De vrouw hangt voorover gebogen op haar fiets. Met haar zoontje achterop op weg naar school. Daarna boodschappen doen bij de supermarkt aan het dorpsplein. Driftig trapt ze de pedalen rond. Maar hoe hard zij ook fietst, ze komt altijd een paar minuten te laat. Sommige mensen hebben dat.
Daar komt de trotse vrouw aangelopen over het dorpsplein. Rechtop, hoofd ophoog. “Hier ben ik” schijnt ze te zeggen. Maar wie ze is? Niemand die het weet, alleen zijzelf. De kerkklokken spelen hun uurmelodie. De deuren van de supermarkt gaan open en Stinkende Steef glipt snel naar binnen. Steef is het sociale geval van het dorp. Dakloos, werkloos en hopeloos. Maar altijd vriendelijk. En altijd stinkend. Steef gaat niet naar binnen om iets te kopen, maar om iets te jatten. Niemand die het in zijn hoofd haalt om hem te fouilleren. Niemand ook die het meer dan 5 seconden uithoudt binnen een straal van 2 meter van Stinkende Steef.
De bakker plaatst zijn bord buiten. “De koffie staat klaar” staat er op. Zou die koffie echt al klaar staan, of moet hij die nu eerst nog gaan zetten? Die mooie juffrouw van de schoenenzaak is de ramen aan het lappen. Dat doet ze alleen als het niet druk is in de zaak. De kapper op de hoek van het pleintje staat buiten een praatje te maken. Zal wel weer over voetbal gaan. Hij heeft zelf model kaalhaar, de kapper. “Een kaal hoofd maakt jonger”, zegt hij altijd. Daarmee onbedoeld een signaal afgevend van “ik heb geen fantasie”.
Ach, de moeder van Maria is weer eens ziek, want Maria glipt zojuist de drogisterij binnen. Blijft ze weer thuis van school om voor haar arme moeder te zorgen. Dat gebeurd trouwens wel vaak de laatste tijd. Zou nou niemand dat in de gaten hebben? Al zingend komt groep zeven aangelopen over het dorpsplein. Op weg naar de wekelijkse zwemles. Allemaal lachende gezichten. Dat was vroeger wel anders. Dan was het janken wat de klok sloeg. Voorop loopt juffrouw Bella. En achter de groep Jaap, een slungelige jongen en hevig verliefd op Bella. Maar hij komt nooit verder dan het meelopen naar de zwemles. Zou Jaap ooit de stap wagen om Bella mee uit te vragen?
Het is weer tijd om naar het tehuis te gaan. Naar het kleine benauwde kamertje, met het bed in de woonkamer. Hij heeft zijn dagelijkse portie vermaak weer gehad. Een beetje stram staat de oude man op van het bankje. Op weg naar weer een dag minder.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
www.janvanoranje.nl
4 reacties
Mien · 20 januari 2016 op 08:19
A rear window op ColumnX. :yes:
Dees · 20 januari 2016 op 11:40
Ja, mooi. De observerende hangoudere.
Bij mij in het dorp vroeger waren ze meestal vuig, dronken en seksistisch. Met deze man zou ik wel een observatietondje koffie willen drinken.
Vanwaar overigens de metatag politiek en de categorie gezondheidszorg? Ik kan van beiden niet direct iets vinden (oud is niet ziek, hangouderschap geen politiek punt?). Misschien mis ik iets.
Jan van Oranje · 21 januari 2016 op 09:25
Dees, de man heeft één dagelijkse bezigheid; het observeren in de vroege morgen van de mensen op een dorpsplein. Dan gaat hij terug. Terug naar een tehuis, naar zijn kamer, waar het bed in de woonkamer staat. Wachten op de volgende dag. Van ellende de dagen aftellend waarop het leven er voor hem op zit. Als POLITIEK Den Haag de GEZONDHEIDSZORG voor de ouderen wat beter zou regelen, had deze man wellicht een wat fijnere oude dag gehad. Zo, daar heb ik me heel mooi uit gered ;-).
Esther Suzanna · 20 januari 2016 op 12:49
Ik zie wel iets in Miens perceptie. Wie is wie? Ik weet het wel. Erg leuk.