Het is niet altijd zoals het is

Onderstaande column is voor 90% berustend op waarheid, de overige 10% is iets anders verlopen dan wel iets aangedikt. Daar zat ik dan, achterin de politieauto, handen achter me rug, ingesnoerd in handboeien die ze net even te strak hadden aangedrukt, alsof ze daar hun kick uit moeten halen. Ik zat nog steeds heel verbaasd en verdwaasd voor me uit te kijken, want waarom zit ik hier eigelijk achterin deze auto met blauwe en rode strepen aan de zijkanten. Dat komt door het volgende:

Het was vrijdagavond, een uur of 11. Ik was net terug van mijn werk en had net heerlijk gegeten en gedouched. Jah, werken in ploegendiensten levert de gekste tijden op qua werk. Maar goed, dat terzijde. Ik had me omgekleed en was helemaal klaar om een avondje goed door te zakken met de vriendenploeg in onze stamkroeg. De vrienden verwelkomde mijn met een hartelijk gebrul wat door moest gaan voor een “biertje kerel” in koorvorm geschreeuwd. Ze zaten blijkbaar al even aan het goudgele vocht en het mocht de heren goed smaken. Na een kleine telling op tafel bleken de heren al een biertje of 40 te hebben genuttigd met z’n achten, en ze zaten er net een uurtje, dus het ging rap vanavond, dat kon nog wat worden. Al snel werden we verzocht het terras te verlaten, in verband met de regels die gesteld waren door onze vrienden in het blauw. Wij met de hele ploeg naar binnen en daar ging het eigenlijk al fout. Bij de ingang stonden namelijk een vijftal jongetjes van een jaar of 15 moeilijk te doen tegen de uitsmijter, want ze mochten niet naar binnen. Toen wij allervriendelijkst (lees ietwat luidruchtig) verzochten of de heren even aan de kant wilde gaan omdat wij WEL naar binnen mochten, kregen wij al een prachtige stortvloed van aanvullingen voor de dikke van dale over ons heen. Ik wist niet dat er zoveel bizarre creaties uit een 15 jarig mannetje konden komen.

Wij, als verstandige volwassenen, negeerde deze stortvloed en zette onze drinkmissie binnen voort. Het bier mocht mij niet smaken deze avond, je hebt wel eens zo’n avond helaas, dus ik zat de hele avond al heel braaf aan de pure cola, ik ben namelijk niet zo’n fan van de sterke drank, daar heb ik zonder moeite de volgende dag een knallende koppijn van, of het er nou één of tien zijn.
Rond een uur of drie ’s nachts besloten we weer richting huis te gaan en liepen we naar buiten toe.

So far, so good, zou je denken, helaas bleek dit toch iets anders te verlopen. De opgeschoten 15 jarigen van eerder avond, bleken hun geluk ergens anders te hebben beproefd en waren bij een ander café toch binnen gekomen. Daar hadden ze ook nog kans gezien om iets teveel bier naar binnen te werken, want twee van de heren waren dapper bezig hun maaginhoud te doneren aan het plaatselijke rioleringssysteem. Vriendelijk zoals we zijn, riepen we hun bemoedigend toe dat ze het ergste achter de rug hadden, alleen de kater nog morgenochtend. De drie heren die nergens last van schenen te hebben, brulde van het lachen en klopte hun 2 brakende vrienden nog maar eens op de rug.

En toen, toen ging het ineens heel erg snel allemaal. Vanuit t niets stonden er ineens 2 auto’s met zwaailichten op het dak en rood blauwe striping vlakbij ons. Vier oververhitte helden in het blauw stormen de auto uit en roepen gelijk dat we moeten blijven staan, want ze zijn van de politie, joh echt, dat hadden we nog niet door, *zucht*

Wat wij wel niet dachten aan het doen te zijn. Aangezien ik de helderste (lees nuchterste) van het hele stel was, voelde ik mij geroepen om de heren in het blauw te woord te staan. Ik vertelde hun vriendelijk dat wij zojuist uit één der cafés kwamen en aldaar een gezellige avond hadden gehad en nu onderweg waren naar huis. Of wij het normaal vonden minderjarigen dronken te voeren. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik probeerde de opperheld nog duidelijk te maken dat we de jongetjes niet eens kende, maar dat was al niet meer boeiend voor de rakkers. Ik ging een bon krijgen voor openbare dronkenschap, baldadigheid en het vervuilen van de openbare weg. Ik ging hier heel normaal tegenin, want ik was niet dronken, niet baldadig en had al helemaal de openbare weg niet vervuild.

