Als fietser moet ik over een behoorlijk incasseringsvermogen beschikken. Dat ligt behalve aan het klimaat vooral aan een bepaalde bevolkingsgroep die me het leven zuur probeert te maken: De Medeweggebruikers. Fietsen doe ik meestal op een racefiets. Dat gaat vrij hard. In ieder geval in vergelijking met de gemiddelde fietser. Laatst reed ik over een weggetje langs een mooie rivier. Ik zag mensen op de weg staan, dat heb je wel eens. Als ik geluk heb letten zulke mensen op en gaan uit zichzelf opzij. Als ik nog meer geluk heb doen ze dat nog een beetje vlot ook. Ik had geen geluk. Alle neuzen wezen dezelfde kant op, de verkeerde. Want ik kwam van de andere kant. De ervaren fietser beschikt over een handig hulpmiddel, de fietsbel. Met een heel klein beetje geluk is er in zo’n gezelschap in ieder geval 1 die de bel hoort. Hoewel het ook voorkomt dat niet alleen alle neuzen maar ook alle oren de verkeerde kant op staan. In dit geval had ik dat heel kleine beetje geluk. Ze gingen opzij. Ik kon zonder veel oponthoud passeren. Keurig opgelost, zou je denken. Ik begon het voorval al te vergeten toen ik een lijzige vrouwenstem achter me hoorde zeggen. “Er wonen hier mensen hoor!”. Tot die mensen behoorde ze kennelijk zelf. Maar wat ze bedoelde was: “Wat doe jij hier op onze weg? Als wij midden op onze weg willen staan lummelen dan moet dat gewoon kunnen!” Een fietser, zeker één die met een snelheid rijdt die in hun voortkabbelende belevingswereld supersonisch moet zijn, moet dan maar wachten tot ze uitgedroomd zijn. Of het nu ondankbaarheid is voor het feit dat er in ieder geval nog iemand oplette (ik) terwijl de rest sliep (zij), of dat het gewoon lompheid is, het maakt niet uit. Ik kan er niet meer boos om worden. Net zo min als ik boos word op de tafelpoot waar ik mijn teen tegen stoot.
Het ongemak, als het al geen leed is, dat door medeweggebruikers veroorzaakt wordt, manifesteert zich in nog vele andere vormen. Zo spannen sommigen onder hen lijntjes over paden en wegen. Een dun, voor een fietser bijna onzichtbaar koordje dat aan een kant vastzit aan de halsband van een hond en aan de andere kant in en uit een soort doosje glijdt in de hand van een vaag voor zich uit kijkende figuur, het baasje. Die hond kan alle kanten op en geeft natuurlijk de voorkeur aan de verkeerde kant van de weg. Het baasje blijft de illusie koesteren de hond onder controle te hebben. Baas en hond doen gewoonlijk niets om te voorkomen dat een naderende fietser tegen de draad aan rijdt. Dat kan je de hond niet kwalijk nemen, de baas wel. Een hond op zijn pad is voor een fietser toch al geen reden om vrolijk te worden. Of die hond gewoon dwars door hem heen wil, in zijn kuiten probeert te bijten of gewoon niet uit de weg gaat, van het baasje hoeft geen actie verwacht te worden. Behalve roepen “hij doet niets hoor!”. Ik zou nog kunnen uitweiden over jonge ouders die de opvatting in de praktijk brengen dat je als bestuurder van een kinderwagen altijd en overal voorrang hebt. Of over de streken van automobilisten en, helaas, medefietsers. Nederland is vol. Vol medeweggebruikers. Als die medeweggebruikers eens wat vaker thuisbleven was Nederland een stuk minder vol. En fietsen nog leuker. Ga koken, lees de krant, kijk tv, doe computerspelletjes, wees ziek. Maar doe dat thuis, please!
2 reacties
Godspeed · 3 juni 2003 op 07:43
Maurits,
Mooie column, maar ik heb precies het zelfde gevoel bij fietsers, aangezien men voor het besturen van een fiets geen roze papiertje nodig heeft, lijkt het vaak of deze fietsers zich ook niet aan de regels hoeven te houden.
Elke ochtend zie ik fietsers vlak voor mijn neus de weg oversteken, vrolijk door het rood licht rijdend.
Wat mij wel opvalt is dat de jeugd (brugklassers) nog netjes wachten, maar dat dan een kantooryup in zijn pak, met de laptop in de laptophouder nog snel door het rode licht fietst.
Ook veel 55+ pakken met aktekofferhouder (laptop is voor deze te ingewikkeld) op de fiets, zie ik dit veelvuldig doen.
Het is dus niet vreemd, dat de brugklasser voor het jaar is afgelopen, de regels die hij voor zijn fietsdiploma heeft geleerd, snel vergeten is.
Dus, fietsers als jullie nu een thuis blijven, is het ook een stuk rustiger op de weg.:-D:-D
Een bezorgde medewegebruiker, die erg veel wegenbelasting betaald.:-)
Groetjes,
Godspeed
:pint:
Kobus · 3 juni 2003 op 08:02
Je hebt helemaal gelijk Maurits.
Honden moeten aan een stevige, hele korte riem. En ze moeten maar leren gewoon op een soort kattenbak te leren schijten thuis. Want die 5 minuten per dag dat ze buiten lopen is ook de moeite niet. Wordt voor ons ook een stuk rustiger. Want van katten heb je doorgaans toch veel minder last he ?
Afzender : Dorus Kat