De andere kant van de skatemiddag, is het winkelen samen met dochter en haar vriendin. Zaandam was de plek, woonwinkels ons doel. We rijden wel tien rondjes door overvolle straatjes met geparkeerde auto’s en overstekende mannen, vrouwen en ander wild.
Dit is werkelijk nog erger dan Amsterdam of Rotterdam. Hier let geen mens op wat hij doet, ze gaan als blinden. En dan komen we op een voorrangskruising, van alle vier de kanten rijen auto’s, dan rijst bij mij de vraag wie mag nu eerst? Het antwoord is snel gevonden, diegene die het brutaalste is. En kijk dat ligt mij niet zo. Maar veel keus heb ik niet, ik gooi de auto midden op de kruising en zie de jongeman van rechts iets inhouden, niet echt vriendelijk, maar meer angstig, want zijn auto is een stuk kleiner dan die van ons.

Opgelucht, we hebben de overkant bereikt, maar dan steekt een Porsche zo de weg op vanwaar hij geparkeerd stond. Hij staat nu voor mijn grote neus, dwars over de weg te wachten tot hij in de zijn rij kan invoegen.
De man met kleine auto rijdt nu achter mij en is er niet vrolijker op geworden, zie ik in mijn spiegeltje. Hij zucht diep en haalt zijn schouders op, schudt zijn kwaaiig hoofd nog eens. Maar enkele minuten later is de weg voor ons weer vrij en ook deze hindernis weer overleefd.

Na lang zoeken vinden we een plekje op loopafstand van de winkel waar we willen zijn, maar dochterlief vraagt: ‘kan je niet dichterbij parkeren’. Ze heeft pech, want de auto staat en ik vertik het nog eens rondjes te rijden, mokkend stapt ook zij dan maar uit. We lopen nog geen drie minuten dat is dus wel 250 meter.

Eenmaal binnen in Loods5, besluiten we eerst maar door de winkel te snuffelen. En overal waar ik kijk, zie ik wel iets leuks, echt iets nodig heb ik niet. Maar ik geniet en de meiden ook. Als de twee meiden dan even een discussie hebben over welke kast leuker is, dan kijk ik wat rond, naar mensen die daar lopen. Jong en oud, man en vrouw, dik en dun. Maar wat me het meest opvalt is hoe ze kijken. Bijna niemand lacht of straalt maar een klein glimlachje, alleen een enkel kindje dat huppelt vrolijk door de zaak.
Het blijft mij altijd verbazen dat wij rijke mensen, toch altijd zo chagrijnig kijken terwijl we winkelen of boodschappen doen. Een echte glimlach doet namelijk wonderen en maakt het leven zoveel aangenamer voor iedereen.

’Mam, maaahmmmm, kom eens ff hier’ roept dochter en ze rent voor me uit een trap op. Ze merkt nog even op: ‘shit, nu weten ze toch dat ik je dochter ben’. Ik ren achter haar aan en zie een jongeman die begint te lachen om dochters gedrag. Hij loopt ook de trap op met zijn vriendin of vrouw. Ik zie in mijn ooghoeken dat hij dochterlief in de smiezen houdt.
Die staat nu heel enthousiast te springen rond een knal rode lounge pillow, ‘mam kijk nou eens hoe gaaf’en ze ploft erboven op. Ze zit niet, maar hangt onderuit in dat ding met de achterlijke (natuurlijk weer engelse) naam.
De man kijkt lachend naar dit tafereeltje, hij schuifelt met tegen zin verder, omdat zijn vrouw wil dat hij even naar een stoel kijkt. Grappig te zien hoe een ander geniet, van het genieten van zo’n te gekke jonge meid.

Oké, ze heeft besloten de pillow te kopen en nu twijfelt ze, zoals alle vrouwen nog een half uur over welke kleur rood of zwart. Tegen de tijd dat ze dat heeft besloten, komt de man van net er aan. Dochter staat nu onhandig boven aan de trap, met op haar rug de pillow van 140 cm x 140 cm en dan gevuld met balletjes. Ze zucht diep en wil de eerst stap naar beneden zetten, maar dan krijgt ze spontaan een lachstuip. Valt half om en gooit een aanbiedingsbordje om. Herkansing…. weer staat ze klaar om een stap te nemen, maar nu schieten haar vriendin en ik onder aan de trap in de lach. En dus zij ook weer, de man is ook onder aan de trap blijven staan en lacht mee. Bij de derde poging heb ik me om gedraaid, ik durfde niet meer in haar ogen te kijken.

Ze was beneden, maar die pillow was nog steeds groot en zwaar voor zo’n klein wijfie. En dus vraag ik: ‘hey, ZAK waar ga je met dat meisie heen?’weer lachen we en haar vriendin schiet haar te hulp. Samen sjouwen ze dat malle ding door het grote doolhof heen. Hier en daar ploffen ze even neer en snuffelen nog wat rond.

Na meer dan een uur zijn we vlakbij de kassa en wat ligt daar op de grond, de rode en zwarte pillows, handig want dan hoef je die hele winkel niet door ;-). Het is echt een doolhof die winkel, even snel erdoorheen lukt niet.
Na te hebben afgerekend, drinken we nog gezellig koffie en dan ga ik de auto halen en zij zullen voor het pand klaar staan met de pillow.
Auto halen was geen probleem, voor de deur is nu plek zat, want het is bijna sluitingstijd. Achterklep open lukt ook nog wel, maar dan die pillow er in stouwen dat lukt niet. We hebben wel een redelijk grote auto, maar rijk zijn we niet en dus is 1/3 van de achterbak gevuld met een gastank.

