot… haha. [/quote].
Het mailtje dat ik kreeg was van Lydia Rood(!), die me schreef hoe haar vader haar ook had afgemaakt toen ze probeerde schrijfster te worden. Gelukkig vatte zijn mijn reactie goed op! Ze is ondanks haar vader een bekend schrijfster geworden… en vond zelf ook dat ze een malloot was. 😀
(Doei Lydia, doe de groetjes aan Kees! 😉 )
Mosje · 5 juli 2004 op 22:36
[quote]Mosje: Godzijdank, kan ik ‘m dus met een gerust hart wegsturen; dat mailtje, van mij, voor jou[/quote]Zeker hoor, schrijf maar eens een Hooglied.
😉
Shitonya · 6 juli 2004 op 02:16
Leuk bedacht, apart beschreven, gewoon lekkere korte duidelijke column 🙂
Louise · 6 juli 2004 op 09:19
[quote]Het kan ook heel leuk uitpakken als je via Google gevonden wordt! [/quote]
Inderdaad Ma3anne, je zult het meemaken om op deze manier iemand van lang geleden in je postvak te krijgen.
Ik heb het meegemaakt met mijn column Passie van echte mensen. Alleen kreeg ik toen de mensen over me heen die ik geciteerd had. Ik wist niet wat me overkwam en kwam er toen pas goed achter hoe oneindig de mogelijkheden van het internet waren. Hoe definitief. Ik plaatste gewoon een stukje, een mening, voor een naar mijn idee, select groepje. Niet dus. Wist ik veel dat alles ogenblikkelijk gelinkt werd. Nou dat bleek inderdaad. Even schrikken, maar ook wel weer erg leuk eigenlijk.
rrobin · 6 juli 2004 op 16:44
De veiligheid is relatief, Firewalls om indringers uit je PC te houden en NetNanny software om je koters te beschermen zijn al kleine voorbeelden hier van.
Wat het cyberbos betreft is er een grote kans dat we binnen de kortste keren door de bomen het bos niet meer zien. De kwantiteit neemt toe, net als het aantal kanalen op je TV..