Huilende Mannen

Vanochtend ben ik geweldig poëtisch gewekt.

Ik deed mijn ogen open tijdens het eerste couplet van een prachtig gevoelig emotionele huilbui van een stel echte mannen op mijn wekkerradio.

Mannen die de liefde eren met prachtproza, bestaande uit kattebelletjes en betraande postkaarten.

Mannen die klinken alsof ze zich niet schamen voor het periodiek hebben van een vagina.

Ik heb het niet over een groepje tieners met een gitaartje in de hand en een plukje zwarte haren voor de ogen uit Amerika. Nee, die hebben het makkelijk rijmen. Dat zit daar in hun voedsel. Ik heb het over een groep volwassen mannen die stamppot eten. Pure Hollandse nuchterheid met een microbiologische vega-worst.

Juist. Ik heb het inderdaad over Bløf.

De poëtische teksten over gitzwarte emoties in de liedjes van Bløf eren mijn intelligentie en strelen mijn emotionele zijde. Zonder enige angst voor gezichtsverlies zingen ze hoogdravende en literaire teksten als: “Eén voor je tranen. Twee voor de mijne. Drie voor de horizon”.

Heerlijk herkenbaar.

Alsof je met je beste vriendin een kopje dampende choco drinkt en het Waargebeurde Verhaal van afgelopen woensdag doorneemt.

Zalig.

De kunst –want dat mag je het zeker noemen- zit ‘m in de deprimerende woordenreeksen over de natuurverschijnselen die ze zo graag bezingen. Vochtige en verdrietige blauwe grasvelden worden met het grootste gemak afgewisseld met een prachtige hoopgevende groene lucht. In het op en neer gespring op de kleuren van de regenboog en daarbij conflicterende natuurverschijnselen kan ik mij eventjes heerlijk laten gaan om mezelf vervolgens weer terug te vinden.

Ondanks het feit dat de meiden van Bløf tot op heden uniek blijven in onzinnige rijmelarij, hebben ze hiermee toch een nieuwe groep jongens van moeders’ zolder gehaald die zachtjes begonnen mee te wenen.

Zoals de ideale schoonzoon Xander de Bouillabaisse met zijn snotterende uithaal over het Afscheid.

Prachtig.

Kippenvel.

Het is dan ook volledig terecht dat deze symfonie door tout zingend Nederland uit de archieven wordt gehaald.

Nee! Nee! Nee! Je hoeft niet te gaan, schat.

Joost Marsman, beter bekend als Is Ook Schitterend, weet mij ook altijd zo te raken. Het bezopen laatste trekje van de sigaret in Voltooid Verleden Tijd vormde daarop een uitzondering. Roken! Ieuwie! Dat is pas Voltooid Verleden Tijd!

Ik ben daarom oh-zo-verheugd dat ook de tijd van het dronken tekstschrijven verleden tijd is. Dat ook de Rock en Roll met de tijd meegaat. Dus goddank wordt er nu steevast naar de verse muntthee met een vleugje honing gegrepen. En scheer die baard toch lekker af, mannen. Ook in de keel.

Godverdomme zeg, nee!

Nee! Nee! Nee!

Weg met die zeikers, met Bløf voorop. Laat ze in hun eigen slaapkamer janken, als ze die behoefte voelen, maar niet langer mijn stemming bederven met hun kwijlende rampgevoelens via de radio.

Dood en verderf moet je als man niet met tranen bevechten.

Bloed! Bloed en drank. Bloed, drank en geile wijven neuken.

Ze zeiken harder dan ik hebben kan.

Keihard.