Het kussentje van oom Karels kunstbeen

“Zal ik achterin gaan schat?”
“Nee joh mam, ga jij nou maar voorin.”
“Weet je het zeker?”
“Ja natuurlijk” valt mijn vader in die net mijn oma’s rollator in de achterbak heeft weten te leggen.
“Oké, daar ga ik hoor” en oma doet de deur open.
“Mam, kijk je uit? Er komt een auto aan!” roept mijn moeder met enige paniek terwijl er op twintig meter afstand een auto stapvoets aan komt rijden.

Allah dan?

Ik vind het zo ongelofelijk bizar dat geloof in God het leven van zo ontzettend veel mensen wereldwijd beïnvloedt. Laatst was ik mee met het jaarlijkse paasuitje van de gemeente van het Leger des Heils in Paramaribo. We gingen naar een mooi natuur gebied, om vier van de vijf uur door te brengen in de kerk.

Moordplan

Met een groepje meiden was ik op trip in het binnenland van Suriname. Bij onze groep waren twee buitenstaanders toegevoegd, zodat we het verplichte minimum aantal van tien vormden. Een zeer klein en iel, zich op de achtergrond houdend mannetje en zijn vrouw met ongeveer hetzelfde profiel, maar dan wat meer op de voorgrond tredend. Ik schatte ze eind 30. Onderweg maakten we kennis met elkaar. Er leek niets aan de hand te zijn, totdat de vrouw met gedrag op de proppen kwam, waaraan we ons ergerden.

Als een euro in Suriname

Laatst telde ik op stage de inhoud van collectebussen. Naast Surinaamse Dollars trof ik ook een euro aan. Ik pakte hem op en bekeek hem van alle kanten. Toevallig stond koningin Beatrix er op. Er kwam een sentimenteel gevoel opzetten. Mijn eigen vertrouwde euro. Toen je net kwam haatte ik je, nu geef je iets van mijn identiteit weer.

Een helse dag bij het Leger des Heils

Na twee en een halve maand keihard gewerkt te hebben aan een recreatieruimte voor de daklozen van het Leger des Heils in Paramaribo, wordt bij de opening God bedankt en geprezen. Wie heeft er weken in een beschimmelde stoffige, bloedhete zolder opgeruimd, de ruimte schoongemaakt, geverfd en ingericht? Nou dat was niet God hoor.