Het turnpantoffelcomplot

Ze bestaan nog, de kwelgesels van de voet, de schandvlekken van de scholier. De turnpantoffels hebben de eeuwwisseling op wonderbaarlijke wijze overleefd. Ze zijn in afslag bovendien. Twee Euro zeventig in plaats van drie Euro in Delhaize. Verkrijgbaar in de maat 25 tot en met 37. In twee kleuren ook tegenwoordig: trendy wit en zwart. Buitenkans… We waren jong en we wilden best wat. Zo op je tiende, met neefjes en nichtjes die al naar de grote school mochten. Maar bovenal: zij mochten tijdens de Lichamelijke Opvoeding, want zo heette de turnles voor grotere kinderen, schoenen aan. Niet van die witte, gladde kneedbare stof- en plasticsloffen. Zij liepen een end verder en sneller bovendien, dat kon niet zomaar. Wij moesten van die modelloze grondplakkende dingen aan. Geen wonder dat we niet vooruit kwamen.

Vijftien jaar na datum en beter op de hoogte van de groeispurt en wat dat met spieren doet, denk ik over het universele en hardnekkige didactische principe dat achter de turnpantoffel kan zitten. Is het een hiërarchisch principe? De leraar die even duidelijk maakt dat de kinderen dan wel letterlijk maar nooit figuurlijk tot aan zijn middel zullen reiken? Is het een Spartaans middel om het contact met de natuur en de vechtlust van de kinderen aan te wakkeren? Zodat ze leren hoe het is om David te zijn tegen Goliath? Weinig turnleraars hebben de klassieken bestudeerd, vrezen we. Om ergonomische reden zal het alvast niet wezen, de valpartijen en omgeslagen enkels die de rotdingen veroorzaakten of zeker faalden te verhinderen zijn haast ontelbaar. Zou het uniformiteit zijn, misschien? Allen in het wit. Uniform t-shirt en broek, op de groei gekocht, zodat je ziet wie voor en wie achter is op zijn tijd en dan daaronder die… dingen. Zou het een poging zijn om te verhinderen dat kinderen ook nog eens in de gymzaal in merkkledij steken? Zal het op die twee uur aan komen? Neen toch… Er zijn voor minder een complottheorieën opgedoken…

Als schijnuniformiteit en oncomfortabel ook nog eens moeten samengaan met stiklelijk, dan moet er iets meer aan de hand zijn. Als we kinderen in witte gympen laten lopen op openbare plaatsen, dan moeten we niet verwonderd zijn dat ze een hekel krijgen aan de turnles. Dan moeten we niet verwonderd zijn dat we geen topsporters meer krijgen. De basis, en dat is in deze letterlijk en figuurlijk te nemen, is waar alles op staat.