Een vriendin van mij is een rasechte workaholic. Officieel werkt ze 32 uur per week. Officieel werkt ze tot 5 ’s middags en officieel is ze 1 doordeweekse dag per week vrij. Dat is dus allemaal officieel. Maar die doordeweekse vrije dag noemt ze haar “thuiswerkdag”. Die is voor “het werk dat is blijven liggen”, zoals ze dat noemt. Dat kan ze dan rustig thuis afmaken waar de telefoon niet constant gaat. Niet dat het werk is blijven liggen omdat ze er op haar 4 officiële kantoordagen de kantjes vanaf loopt. Integendeel, ze is altijd bezig en altijd even efficiënt en consciëntieus. Nooit doen ze tevergeefs een beroep op haar. Als haar gevraagd wordt om vroeger te beginnen of langer door te gaan dan doet ze dat. Zoals een alcoholicus pas echt gaat drinken als anderen hun laatste glas nemen begint werken voor een workaholic pas echt op werk te lijken als de collega’s afnokken. Dan worden puntjes op de i gezet. En daarna nog meer puntjes op nog meer i’s. Mijn kennis wil zoveel puntjes op zoveel i’s zetten dat ze er soms zelfs haar weekeinden aan besteedt.
Natuurlijk heeft al dat werken wel gevolgen voor haar leven. Ze doet haar werk zittend en door al dat zitten zijn er wat kilootjes bij gekomen. Nu vindt ze zichzelf te dik dus zou ze wel willen sporten. Maar daar heeft ze geen tijd voor want de plicht roept. En afspreken met kennissen en vrienden is ook geen sinecure als je agenda ‘druk, druk, druk’ aangeeft. Behalve voor werken heeft ze eigenlijk nergens echt tijd voor. Aan die paar uurtjes die ze ’s avonds nog overheeft voor het slapen gaan heeft ze niet veel, geen puf meer. En dan blijft er weinig anders over dan tv kijken of chatten.
Alweer officieel krijgt mijn vriendin voor 32 uur betaald. En dat is dan ook het enige dat niet officieel maar ook in werkelijkheid het geval is. Haar baas moet buitengewoon gelukkig met haar zijn. Die heeft praktisch 2 werknemers voor de prijs van 1. En dat begint toch langzamerhand te knagen bij mijn vriendin. Nu heeft ze een ferm besluit genomen. Niet om 32 uur te gaan werken. Zodat ze tijd zou overhouden voor andere belangrijke zaken van het leven. Nee, ze wil een forse salarisverhoging zonder dat haar takenpakket uitgebreid wordt. Zeg maar: loon naar teveel werken. Die 32 uur werken houdt ze als stok achter de deur. Voor het geval haar baas zo onverstandig is haar die verhoging niet te geven. Want “dan zullen ze eens zien wat er gebeurt” zo zegt ze strijdlustig. Alsof je een alcoholist hoort die wel even gaat ophouden met teveel drinken. Of een roker die elk moment kan stoppen, en het daarom liever nog even uitstelt.
Als die baas van haar niet voor niets baas is, denkt hij door. En kiest hij eieren voor zijn of haar geld door haar die salarisverhoging te geven. Want zeg nou zelf: Zou mijn vriendin opeens genezen zijn van de onbedwingbare neiging meer te doen dan waar ze voor betaald wordt? Hoe genees je een workaholic?
15 reacties
Kobus · 26 februari 2004 op 18:14
Een workaholic heeft vaak niet geleerd te genieten van de mooie dingen des levens.
Of is afgeknapt op het huisje, boompje, beestje, gevoel. Vaak wordt het werk dan een uitweg uit lastige situaties en soms ook een onbewuste manier om probleemsituaties te vermijden.
Genezing lijkt me net zo moeilijk als elke andere verslaving. Ik heb wel meegemaakt dat een workaholic een hartinfarct kreeg, en op dokters advies ging sporten (fietsen in dit geval). Dat gebeurde dan weer zo fanatiek (speciale fiets, uitrusting, enz) dat er al snel weer een nieuw infarct kwam.
Helaas moet je constateren dat steeds meer mensen leven om te werken. En veel minder werken om te leven.
Mup · 26 februari 2004 op 19:57
Een workaholic in mijn omgeving werkt zoveel om de eigen problemen niet onder ogen te hoeven zien. Het is hoe dan ook een echte verslaving, soms net zo levensbedreigend als andere verslavingen, mooi verwoord, vooral de laatste alinea,
Groet Mup.
Eftee · 26 februari 2004 op 20:10
En die baas lacht zich te pletter. Scheelt hem personeel en levert extra geld op. Die kan ook ingrijpen, als hij vooraf nadenkt dat z’n werknemer wel eens in de ziektewet kan belanden door zoveel te werken. Maar nee, kop in het zand steken en het geld opstrijken, dat is makkelijker.
Eens komt de workaholic er achter dat ze niet onmisbaar zijn, alleen is het dan meestal al te laat…..
