Het had ook anders kunnen zijn … !

Het had ook anders kunnen zijn … !
En daar zit ik dan, 60 jaar, biertje voor mijn neus, in mijn favoriete kroegje. Jan komt binnen, een iets te grote glimlach op zijn gezicht, vast wat te vieren. Ik realiseer me dat ik de laatste tijd weinig heb gelachen. Was daar ook een rede toe ? Verlaten door vrouw en dochters, valt er dan nog wat te lachen ? Jan komt naast me zitten en begint al druk doende te praten. Hij legt uit dat hij vandaag zijn laatste werkdag heeft gehad en zo meteen met zijn vrouw en zonen gaat uiteten en natuurlijk ook met zijn schoondochters en 3 kleinkinderen.

Onder tussen overdenk ik de afgelopen veertig jaar, want zolang heeft Jan bij die baas gewerkt. Veertig jaar terug, ik kwam net kijken, verliefd, gevreeën, zwanger, getrouwd. Had ik toen ooit eens nagedacht, had ik verder gekeken, behalve naar de leuke zussen van mijn (nu) ex-vrouw, dan mijn neus lang was. Twee dochters werden geboren, zo vlak na elkaar, huisje, boompje, beestje. Die groeiden en groeiden en werden steeds meer vrouwen, geweldig, spannend ook.

Ik hoor Jan maar door kletsen, hoe geweldig hij het toch heeft getroffen met die twee zonen van hem.

Ondertussen realiseer ik me dat ik vanaf mijn 38e eigenlijk geen fatsoenlijke baan meer heb gehad en dat de wijn, bier en calvados daardoor steeds meer mijn vrienden zijn geworden. Ik glimlach bij die gedachte, want dat maakt deze wereld toch wel aangenamer.

Jan vertelt ook dat zijn vrouw werkt, nog half jaartje, dan gaan ze samen verhuizen naar een kleiner huisje, ergens in Zeeland.

Ja, denk ik dan, lekker lullen. Mijn vrouw werkt ook, maar waarom eigenlijk. Kan ze niet gewoon beter thuis zijn bij mij, wel zo gezellig, die uitkering wordt toch wel gestort. En dan die dochters van mij, die hebben geld zat, waarom moet mijn vrouw toch altijd overal met ze mee naar toe, het geld groeit ons niet op de rug. Als ze mij nu eens meenemen, er is vast nog wel ergens een kroegje open.
En nu veertig jaar later, heb ik een ex-vrouw en ex-dochters, drink ik meer dan voorheen, heb ik een dame die mijn huis schoonmaakt, vergoed door de gemeente, en kan ik doen wat ik wil.

Jan geeft ook aan dat hij nu kan doen wat hij wil. Natuurlijk gaat hij eerst zijn zoon helpen met de verhuizing, maakt hij een poppenhuis voor één van zijn kleinkinderen en vliegt hij over drie weken met zijn vrouw naar Canada. Even op bezoek bij wat vrienden. Zijn glimlach gaat weer van oor tot oor, oude tijden herrijzen vertelt hij mij.

We zitten zo naast elkaar en onze leeftijden zijn nagenoeg gelijk, maar onze levens zijn twee uiterste. Ik realiseer me nu des te meer … het had ook anders kunnen zijn en ik bestel nog een biertje.