Ik wilde zelfs nog meewerken aan een blaastest, maar ook dat was overbodig voor de heren. Ik was schuldig, dat stond vast, ongeacht wat ik zelf te zeggen had ter verdediging. Ik moest per direct mijn legitimatiebewijs overhandigen. Toen ik dat in de snelheid niet één, twee kon vinden, werd me in niet mis te verstane taal te kennen gegeven dat ik aangehouden ging worden als ik me niet per direct zou legitimeren. Ik probeerde nog te zeggen dat ik bezig was voor dhr. Held van morgen, maar het was al te laat, Ik was aangehouden. Toen ik zei dat ik het hier niet mee eens was, aangezien ik mijn paspoort bij me had, werd er direct gedreigd met pepperspray, als ik niet direct zou meewerken. Ik zeg nog tegen die ééncellige dat ik me wel kan legitimeren en dus niet aangehouden hoef te worden, maar toen had ik het helemaal gedaan. Ik werd door drie heren in het blauw besprongen en tegen de, niet al te schone, grond aan gesmakt. Ik schrok hier nogal van, dus mijn eerste reactie was overeind te komen. DAT had ik dus NOOIT moeten doen. Ik voelde een korte straal in mijn gezicht en daarna nog maar één ding, namelijk PIJN, onnoemelijk veel pijn. Heel mijn gezicht stond in de fik en ik kon niets meer zien, want ik kreeg simpelweg me ogen niet meer open.

Mijn vrienden waren het ook niet helemaal eens met de gang van zaken, hoorde ik uit het geschreeuw vanaf de achtergrond. Ik werd hardhandig in de boeien geknald, opgetild en in een wagen gedonderd.
Ongelooflijk, wat zijn ze dan ineens stoer, als je niets meer kan doen. Als het allemaal weer wat rustiger is geworden, krijg ik “nazorg” van een agent. Dit houd in dat ze iets in me ogen spuiten, waardoor ik weer enigszins iets kan zien. Als ik mijn rooddoorlopen, doch blauwe kijkers weer op de wereld sla, zie ik een alleraardigst gezichtje voor me verschijnen. Het is een vrouwelijke collega van de bruten die mij zo behandeld hadden eerder. Ze begon zich duizendmaal te verontschuldigen voor het optreden van haar collega’s, maar dit hoorde ik maar half. Ik wist niet dat agenten ook in deze uiterst mooie uitgave waren geproduceerd. Ik accepteerde excuses, want ik kan niet boos zijn op een mooie vrouw. Ze vroeg wat er was gebeurd en nadat ik alles had uitgelegd en ze mijn paspoort uit mijn binnenzak had gehaald en had bekeken, maakte ze me los en mocht ik de auto uit.

Wat ik toen zag, zal ik nooit meer vergeten. Al de kroegen waren uitgelopen, omdat er weer iets gebeurde op het marktplein en ik was het middelpunt van de aandacht. Ik was een held, omdat ik voet bij stuk had gehouden en mijn gelijk had gekregen. Een luid gejuich ging er dan ook op toen ik de wagen uitstapte. Nadat ik had geconstateerd dat mijn paspoort nog in het bezit was van de engel in het blauw, vroeg ik haar daarom, die ze me met een knipoog teruggaf. Ik snapte er niets van.

Al met al een rare avond bedacht ik me onderweg op de fiets naar huis. Heerlijk die koele wind langs mijn oververhitte gezicht. Thuis gekomen gooi ik mijn zakken leeg en mijn kleding in de was. Als ik mijn paspoort op mijn bureau gooi, valt er een geel papiertje uit wat ik met schrik herken als een kleurplaat annex boetepapier van de helden van morgen. Ik pak het met trillende handen op, en lees wat erop staat. Het blijkt het telefoonnummer van de engel in het blauw te zijn. Of ik haar wil bellen, want ze wil privé nog wel het één en ander goed maken, zoals ze zelf zegt. Ik besluit haar te sms’en en heb volgende week mijn date met mijn engel in het blauw.