Hoe krijgen we hem erin?

De andere kant van de skatemiddag, is het winkelen samen met dochter en haar vriendin. Zaandam was de plek, woonwinkels ons doel. We rijden wel tien rondjes door overvolle straatjes met geparkeerde auto’s en overstekende mannen, vrouwen en ander wild.
Dit is werkelijk nog erger dan Amsterdam of Rotterdam. Hier let geen mens op wat hij doet, ze gaan als blinden. En dan komen we op een voorrangskruising, van alle vier de kanten rijen auto’s, dan rijst bij mij de vraag wie mag nu eerst? Het antwoord is snel gevonden, diegene die het brutaalste is. En kijk dat ligt mij niet zo. Maar veel keus heb ik niet, ik gooi de auto midden op de kruising en zie de jongeman van rechts iets inhouden, niet echt vriendelijk, maar meer angstig, want zijn auto is een stuk kleiner dan die van ons.

Opgelucht, we hebben de overkant bereikt, maar dan steekt een Porsche zo de weg op vanwaar hij geparkeerd stond. Hij staat nu voor mijn grote neus, dwars over de weg te wachten tot hij in de zijn rij kan invoegen.
De man met kleine auto rijdt nu achter mij en is er niet vrolijker op geworden, zie ik in mijn spiegeltje. Hij zucht diep en haalt zijn schouders op, schudt zijn kwaaiig hoofd nog eens. Maar enkele minuten later is de weg voor ons weer vrij en ook deze hindernis weer overleefd.

Na lang zoeken vinden we een plekje op loopafstand van de winkel waar we willen zijn, maar dochterlief vraagt: ‘kan je niet dichterbij parkeren’. Ze heeft pech, want de auto staat en ik vertik het nog eens rondjes te rijden, mokkend stapt ook zij dan maar uit. We lopen nog geen drie minuten dat is dus wel 250 meter.

Eenmaal binnen in Loods5, besluiten we eerst maar door de winkel te snuffelen. En overal waar ik kijk, zie ik wel iets leuks, echt iets nodig heb ik niet. Maar ik geniet en de meiden ook. Als de twee meiden dan even een discussie hebben over welke kast leuker is, dan kijk ik wat rond, naar mensen die daar lopen. Jong en oud, man en vrouw, dik en dun. Maar wat me het meest opvalt is hoe ze kijken. Bijna niemand lacht of straalt maar een klein glimlachje, alleen een enkel kindje dat huppelt vrolijk door de zaak.
Het blijft mij altijd verbazen dat wij rijke mensen, toch altijd zo chagrijnig kijken terwijl we winkelen of boodschappen doen. Een echte glimlach doet namelijk wonderen en maakt het leven zoveel aangenamer voor iedereen.

’Mam, maaahmmmm, kom eens ff hier’ roept dochter en ze rent voor me uit een trap op. Ze merkt nog even op: ‘shit, nu weten ze toch dat ik je dochter ben’. Ik ren achter haar aan en zie een jongeman die begint te lachen om dochters gedrag. Hij loopt ook de trap op met zijn vriendin of vrouw. Ik zie in mijn ooghoeken dat hij dochterlief in de smiezen houdt.
Die staat nu heel enthousiast te springen rond een knal rode lounge pillow, ‘mam kijk nou eens hoe gaaf’en ze ploft erboven op. Ze zit niet, maar hangt onderuit in dat ding met de achterlijke (natuurlijk weer engelse) naam.
De man kijkt lachend naar dit tafereeltje, hij schuifelt met tegen zin verder, omdat zijn vrouw wil dat hij even naar een stoel kijkt. Grappig te zien hoe een ander geniet, van het genieten van zo’n te gekke jonge meid.

Oké, ze heeft besloten de pillow te kopen en nu twijfelt ze, zoals alle vrouwen nog een half uur over welke kleur rood of zwart. Tegen de tijd dat ze dat heeft besloten, komt de man van net er aan. Dochter staat nu onhandig boven aan de trap, met op haar rug de pillow van 140 cm x 140 cm en dan gevuld met balletjes. Ze zucht diep en wil de eerst stap naar beneden zetten, maar dan krijgt ze spontaan een lachstuip. Valt half om en gooit een aanbiedingsbordje om. Herkansing…. weer staat ze klaar om een stap te nemen, maar nu schieten haar vriendin en ik onder aan de trap in de lach. En dus zij ook weer, de man is ook onder aan de trap blijven staan en lacht mee. Bij de derde poging heb ik me om gedraaid, ik durfde niet meer in haar ogen te kijken.

Ze was beneden, maar die pillow was nog steeds groot en zwaar voor zo’n klein wijfie. En dus vraag ik: ‘hey, ZAK waar ga je met dat meisie heen?’weer lachen we en haar vriendin schiet haar te hulp. Samen sjouwen ze dat malle ding door het grote doolhof heen. Hier en daar ploffen ze even neer en snuffelen nog wat rond.

Na meer dan een uur zijn we vlakbij de kassa en wat ligt daar op de grond, de rode en zwarte pillows, handig want dan hoef je die hele winkel niet door ;-). Het is echt een doolhof die winkel, even snel erdoorheen lukt niet.
Na te hebben afgerekend, drinken we nog gezellig koffie en dan ga ik de auto halen en zij zullen voor het pand klaar staan met de pillow.
Auto halen was geen probleem, voor de deur is nu plek zat, want het is bijna sluitingstijd. Achterklep open lukt ook nog wel, maar dan die pillow er in stouwen dat lukt niet. We hebben wel een redelijk grote auto, maar rijk zijn we niet en dus is 1/3 van de achterbak gevuld met een gastank.

De dames hebben een idee, gewoon op de achterbank, lijkt een goed plan als je met z’n drieën bent. Maar we moeten zo zoon nog ophalen uit het skatepaleis. Voor het skatepaleis doen we de hele propoperatie nog eens over. Eerst de achterbank plat, dan proppen aan alle kanten tot hij uiteindelijk toch in de achterklep vast zit. Bank weer omhoog en we kunnen weer met z’n vieren naar huis.
Thuisgekomen, blijkt de pillow toch wel wat groot voor de niet al te grote slaapkamer van dochter en dus ligt hij nog een paar dagen in de huiskamer voor de tv, totdat zij voldoende ruimte heeft gecreëerd.
‘Ma, wil je me even helpen m’n loung philoow naar boven te dragen?’ roept ze.
‘Je wat?’ vraag ik.
‘M’n lounge philloww’.
‘Lieverd, dat noemen wij een zitzak!’