Het laatste woord…

Met mijn zusje van zes jaar kan ik enorm goed opschieten. Ten eerste zit zij nog niet in de puberteit, zoals mijn broertje, en ten tweede is ze heerlijk bijdehand. Zuslief komt ’s ochtends vroeg altijd naar me toe rennen om me een stevige knuffel te geven en vraagt standaard: “Lekker slapen?” Waarop ik “Ja” moet antwoorden, hoe erg de nacht ook was.
Vervolgens kijkt ze me uren niet aan, omdat Totally spies ongelofelijk veel interessanter is dan zus Isabeau. Haar ochtendgymnastiek bestaat uit het nadoen van alle schoppen, karateslagen en koprollen van The Spies. Nou is ze al behoorlijk sterk van zichzelf, maar sinds ze deze techniekjes nadoet, is het behoorlijk moeilijk haar een beetje in toom te houden. Mijn broertje kan haar al niet meer aan.
Het bijdehand zijn heeft zus van mij geleerd. Ik houd ervan het laatste woord te hebben en zij nu dus ook. Dat kan niet.
“Isabeau, grote neus!”
“Nee, Laverne grote neus!”
“Pardon?!”, waarop een zeer beledigde blik volgt, alsof ik haar voor alles dat ik kan bedenken heb uitgescholden.
Ook gaat ze graag met haar tijd mee, ze gebruikt nu het woord “loser” maar al te graag. Iedereen is een grote loser.
Vroeger had ze het woordje “sukkel” in haar geheugen gegrift, maar door heel vaak “sokken” te zeggen hebben we dat eruit gekregen. Als nu iemand “sukkel” zegt, antwoordt zij gelijk: “Mag je niet zeggen!”
Van “dondersteen” hebben we “dobbelsteen” gemaakt, maar nu nog een woordje voor “loser”…
Als Totally Spies afgelopen is, roept ze mij. Ik ga naar haar toe, en ja hoor, ik word het slachtoffer van haar net geleerde technieken.
En als ik haar met één vinger aanraak, is het gelijk “Lamelos! Kappen! Nouhou!”.
Dit is het moment, het moment om haar duidelijk te maken dat ik nu meteen mijn laatste woord terugwil. Maar voor ik het weet lig ik alweer languit op de grond. Oké, dan het op één na laatste woord dan…