[img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]Maurits
Ma3anne · 26 februari 2004 op 21:08
De workaholics die ik persoonlijk ken hebben intussen hun hartinfarct of burn out gehad en zijn tot bezinning gekomen.
Ikzelf hoor bij de laatste groep. 🙄
Mosje · 26 februari 2004 op 21:51
Maurits,
Ik heb je column gelezen, nog eens gelezen, en nog een derde keer. En heb er niets op aan te merken 😉
Alle gekheid op een stokje : sterke column!
deZwarteRidder · 26 februari 2004 op 22:48
workaholic klinkt ongezond…en toch…zijn er blijkbaar mensen die daarmee optimaal functioneren..wel een duidelijke column..bijna een typische maurits column..knap hoor
Clueless · 26 februari 2004 op 22:56
Ik denk dat ik dit keer maar even wijselijk mijn mond hou…
Hmm. Nee, toch niet. Ik denk dat je – als je als vrouw iets wilt bereiken – niet zo heel veel keus hebt dan je uit de naad te werken. Natuurlijk zijn we een heel eind gekomen met emancipatie, maar feit is nog steeds dat mannen meer verdienen en eerder promotie krijgen dan vrouwen. Vorig jaar kreeg ik een mannelijke asssistent (die overigens zo lui was dat ie na een paar maanden de laan uit werd gestuurd) en verdomd dat ik erachter kwam dat ie bijna €1000 meer verdiende dan ik! En dat terwijl ik geschoold was en hij niet.
Ik heb geen huisje-boompje-beestje ambities (nooit gehad, Kobus), dus wil ik mijn voldoening ergens anders uit halen. Ok, misschien leef ik om te werken, maar als je lol hebt in je werk en met je collega’s is daar toch niet zoveel mis mee? Juist doordat ik zo hard werk, heb ik nu een leuke baan terwijl mijn studiegenoten nog steeds zoekend zijn en leven van een horecabaantje. Die tijd heb ik wel gehad. Misschien wil ik over vijf jaar wel kinderen en dan kan ik maar beter zorgen dat ik vast binnen ben qua positie en salaris, want daarna kun je doorgroeien wel vergeten. Dat is de druk die er bij veel vrouwen achter zit, mannen hebben geen carrière-deadline. Waarom denk je dat het vooral hoog opgeleide jonge vrouwen zijn die een burn-out hebben?
Maar goed, ik wil natuurlijk niet ook een burn-out, dus had ik al besloten iets rustiger aan te doen. Wilde alleen even aangeven dat veel werken bij jonge vrouwen niet altijd een verslaving of een vlucht hoeft te zijn, maar vaak geweten kan worden aan een gemis in de emancipatie.
Kees Schilder · 27 februari 2004 op 08:34
Eigenlijk begrijp ik niet helemaal wat er op tegen is om workaholic te zijn.Het zijn gewoon mensen die van hard en veel werken houden.Dat heeft ook z’n voordelen. Met tegenzin naar je werk gaan, zoals 80% van de mensen volgens onderzoeken doen, dat is pas funest. Dat levert de echte burnouts op
Yoyogro · 27 februari 2004 op 09:10
Goeie column, Maurits!
Hier wordt gezegd dat workaholics geen probleem hoeven zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Mensen die hun leven zo in het teken stellen van hun werk en prestaties, krijgen na verloop van tijd toch het gevoel dat ze teveel hebben ‘opgeofferd’, inclusief hun gezondheid.
Een tijd geleden zei een wat oudere collega tegen mij (toen hij een hartaanval had gehad): “Als je oud bent, en je vraagt je af waar je spijt van hebt, dan zeg je echt niet dat het je spijt dat je niet hard genoeg gewerkt hebt. Je zegt wel dat je spijt hebt te weinig tijd aan je geliefden te hebben besteed en dat je te weinig hebt genoten van het leven dat nu zo kort blijkt te zijn.” Denk daar maar eens over na.
Yo
[url=http://www.yorienvandenhombergh.nl]Schrijven is schrap///[/url]
pepe · 27 februari 2004 op 12:02
Mooi geschreven en ja zoals voorgangers al schreven… werken moet leuk blijven.
Vrije (genots)tijd moet je echt hebben/nemen op zijn tijd 😉
viking · 27 februari 2004 op 13:17
Een workaholic geneest helaas pas wanneer hij of zij totaal opgebrand is én bereid is dan zijn of haar leven een zeer radicale en definitieve wending te geven.
Ma3anne · 27 februari 2004 op 13:39
Nou Kees, lekker naar je werk gaan of workaholic zijn… er IS verschil!
