Het witte paard

Kom je even helpen? Schreeuwt mijn buurvrouw die net als de rest, aan het wachten is op haar redding. Gillend, blij en zingend, rennen kinderen om haar heen. Ze verwachten veel cadeaus en doen hun best om lief te zijn. Ik zie nog net, dat Robje de peen van het paard op eet en de bak sloeber omstoot. Als ik mijn ogen sluit,klopt mijn hart nog steeds vol verwachting. Dromend kijk ik naar die kinderen, die op zijn van de zenuwen.

In gedachten zing ik een liedje mee, hij komt, hij komt. Zoals altijd duurt het lang en de kinderen worden lastig. Vind je dat gek, denk ik bij mijn eigen, als ik mijn buurvrouw, aan een armpje zie trekken. Eerlijk zijn, wie heeft robje geduwd, dadelijk krijg je niks in je schoen.

De liedjes waarschuwen al vroeg, bedenk ik me en ontwaak uit mijn roes. “Dat ze allemaal maar van het paard afvallen”. De enige die nu komt is de achterbuurman. Is het niet bij de buurvrouw in bed, dan zal het vast wel als Piet zijn, zoals hij toepasselijk heet.

Met een klap val ik op de vloer, er werd aan de deur geklopt.Hysterisch maak ik de deur open, de pepernoten kletsen om mijn oren. Die door die kleintjes net zo hard terug worden gegooid. Het is zoet en lekkers met kleurstoffen, die pijn doen op hun hoofdjes.

De ruiter op het witte paard kan bij iedereen aankloppen. Als hij aan de deur staat, breek ik mijn benen om de deur open te doen. De waarschuwing telt voor hem niet, om een vreemde te laten staan. Mijn buurmeisje van 6 zal het anders vergaan, na een avondje sinterklaas, zal ze nooit meer wachten op een wit paard, wie er ook op zit.

Na jaren liegen, zingen en het paard verzorgt te hebben, wordt dan verteld “De Sint bestaat niet”.

Ik heb een sprookjes dvd verruild voor SAW en koel haar blauwe plekken. Ze leeft nog lang in trauma en weet dat ze geluk heeft gehad.
:slik: