Hongaarse moeilijkheden

De Hongaarse politiek veroorzaakt momenteel een behoorlijke crisis. Ik verneem dat vooral van mensen uit Nederland, hier heeft geen mens het erover. Politiek is niet mijn ding maar dat houdt nìet in dat ik onverschillig sta tegenover de mensen die getroffen worden door (nog meer) armoede en discriminatie! Hier in het dorp merken we nog weinig van dit nieuwste drama. Veranderingen op politiek niveau druppelen hier maar heel langzaam door. Wat we wel zien is dat de Forint minder waard is geworden en de spullen in de winkels duurder. De Nederlandse makelaar verkoopt minder huizen aan rijke westerlingen, die worden huiverig over een investering hier. Het is jammer dat een land waar al zoveel armoede is, nu juist extra getroffen wordt door zo’n beroerde overheid.

Ik ben niet zo’n idealist die denkt dat deze planeet ooit een betere plek zal worden.
Ik geloof dat de wereld juist ‘bedoeld’ is om dualiteit te ondervinden, zodat we kunnen leren dat we er uiteindelijk vrij van zijn.
Natuurlijk is dat in dit geval makkelijk praten aangezien ik (nog) niet direct geraakt wordt door deze politieke affaire. Bij verschijnselen die mij wèl raken, probeer ik te leren dat situaties en omstandigheden niet in staat zijn mij een slachtoffer te maken, tenzij ik die rol zelf vervul.

Er is in de wereld altijd al oorlog, armoede en andere ellende geweest en dat zal wel zo blijven. Het enige verweer dat we hebben, is om innerlijk vrediger en stiller te worden, en als heel veel mensen dat proberen, zal dat de boel op z’n minst een beetje in balans houden, misschien…

Van de week ben ik voor de lol eens met de trein naar Pécs geboemeld. Dat was een bijzondere ervaring. Ik ben wel eerder in Hongarije met de trein geweest maar dat was de hippe intercity tussen Pécs en Budapest. Het treintje vanaf Darány, een dorpje vlakbij, richting bewoonde wereld was van een heel ander kaliber.

Een zwaar verouderde locomotief trok zwoegend en steunend een aantal, al even gedateerde losse wagonnetjes voort. Het gaf een beetje het gevoel in een ouderwets trammetje te zitten. De rail was al net zo beroerd als de wegen hier, dus het hotste en botste er vrolijk op los. De maximum snelheid zal niet hoger hebben gelegen als vijftig kilometer per uur.

Er waren een paar hele kleine stationnetjes, plekjes uit vervlogen tijden…
In het ongenaakbare winterse licht, valt de kaalheid van de Poesta en de vervallen staat van de oude stationsgebouwtjes erg op. Ik houd daarvan, het heeft iets nostalgisch.
Het besef dat alles wat ik zie, èn waar ik in rijd, overblijfselen zijn uit het communistische tijdperk is facinerend. Het is pak en beet nog maar zo’n twintig jaar geleden dat de laatste Rus zijn hielen lichtte.
Dàt zal heel wat stof hebben doen opwaaien toentertijd, het verbaast mij ook niet zo, dat de gemiddelde Hongaar de huidige crisis niet als wereldschokkend ervaart.

Soms stopte ons treintje ergens midden tussen de velden op een weggetje, precies tussen de slagbomen. Mensen, die wellicht kilometers hebben gelopen om de dichtstbijzijnde opstapplaats te bereiken, klimmen aan boord. Omdat ze zó vanaf de weg in de trein moeten klauteren krijgt een oudere dikke mevrouw een ‘kontje’ van de welwillende conducteur. Waar maak je dat nog mee?

Ik gebruik vaak de woorden ‘nostalgie’ en ‘romantiek’ terwijl je het ook gewoon ‘armoede’ of ‘verval’ zou kunnen noemen. Daar heb ik veel over nagedacht sinds ik in Hongarije woon.
Het is niet de armoede die mij bekoort maar wel de eenvoud die het met zich meebrengt. Rijkdom maakt blijkbaar egoïstisch en eenzaam terwijl armoede verbroedert. De mooiste herinneringen aan mijn eigen leven, liggen vaak ook in de periodes dat we niks tot weinig te makken hadden…

Het blijft een hekel onderwerp en eigenlijk vind ik mezelf hypocriet om het over armoede te hebben met een goed avondmaal achter de kiezen. Er zijn hier mensen binnen een straal van honderd meter, die regelmatig honger hebben. En laten dat nou ‘toevallig’ zigeuners zijn! En zo zijn we weer terug bij af en bepaalt de huidige politiek toch ook het bestaan ver in het achterland, op de eeuwig romantische Poesta.