Hoe kon ze

Ze wil nooit iemand helpen, saboteert de boel liever een beetje, maar raakt kregelig als ze geen helpende hand toegereikt krijgt. Heeft een hekel aan wassen, strijken, vegen, kortom: werken in het algemeen. Wil zij niet, doe ik het. Van liegen heeft ze haar grootste hobby gemaakt; bedriegen strandt op een mooie tweede plaats. En nou wil ze mijn kranten lenen en ik zeg [i]nee[/i]. Voor de eerste keer in mijn leven. Vorig jaar slaagde ze erin mijn toenmalig vriendje (H.) te strikken in haar liefdesweb. Het ging zo: Op een dag vroeg ze me waar de voordeur van zijn huis zich bevond. De volgende dag had ze een nieuwe trui aan, waar ze wel twee keer in kon. Het duurde een tijdje voor ik besefte dat het zíjn trui was; de trui die hij droeg toen hij me de eerste keer gekust had, de trui die ik samen met die groene legerriem, dat zwarte v-hals shirtje en die Italia-schoenen in een waanzinnig verliefde bui uitgekozen had. Díe trui droeg ze dus. Het serpent.

Maar mooie liedjes duren niet lang, zeker gemene liedjes niet. En dus kwam ook aan dat sprookje een einde.

Nou is zij gedumpt en ik kan niet zeggen dat ik daar ook maar een beetje rouwig om ben. Ze geeft hem eerst het hof gemaakt en dan om de tuin geleid. Om hem te pesten was ze “ineens” op reis met twee knappe jongens naar Frankrijk. Een leugentje om bestwil, zo bleek.

Ik weet wel, dat voorval met H., dat was natuurlijk niet alleen haar schuld. Het feit dat hij een onverbeterlijke gigolo was, moet ergens wel meegerekend worden. En toch…

Als mensen me vragen of ik broers/zussen heb, zeg ik “ja”. Niks meer, niks minder. Mijn zusje heeft vast een hele hoop mooie eigenschappen, maar mensen saboteren geeft haar toch de grootste voldoening.