Een slipje en een pet. Wat hebben ze met elkaar te maken. Zo op het eerste gezicht weinig. De een zet je op, het ander trek je aan. Als je vrouw bent tenminste, of ’n beetje een vieze man.
Zou je er een stukje over willen schrijven dan moet de intrige van het verhaal wel heel kunstig in elkaar gestoken worden of bizarre wendingen vertonen om van het verband tussen beide voorwerpen een sluitend en spannend geheel te kunnen maken. Maar, slipje en pet maken deel uit van een experiment met mezelf als schrijver en u als lezer.
Beide woorden cirkelen al een tijdje als vlinders door mijn gedachten. Soms gaan ze even zitten, net lang genoeg om mij een glimp van hun tekening te gunnen.
Dan fladderen ze met lome vleugelslagen weer buiten mijn bereik.
Zo, even pauze. Kijk, toen ik 2 minuten geleden begon te typen had ik deze vergelijking nog niet pasklaar in mijn achterhoofd.
En daar gaat het in dit kleine proefje om.
Soms krijg ik de indruk dat ik niet zelf aan het schrijven ben maar dat ‘het’ door mij heen schrijft. Dat klinkt zweefteveriger dan ik het bedoel.
Zeker op de momenten dat er zoiets als inspiratie flakkert, en schrijven bijna wellustig wordt, zijn mijn vingers op het toetsenbord alleen maar een verlengstuk van iets wat zijn eigen onnavolgbare gang gaat met mijn stukje.
Ik kan het stukje, ook dit niet, in de oorspronkelijk door mij gewenste richting duwen. Het zet zich schrap. Het lijkt wel niet van mij te zijn.
Soms begin ik aan iets met de plot al in gedachten en weet ik ook al met welke geestige afmaker het stukje zou kunnen eindigen, maar hoe ik ook trek en duw er moet blijkbaar iets anders gebeuren.
Durven meebewegen op de flow en luisteren naar hoe die vanuit de verte aan komt ruisen, daar gaat het dus om. Niet eigenwijs zijn en zelf iets willen, maar de tinteling zien te pakken.
Er even in opgenomen worden.
Dat is denk ik de essentie van schrijven. Of geschreven worden, het is maar hoe je het bekijkt. De ordenaar in mezelf doet daarna het vervelende handwerk van schrappen en spellen.
Op het gevaar af dat u het spoor volledig bijster raakt en denkt waar blijven dat slipje en die pet, neem ik weer even afstand.
Ik had namelijk na een korte inleiding inderdaad mijn belevenissen met het slipje en de pet willen beschrijven. Maar kijk eens waar ik nu ben aanbeland.
Een tamelijk wijsneuzerig stukje over de aard van het schrijven.
Sorry, dat was niet de bedoeling, maar het staat er nu eenmaal. Het moest blijkbaar geschreven worden.
Het slipje en de pet moeten maar even wachten tot de volgende keer.
Want ook wat betreft de lengte van een stukje heb ik nu eenmaal niets te zeggen.
Categorieën: Algemeen
8 reacties
Chantalle · 18 februari 2010 op 17:53
Ondanks dat je stukje een eigen leven is gaan leiden, vind ik het heel leuk om te lezen.
Trukie · 18 februari 2010 op 19:02
Je hebt het lekker onder de pet zitten. Onderbewustzijn is vaak veelzijdiger dan bewust zijn. Die slip of the pen mag van mij best als een medium aan het roer zit. Een heerlijk vloeiend stuk.
LouisP · 18 februari 2010 op 19:03
Trawant,
eigenlijk wil ik zo’n betweterig stukje helemaal niet lezen maar m’n ogen leiden…’k wilde al helemaal niet reageren op het stukje dat bij nader inzien helemaal niet zo betweterig is als het lijkt….maar m’n vingers.. en ik wilde er eerst nog aan toe voegen dat je behoorlijk zeker van je schrijfkunstjes bent..een wreed leuk stukske om te lezen, Trawant,
Louis
Avalanche · 18 februari 2010 op 20:14
Totaal anders dan verwacht en alleen al daarom – verrassingseffect – het lezen meer dan waard. Hoewel ik wel benieuwd ben naar het verhaal over pet en slipje….. 😉
arta · 18 februari 2010 op 20:34
😀
Herkenbaar!
Kom maar op met deel 2:-D
pally · 18 februari 2010 op 22:10
Het is absoluut zo, dat stukjes voor een groot deel met jou aan de gang gaan en niet andersom.
Dat heb je zeker erg goed verwoord, Trawant!
Dat je de lezer daarbij aanspreekt over hoe het ‘moet’, vind ik persoonlijk wat minder. Het klinkt tamelijk belerend.
groet van Pally
Mien · 19 februari 2010 op 07:58
Leuk experiment.
Jammer dat je de lezer direct aanspreekt.
Ik had je liever als lezer stiekum gevolgd in je schrijfdwaling.
Had de column sterker gemaakt.
De dwaling nog meer doortrekken was ook leuk geweest.
Wat gebeurt er als je een slipje op doet en een petje aantrekt.
Carnaval 2011 komt er zo aan!
Mien slip van de sluier
Anne · 19 februari 2010 op 16:39
Net als bij Mien is bij mij de associatie onmiddellijk carnavalesk. Hoe komt dat toch 😀 😀
Voor de rest: tussen pet en slipje zit meestal nogal wat: haar, hoofd, nek, dan die rare verwijding van schouders en armen met tentakeltjes aan het einde, vervolgens weer een vernauwing hoewel niet bij iedereen even uitgesproken, en dan het moment supreme, de afronding, de wortel in de sok en/of ballonnen in de nok; het slip-netje.
Bij jou zit er een stukje tussen. Óók leuk.