Zaterdag. Bos. Regen. Hand in hand en twee gillende driejarigen voorop. De wind speelt met onze regenjassen. Een koude nazomerrilling gaat over mijn rug. Jouw ogen vinden de mijne. Ik zie hoop. Dan draai ik me weg. De kinderen lachen, klimmen, rennen en doen wat kleuters horen te doen. Ze stellen zich geen vragen. Hun ogen zien de spanning niet die tussen ons in hangt.
Aan de speelweide zonderen we ons af. Om het elektriciteitsplan van mijn huis even te bespreken, zeg je. Maar je lippen zoeken vrijwel meteen mijn mond. Het is een kus waarin meer dan wat ordinaire opwinding verborgen zit. Ruw, maar tegelijkertijd ook hemels zoet. Je hand baant zich een weg onder mijn jasje. Ik wil dit moment vasthouden en de kleine beetjes ‘ons’ in een doosje stoppen.
Maar zover komt het niet. Een huilende tweelinghelft komt onze richting uit. VERDOMME.
11 reacties
Nummer 22 · 31 juli 2017 op 13:11
? ik voel de spanning. Heel mooi geschreven Axelle!!
jac.babin · 1 augustus 2017 op 07:19
Mooi de spanning verwoord.
Spanning langzaam opbouwen.
Bij hoogtepunt volgt plotselinge ontlading.
Spanning vloeit weg
Wat blijft is een gevoel. In dit geval teleurstelling.
axelle · 1 augustus 2017 op 10:00
🙂
Robert · 31 juli 2017 op 15:28
Bijzondere spanning tussen jullie. Ik zou dat elektriciteitsplan wel willen kennen!
axelle · 1 augustus 2017 op 10:00
🙂
Mien · 1 augustus 2017 op 08:49
Bijzondere ontmoetingen.
axelle · 1 augustus 2017 op 10:01
Ha, jij! 🙂
Nummer 22 · 1 augustus 2017 op 15:16
‘Ik zie hoop’ de laatste resten voor de scheiding?
axelle · 2 augustus 2017 op 10:41
De ‘clou’ volgt in mijn volgende column. 🙂 Ik laat jullie nog even in spanning.
Arta · 1 augustus 2017 op 20:22
Axelle!
Wat fijn om je weer te lezen!
Heel teer, breekbaar en triest hoe jij verwoordt dat ‘houden van’ en ‘loslaten’ heel dicht bij elkaar liggen…
Mooi stuk.
WritersBlocq · 2 augustus 2017 op 18:24
Leuk, lekker, mooi maar te kort om er echt in ondergedompeld te worden, jammer genoeg. Soms is 10 x kort minder dan 1 x lang 😉