Het kussentje van oom Karels kunstbeen

“Zal ik achterin gaan schat?”
“Nee joh mam, ga jij nou maar voorin.”
“Weet je het zeker?”
“Ja natuurlijk” valt mijn vader in die net mijn oma’s rollator in de achterbak heeft weten te leggen.
“Oké, daar ga ik hoor” en oma doet de deur open.
“Mam, kijk je uit? Er komt een auto aan!” roept mijn moeder met enige paniek terwijl er op twintig meter afstand een auto stapvoets aan komt rijden. Snel doet oma de portier weer een stuk dicht en probeert via de deurknop in balans te blijven. Wat niet lukt, waarna de deur dichtklapt en oma schuin tegen de auto aanhangt.
“Mam, ik help je wel even” oppert mijn moeder dan. Ze komt naar mijn oma toe en begeleid haar als een crimineel met haar hand op haar hoofd de wagen in. Vervolgens komt ze naast me op de achterbank zitten.
“Suus, doe jij je gordel ook om?”
“Jaha.”
“Marijk, had ik mijn handtas nou wel meegenomen?”
“Ja die zit achterin bij de rollator en de cadeautjes” reageert mijn vader.
“Mam had je de deur nou op slot gedraaid?”
“Ja, jazeker” zegt mijn oma met enige aarzeling.
We rijden weg.
“Zien ze ons wel?” vraagt mijn oma. Ik kijk achterom en zwaai naar mijn andere oma en opa die keurig achter ons aan komen.
“Ik word er ziek van” reageert mijn vader “als je niet kan rijden moet je thuis blijven!”
“René! Het is wel je vader hoor.”
“Ja, maar dit is levensgevaarlijk en ik kan er echt niet tegen als er iemand achter mij aan rijdt.”
“René, pas op een motor!” waarschuwt mijn oma vol vrees die een voertuig ons in ziet halen.
“Dat is geen motor. Dat is een scooter.”
“Heus? Het is net een motor.”
“Pap! Kijk uit een stoplicht!” probeer ik met net zo veel paniek als mijn oma te zeggen.
Mijn vader trapt op de rem. Mijn moeder en oma houden zich vast aan het vasthouddingetje aan het plafond.
“Neek, wat doe jij nou?!”
”Eeh rij jij of rij ik?”
“Ja, dat is lekker makkelijk ik heb geen rijbewijs.”
“Waarachtig, kijk daar fietst Sylvie!” zegt mijn oma dan.
“Mam, dat is Sylvie niet. Het is wel een blond meisje maar geen Sylvie. En het kan Sylvie ook helemaal niet zijn, want zij heeft haar haar kort geknipt.”
“Oh ik vind het zo zonde. Al die meiden knippen hun mooie haar maar af. Ik weet nog toen jij het had afgeknipt Marijk. Vreselijk vond ik het.”
“Ja, dat had ik geweten. ‘Jij bent mijn dochter niet meer’ had je toen gezegd.”
“Ja maar dat was ook zo. Je was mijn dochter ook niet meer want die had lang haar.”
Het valt stil.
“In een van die huisjes heb ik ooit nog gebridged” zegt oma terwijl we door Haarlem rijden.
“Eenmalig hoor. Bij kennissen van kennissen” Zelfs mijn moeder reageert niet op dit gedenkwaardige weetje. We rijden verder en laten Haarlem achter ons.
“Marijk, weet je mijn oude naaidoos nog?” vraagt mijn oma plots zonder aanwijsbare aanleiding.
“Ja tuurlijk weet ik die nog. Met het speldenkussen van oom Karels kunstbeen. Die zal ik nooit meer vergeten.
“Wat???!” reageer ik geschokt.
“Ja, oom Karel had een kussentje tussen zijn been en zijn prothese en toen hij overleed heeft oma daar een speldenkussen van gemaakt” antwoordt mijn moeder volledig onaangedaan.
“Wat, waar gaat dit over? Jullie zijn echt gek! Ik zou eens op moeten schrijven wat jullie zo’n ritje allemaal uitkramen.”
“Ja” valt mijn vader in “dan heb je nog een mooie alliteratie ook.”
“Het kussentje van oom Karels kunstbeen!” roepen we met z’n vieren in koor.