Maurits · 27 februari 2004 op 21:26
Beste Clueless,
Ik lees in je reaktie termen als carriere, salaris, positie. Geen termen die in mijn beleving een direct verband hebben met leuk werk. Wel met het kunnen besteden van veel geld. Maar! Wanneer moet je dat dan besteden? Of je bent aan het werk of je bent doodmoe. Niemand zal een schrijver (dat is dus een echte droombaan) die ook veel tijd besteedt aan zijn werk beschouwen als een workaholic. Maar juist schrijvers weten best wanneer ze even moeten stoppen met schrijven om even iets anders te gaan doen. Er zijn immers zat leuke dingen buiten het schrijven. Een workaholic kenmerkt zich juist door het feit dat hij niet kan stoppen.
Clueless · 28 februari 2004 op 14:37
Beste Maurits,
Volgens mij heb jij mijn reactie maar heel selectief gelezen. Oost-Indisch blind heet dat. Ik heb geloof ik één keer de term leuke baan in de pen genomen, terwijl de rest van mijn reactie beschreef hoe je als jonge vrouw met ambitie bijna gedwongen wordt om workalcoholische neigingen te vertonen. Ik was in mijn reactie ook zeker niet op zoek naar de definitie of een uitleg van een ‘leuke baan’, want inderdaad bestaat die uit veel meer dan slechts een leuk salaris en een goede positie.
Wat ik wel frappant vind, is dat jij denkt te weten hoe schrijvers en general met hun werk om schijnen te gaan. Ik vraag me af waar je dat aan toetst: aan jezelf? Voor zover ik weet, leef jij nog lang niet van je schrijven, dus ben je nog ver verwijderd van de titel ‘schrijver’ (al zou ik daar ook wel eens een definitie voor willen lezen), bovendien vind jij columns schrijven veel belangrijker dan het doen van leuke dingen en het onderhouden van sociale contacten. Dus dan moet je je kennis ergens anders vandaan halen. Maar, van wat ik hier en daar lees en hoor, zijn schrijvers juist bij uitstek mensen die getypeerd kunnen worden als workaholics. Overal zien zij een verhaal of een column in, ze bekijken – net als een fotograaf alles als door een lens bekijkt – alle gebeurtenissen in het leven door een schrijversoog en gebruiken die later als inspiratie voor hun werk. Nachtenlang zitten zij achter de pc te schrijven en te schrappen, overal hebben zij een blocnote bij zich om aantekeningen te maken van ideeën, ervaringen en beelden die ze later in hun werk kunnen gebruiken. Elke (amateur)schrijver heeft zo ongeveer wel een blocnote naast bed liggen om de ideeën die zelfs in bed nog door hun hoofd malen te kunnen vastleggen. Veel schrijvers hebben een innerlijke drang telkens te schrijven. De verhaallijnen houden nooit op een leven te leiden in het hoofd van de romanschrijver, elke gebeurtenis wordt een column in het hoofd van de columnist. Hoezo een schrijver weet wanneer te stoppen met het werk en gewoon te genieten van het leven??!
Maurits · 28 februari 2004 op 16:05
Beste Clueless,
Natuurlijk heb ik je reaktie selectief gelezen. Alhoewel ik nog lang geen schrijver ben in de zin dat ik ervan kan leven doe ik in dit geval iets dat een echte schrijver kenmerkt. Want een schrijver is van nature selectief. Hij kiest precies datgene uit wat hij belangrijk vindt en waar hij iets mee kan. Ik zie dus dat jij ambitie als iets ziet dat geen verklaring of discussie behoeft. Ik stel dat dus wel ter discussie!
Ik noteer dat jij kennelijk wel weet hoe een echte schrijver, in tegenstelling tot een hobbyschrijver als ik, functioneert. Maar is het romantische beeld van de schrijver die dag en nacht met een glas bier een sigaret voor zijn schrijfmachine zit niet een beetje achterhaalde romantiek? Er zullen vast wel workaholische schrijvers zijn die dwangmatig elk verhaallijntje en elk idee moeten uitwerken. Maar er zijn ook schrijvers die het schrijven beperken tot een paar uur per dag, als ze zin hebben. Sommigen werken zelfs van 9 tot 5 zoals Ronald Giphart. Ik voel me niet gedwongen om elk ideetje (en ze zijn talrijk) uit te werken. Dan was ik 24 uur per dag bezig.
[quote]bovendien vind jij columns schrijven veel belangrijker dan het doen van leuke dingen en het onderhouden van sociale contacten. [/quote]
En behalve de eigenschappen van een echte schrijver ken je ook mijn eigenschappen en voorkeuren beter dan ik ze zelf ken. Ik besteed graag tijd aan waardevolle sociale bezigheden. (Waaronder bijvoorbeeld de liefde die mijn warme belangstelling heeft) En ik doe graag leuke dingen. Zoals onder veel meer: fietsen in de zomer, bijvoorbeeld naar het godvergeten Almere:-) (In de winter is het niet zo leuk maar doe ik het voor de conditie en de lijn. En die komt me altijd van pas)
Het verschil tussen een workhaholic op welk terrein dan ook en iemand die het niet is zit hem denk ik juist in de mate waarin je kan relativeren waar je mee bezig bent. Dat geldt voor schrijven en voor elke andere tak van sport.
groetjes Maurits