De dames hebben een idee, gewoon op de achterbank, lijkt een goed plan als je met z’n drieën bent. Maar we moeten zo zoon nog ophalen uit het skatepaleis. Voor het skatepaleis doen we de hele propoperatie nog eens over. Eerst de achterbank plat, dan proppen aan alle kanten tot hij uiteindelijk toch in de achterklep vast zit. Bank weer omhoog en we kunnen weer met z’n vieren naar huis.
Thuisgekomen, blijkt de pillow toch wel wat groot voor de niet al te grote slaapkamer van dochter en dus ligt hij nog een paar dagen in de huiskamer voor de tv, totdat zij voldoende ruimte heeft gecreëerd.
‘Ma, wil je me even helpen m’n loung philoow naar boven te dragen?’ roept ze.
‘Je wat?’ vraag ik.
‘M’n lounge philloww’.
‘Lieverd, dat noemen wij een zitzak!’


pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

10 reacties

Kees Schilder · 29 januari 2004 op 11:49

Lachend gelezen Pepie. Maar wist je niet dat het verboden is om in Zaandam te lachen? Trouwens, probeer jij nog meaar eens te lachen als je alleen al aan Zaandam denkt. 😀
Lounge? Ik dacht dat het Chilpen heette of zoiets.
Weer een waanzinnige column!

deZwarteRidder · 29 januari 2004 op 13:00

Niet zo herkenbaar..maar dat komt omdat de meiden meestal met mijn vrouw dit soort activiteiten ontplooien en mij ontzien..ik vind het een crime dit soort shoppen..Autorijden dan..ja daar kan ik je wel mee helpen…..
Grote auto’s gaan voor kleine auto,s
dure auto,s gaan voor goedkope auto’s
TENZIJ….
je een klein scheurijzer hebt en voorrang neemt op een grote auto..
of
een goedkopeauto hebt vol blussen en deuken dan kan je de dure/grote auto angst aanjagen door te doen alsof je hem als botsauto gebruikt..
TENZIJ….
de tegenpartij de zelfde regels hanteerd
OF
De tegenpartij goed verfzekerd is/ een lease auto rijdt..
DUS….
groen gaat voor rood en rechts heeft voorrang..
graag gedaan
uw Ridder
Rich@Rd

Mup · 29 januari 2004 op 14:27

Zien lachen doet lachen, gelukkig. En je hebt er veel minder spieren voor nodig dan om te shagrijnen:-) Mijn spieren zijn dus niet geoefend vandaag:-)
Als je nog eens bij zo’n kruising staat, optrekken, je hand opsteken, zwaaien en vriendelijk bedanken voor het verlenen van de voorrang, werkt bij mij, tot nog toe, zonder brokken

Groet Mup.

Li · 29 januari 2004 op 16:00

[quote]‘M’n lounge philloww’[/quote]
Af en toe leer je bij. Mijn zoon zei tegen z’n vriendin dat hij een loveseat op zijn kamer wilde. Ik werd rood, groen en paars tegelijk. Maar het bleek gewoon om een krappe tweezitter te gaan…

Je hebt nog geluk gehad dat het een zitzak is en geen knapzak. Ooit wel eens duizenden piepschuimballetjes rond zien vliegen? Ik had heel even moeite waar je met deze column naar toe wilde ( ja, naar Zaandam, dat snapte ik nou weer wel) Maar er zaten zoveel ingredienten in. Verkeer, chagrijn, lachende man en het zakprobleem!

Pepe, je had minstens vier columns kunnen schrijven.

Mosje · 29 januari 2004 op 19:58

De titel “vurig verlangen” van een van je vorige columns zette mij op het verkeerde been. Ook deze weer (As i said before: a dirty mind is a joy for ever) 🙂
Leuk geschreven pepe.
Li heeft trouwens wel gelijk. Je had er meerdere columns van kunnen maken.

Tasz · 30 januari 2004 op 08:29

Hoi Pepe,
Moest erg lachen om je column, inderdaad veel ingredienten, maar desalnietemin een leuke column. Kees heeft inderdaad gelijk…. het is verboden om in Zaandam te lachen… alleen daarover zou je al een column kunnen schrijven.

Bye
Tasz 😉

pepe · 30 januari 2004 op 12:07

Dank jullie voor de reacties, ik weet nu dat IK juist in Zaandam altijd zal lachen.
Is het daar echt zo erg?? Dan wordt het tijd dat ik mijn rooie neus uit de kast haal en daar eens wat rond huppel!!

En ik zal proberen in het vervolg van een zo’n lange column, er vier te maken;-) Sorry voor het ongemak 😛

Li · 30 januari 2004 op 18:02

O nee hoor Pepe, het heeft niets met ongemak te maken. Het is en blijft een leuke column.
Het is geen punt van kritiek maar als lezer word ik nieuwsgierig naar die ‘zijsprongetjes’ 🙂

Ma3anne · 31 januari 2004 op 08:29

De titel… ik hield mijn hart vast met welke ontboezemingen je zou komen… maar dat viel gelukkig mee…

Goed geschreven! Alleen jammer dat er maar 4 verhaaltjes in die ene column staan, hadden er wel een paar meer bij gekund… 😛

Je schrijft zoals je vertelt… tijd voor een radiocolumn? 😉

pepe · 1 februari 2004 op 20:34

[quote]ik hield mijn hart vast met welke ontboezemingen je zou komen[/quote]

Wat had jij verwacht dan?? 😉
[quote]tijd voor een radiocolumn?[/quote]

Nou nee dat lijkt me niks, mijn grafstem is niet het luisteren waard;-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder