Hinkelbaan

Hoooooooowoj, To!

Grijnzend verstoort Collegaatje onze kabbelende vergadering in een stil en verwaarloosd werkhok, ergens achterin het grote gebouw.

Wat zitten jullie hier uit te spoken? Zitten jullie te vergaderen? Dat meeeeeeeeeeeeeen je niet! 

Haar vrolijke lach smijt ongevraagd wat zonlicht tegen de binnenkant van de sombere ramen. Verwonderd kijken mijn collega’s elkaar aan, maar de meesten kunnen een glimlach niet onderdrukken. Terwijl we nog een beetje zitten te geeuwen boven onze jaarplanningen pakt ons collegaatje haar smartphone en laat duidelijk verontwaardigd een foto zien van een hinkelbaan op een stoep.

Mooi… toch? Ik weet niet welk antwoord ze graag wil hebben, dus ik kijk vragend.

Kijk jongens, dit lag er dus aan het einde van mijn eerste werkdag voor mijn voordeur nota bene! Ik dacht, toen ik het zag, ik dacht, ik ga eerst maar eens even naar binnen, om een paar broodjes knakworst weg te werken, want dit trek ik dus niet!

Ernstig bestudeerden we het plaatje van de hinkelbaan, een aantal felgekleurde stoeptegels, pal voor de deur van onze lieve collega.

Ja, To en nou denken jullie zeker, dan draai je de zooi gewoon om, maar weet je hoe duuuuur dat is, zo’n rottige hinkelbaan?! Er is een speciaal bedrijf aan te pas gekomen, om de hele boel zo gekleurd te spuiten joh! Dat geloof je toch niet! Nou, het is in elk geval wel zo.

Best aardig toch, zo’n hinkelbaan voor de kids, begon een van de collega’s aan een poging tot licht verweer, een jonge vader.

Collegaatje keek hem een seconde meewarig aan. Ja, vriend, voor de kids is het misschien leuk hoor. Voor jouw kids. Maar dit is een gloednieuwe hinkelbaan speciaal voor bejaarden, uitgedacht door een of andere geschifte gemeentelijke medewerker van ruimtelijke ordening of iets dergelijks en die ouwetjes hinkelen dus dagelijks vlak langs mijn peperdure nieuwe vierwieler en dat lijkt me vooralsnog niet de bedoeling. Bovendien is het een onderdeel van een groot bejaardenparcours, nee, serieus To! Fiftyfitters, jaja, geloof mij maar, ze zijn echt veeeeeeeeeeeel ouder. Bloedlink dus, met al die mooie auto’s voor de deur.

Bejaarden… zei mijn andere collega peinzend, een dame met naderende pensioengerechtigde leeftijd.

Ja, joh, zei collegaatje, van die ouwe taaien, die dan vrolijk met van die grote gestreepte wandelstokken, jeweetwel Nordic Walkdingen, langs mijn glimmende karretje schuifelen. Nou, als het heeft geregend, dan keilt er gegarandeerd eerdaags nog eentje tegen mijn auto en daar baal ik dus flink van, mokte ze.

Niet normaal toch!

Inderdaad, als het heeft geregend, dan is het extra glad, knikte de jonge vader begripvol.

Levensgevaarlijk, beaamde de dame die wat ouder was.

Het is een soort hoger level dan, level twee, als het ware, zo’n gladde stoep, vervolgde hij. Hij zag het helemaal voor zich.

Daar zou ik zeker snel een stokje voor steken, mompelde een andere collega besmuikt.

Ik zie heus wel dat jullie lachen hoor, zei Collegaatje.

Ze keek speurend ons kringetje rond.

He, To…Wat zijn jullie hier nou eigenlijk aan het doen, als ik vragen mag?

Niet heel veel, gaven we eerlijk toe. Ze haalde haar schouders op en vertrok abrupt en doeiroepend.

Wij waren wel uitvergaderd. Eigenlijk was het gewoon niet meer nodig. Soms is het een kwestie van de zaken even logisch op een rijtje zetten…1, 2, 3.

Vooruit dan, tot 7.